ت.8

سلام به اسك ديني هاي عزيز و كارشناس محترم

1 - روايت مربوط به بخشيدن شام به مسكين و يتيم و اسير ، توسط امام علي(ع) ، حضرت فاطمه(س) ، امام حسن(ع) و امام حسين(ع) را همه مي دانيم
طبق اين روايت ، اين بزرگواران سه روز روزه گرفتند اما هر شب موقع افطار ، يك نيازمند از آنها درخواست غذا كرد
و آنها نيز افطار خود را به او داده و سه شب متوالي خودشان گرسنه ماندند
(البته طبق نقلي غيرمشهور ، هر سه موضوع در يك شب اتفاق افتاده است)

طبق نقل ها ، آیه «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً» ، به همين دليل نازل شده است

2 - روايتي از امام صادق(ع):
شخص نيازمندي خدمت ايشان آمد و درخواست كمك كرد و ايشان هم كمك كردند
سپس شخص ديگري آمد و از ايشان كمك خواست ، اما امام(ع) پولي به او ندادند و فقط او را دعا كردند
كسي كه پيش امام(ع) بود از ايشان پرسيد: چرا به اين يكي كمكي نكرديد؟
امام(ع) پاسخ دادند: چون بايد مقداري هم براي خود نگه دارم. خداوند لعنت مي كند كسي را كه آنقدر انفاق كند كه براي خودش چيزي باقي نماند (مضمونِ روايت)

علاوه بر اين روايت ، در خود قرآن و در سوره فرقان آيه 67 ، خداوند چنين ميفرمايد:

وَ الَّذينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ کانَ بَيْنَ ذلِکَ قَواماً
و کسانی که هر گاه انفاق کنند ، نه اسراف می نمایند و نه سخت گیری ، بلکه انفاقشان میان این دو حالت و در حدّ اعتدال است

فكر ميكنم تناقض بين مورد 1 و مورد 2 ، و صورت مسئله واضح باشد
پاسخ كارشناس محترم را ميشنوم