ترس از عذاب الهی یا امید به رحمت الهی ؟
تب‌های اولیه
در قرآن هم بشارت است ، هم انذار ، گاهی در کنار هم ؛ خوف یا رجا؟
بترسیم از عذابش یا امیدوار باشیم به رحمت واسعه اش ؟
من فکر می کنم گاهی ما مسلمانان از شدت امید به رحمت الهی مرتکب گناه می شویم و فراموش می کنیم که عذابی هست.
به نظر شما کدامیک را باید در وجودمون بیشتر تقویت کنیم؟ خوف یا رجاء؟
نظر شخصی من خوف بهتر است از رجا ...
چونکه ادمی همیشه باید به پرودگار امید داشته باشه ولی
ترس باعث میشه که از همه گناهان دوری کنیم ...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از جمله مسائل مهم اخلاقى که در زندگى انسان نقش بسیارى ایفا مى کند، مسئله «خوف» و «رجاء» یا ترس و امید است.
آدمیان بایستى از خداوند و عظمت کبریائى او و نیز از پیامدهاى پرونده عملکرد خویش ترس داشته، و هم چنین با در نظر داشت رحمت گسترده الهى، به الطاف واسعه وى امیدوار باشند. همراه بودن صفت ترس و امید در زندگى عملى افراد مؤمن نقش تعیین کننده اى دارد؛ از این رو، دانشمندان علم اخلاق در مورد این دو صفت و همراه بودن آنها سخت تأکید دارند.
...
مؤمن راستین هم امید به لطف و رحمت حق تعالى دارد و هم از عذاب و کیفر خداوند وحشت دارد.
امیدِ تنها، بدون عمل، غرور و خود فریبى است؛ خوفِ تنها نیز ناامیدى مى آورد.
ناامیدى از رحمت الهى، از گناهان بزرگ و خطر آفرین است، بدین خاطر بایستى خوف و امید در کنار یکدیگر باشند،
این گونه خوف و رجاء است که در زبان قرآن و روایات مورد تمجید و تشویق قرار گرفته است.
...
نظر شخصی من خوف بهتر است از رجا ...چونکه ادمی همیشه باید به پرودگار امید داشته باشه ولی
ترس باعث میشه که از همه گناهان دوری کنیم ......
بر اساس روایات، حقیقت خوف و رجا در مکتب اهل بیت (ع) به تقریر زیر است:
آنگونه به رحمت خدا امیدوار باش که اگر گناه جن و انس را در پرونده داری بدانی که باز هم باب رحمت الهی باز است.
و آنگونه از غضب الهی خوفناک باش که اگر عبادت جن و انس را هم در پرونده داری مغرور نشوی و بدانی که ممکن است آن اعمال پذیرفته نشوند و به قهر و عذاب الهی گرفتار شوی.
موفق باشید ...
به نظر شما کدامیک را باید در وجودمون بیشتر تقویت کنیم؟ خوف یا رجاء؟
معمولاً منشأ خوف و ترس، برگرفته از وجوه نقصانی و کاستی های وجودی خود انسان است، به عبارتی خوف از خدا نه از آن جهت است که (نعوذ بالله) خدا موجودی ترسناک است بلکه بدان جهت است که با دستان خود، نعمت های الهی را ضایع کرده ایم و چیزی برای عرضه کردن نداریم پس نقص و کاستی از خود ماست.
اما منشأ امید و رجاء، از وجوه کمالی و متعالی خداوند است، به عبارتی امید نه بدان جهت است که انسان چیز قابل قبول و باارزشی برای عرضه کردن دارد و نه معطوف به فعل بشری است بلکه معطوف به صفات حمیده، رحیمیه و رحمانیۀ الهی است.
پس ترس و خوف از ضعف و کاستی بشر و امید و رجا از بزرگی و رحمت عظیمۀ الهی ناشی می شود.
حال با توجه به این تفکیک، آیا مطلب روشن نمی شود که باید کدام جهت، "خوف یا رجاء" تقویت شود؟ یا بعبارتی کدام یک برای انسان کارسازتر است؟
اگر چه وجود هر دو "خوف و رجاء" توأمان برای انسان لازم و ضروری بوده و به مثابۀ دو بال برای پروازند و فقدان هر کدام بدون تردید به سقوط انسانی خواهد انجامید.
این مطلب را از کلمات گهربار اهل بیت (ع)، خصوصاً از ادعیه و مناجات هاشان با حضرت احدیت به خوبی می توان درک کرد.
موفق باشید ...