سوالی در رابطه با امر به معروف ونهی ازمنکر

کسی که امر به معروف می کند لازم است که حلال و حرام را بشناسد و خود را از آنچه به مردم امر و نهی می کند فارغ کرده باشد، خیرخواه مردم و همراه با مردم باشد. با لطف و بیان خویش آنها را دعوت کند و با تفاوت میزان حوصله آنها آشنا باشد؛ تا هرکس را در جایگاه خودش قرار دهد. مکر شیطان را بشناسد و در برابر آنچه می بیند شکیبا باشد، با مردم مقابله به مثل نکند و از ایشان شکوه ننماید و به خاطر خودش درشتی نکند.
نیّتش خالص برای خدا باشد، از او یاری بطلبد و رضای او را بجوید. پس اگر با او مخالفت کردند، تحمّل کند و اگر موافق بودند، سپاس گذار باشد، کار خود را به خدا واگذارد و به عیب خود توجّه کند.

با سلام خدمت دوست عزیز

البته امر به معروف مراتب دارد حالاچون سوال شما در مراتب نازله است این طور می توان گفت که :

از دلائل امر به معروف ونهی از منکر این را می توان شمرد که
1- ریشه گناه را بخشکاند
2- ودر جامعه ای دینی اگر فرد مسلمانی خطا رفت توسط دیگر مومنین به او گوشزد شود و ایشان به راه راست بازگردانده شوند
3-دیگرن در انجام گناه جریع تر نشوندو قبح گناه درجامعه از بین نرود
4-مومنین در جامعه نسبت به ترک کنندگان اوامر اللهی بی تفاوت نباشندو.....

از طرفی

1-هیچ کس در جامعه بغیر از معصومین عصمت از کناه ندارد واز انسان گناه و خطاهایی سر می زند

2- برای همین برای آمرین به معروف ونهی کنندگان قشر یا افراد خاصی معین نشده اند واین تکلیف بر عهده همه مسلمین گذاشته شده است. وفقط شرایطی برای آمرین به معروف گفته شده است

3- طبق بند اول که انسان مصون از خطا نیست وامکان اشتباه دارد در جامعه باید کسانی که آن گناه را نمی کنند وافراد با دین و معتقد به اصول وفروع دین هستند و از عاملین به مسائل دینی هستند نباید نسبت به احکام اللهی بی تفاوت باشند

4- نه این که فردی بگوید که من خودم گناه کارم یا دیگری بگوید به من ربطی ندارد یا دیگری کناه فردی را توجیه کند و....در این صورت همان حکم اللهی-امر به معروف ونهی از منکر - نیز بر زمین خواهد ماند

نتیجه این که امر به معروف وظیفه همه است و فقط کسانی نمی توانند از آمرین باشند که خود مشهور به انجام آن گناه باشند