احساس

سلام دوستان

در ابتدا قبل از اغاز بحث توجه شما را به ایاتی از کلام الله جلب می کنم

وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يكُونَ لَهُمُ الْخِيرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا(الأحزاب/36)
هيچ مرد و زن با ايماني حق ندارد هنگامي که خدا و پيامبرش امري را لازم بدانند، اختياري (در برابر فرمان خدا) داشته باشد؛ و هر کس نافرماني خدا و رسولش را کند، به گمراهي آشکاري گرفتار شده است!

دوستان از شما می خواهم که حدود الهی را در بحث رعایت کرده و حواستان باشد که گمراه نشوید

و از دایره حکم خدا خارج نشوید

و من از کارشناسان مختلف تقضی دارم تذکرات لازم را بدهند و در صورت بی حرمتی به جنس مقابل
(کاملا عادلانه و بدون تعصب جنسیتی) اقدام به اصلاح و یا حذف پست موضوع بدهند

خلاصه این بحث برای نشست صمیمی است نه جنگ و دلخوری پس من مسئولیتی در مورد جنگ و دعوا ها ی احتمالی نمی پذیرم حواستان را خوب جمع کنید:ok::Sham::khandeh!:

سلام علیکم

آن آرامشی که از آن به عنوان نفس مطمئنه یاد می شود را می شود به صورت مصنوعی در فرد با توجه به هورمون ها و تاثیرات آنها در بدن شبیه سازی کرد... مگر این که این آرامش یک آرامش عقلی و منطقی باشد، که در این صورت نمی شود هورمون ها و واکنش های مادی و شیمیایی بدن را وارد کار کرد و آن را در آن موئثر دانست.

پس دقیقاً چه رابطه ای بین رسیدن به آرامش از طریق دارو های آرام بخش و رسیدن به آرامش از طریق تقوا وجود دارد؟ این دو آرامش چه تفاوتی با هم دارند؟