•▪•●ƹ̵̡ӝ̵̨̄ʒ●•▪•نامه ی امام رضا علیه السلام به مــا•▪•●ƹ̵̡ӝ̵̨̄ʒ●•▪•
تب‌های اولیه
« حضرت عبد العظیم حسنی از امام رضا علیه السلام نقل کرده است که ایشان فرمودند:
ای عبد العظیم!
سلام مرا به دوستانم برسان.
و به آن ها بگو راهی برای شیطان در نفسشان نگشایند.
دوستان ما را به راستگوئی در گفتار و امانت داری امر و تشویق کن.
همچنین دوستان ما را به سکوت و ترک جدال ها و بحث های بیهوده تشویق کن. و دستور بده که نسبت به همدیگر اقبال داشته و به هم پشت نکنند.
به دیدار همدیگر بروند. قطعا رعایت این دستورات است که آن ها را به من نزدیک می گرداند.
و همچنین خود را مشغول دریدن و پاره پاره کردن همدیگر نکنند.
به جان خودم قسم خوردم که اگر کسی چنین کند و دوستی از دوستان مرا ناراحت و غضبناک کند، از خداوند می خواهم که در دنیا شدیدترین عذاب را به او برساند و در آخرت از زیان کاران باشد.
( ای عبد العظیم ) به دوستان ما این مطلب را بفهمان که خداوند نیکوکارانشان را بخشیده و از بدکارانشان می گذرد مگر کسی که نسبت به من مشرک شده و یا دوستی از دوستان مرا اذیت کند یا در دل خود از دوستان من کینه و بدی ای داشته باشد.
چنین افرادی را خداوند هرگز نمی بخشد مگر اینکه برگردد و توبه کند و اگر برنگشت و توبه نکرد روح ایمان از قلبش خارج شده و از ولایت من خارج می شود و بهره ای از ولایت من نخواهد داشت و :
پناه می برم از چنین کسی.
« رُوِیَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِیمِ الْحَسَنِیِّ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام قَالَ یَا عَبْدَ الْعَظِیمِ أَبْلِغْ عَنِّی أَوْلِیَائِیَ السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا تَجْعَلُوا لِلشَّیْطَانِ عَلَى أَنْفُسِهِمْ سَبِیلًا وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِی الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّکُوتِ وَ تَرْکِ الْجِدَالِ فِیمَا لَا یَعْنِیهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَى بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِکَ قُرْبَةٌ إِلَیَّ وَ لَا یَشْغَلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِیقِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّی آلَیْتُ عَلَى نَفْسِی أَنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِکَ وَ أَسْخَطَ وَلِیّاً مِنْ أَوْلِیَائِی دَعَوْتُ اللَّهَ لِیُعَذِّبَهُ فِی الدُّنْیَا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ کَانَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِینَ وَ عَرِّفْهُمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ غَفَرَ لِمُحْسِنِهِمْ وَ تَجَاوَزَ عَنْ مُسِیئِهِمْ إِلَّا مَنْ أَشْرَکَ بِی أَوْ آذَى وَلِیّاً مِنْ أَوْلِیَائِی أَوْ أَضْمَرَ لَهُ سُوءاً فَإِنَّ اللَّهَ لَا یَغْفِرُ لَهُ حَتَّى یَرْجِعَ عَنْهُ فَإِنْ رَجَعَ عَنْهُ وَ إِلَّا نُزِعَ رُوحُ الْإِیمَانِ عَنْ قَلْبِهِ وَ خَرَجَ عَنْ وَلَایَتِی وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ نُصِیبٌ فِی وَلَایَتِنَا وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِکَ .[۱]
[۱]. بحارالأنوار ۷۱ ۲۳۰ باب ۱۵- حقوق الإخوان و استحباب تذاک.
