مبعث

یک سوال:
ایا انصاف واخلاق وایمان به مااجازه میدهدکه اغاز امامت امام زمان(عج)را به جشن وشادی بپردازیم؟؟؟
جواب ما درچندسوال دیگرنهفته است:
1)مگرامام زمان مثل ما مردم ؛به دنیاو پست ومقام نگاه میکنند که بخواهندازاین امرشاد شوند؟
2)آیا امام به مسولیت امامت به چشم یک امتیازنگاه میکنند یا آنرا فقط به فقط یک تکلیف الهی میدانند؟
3)ایا ما وظیفه نداریم کارهای خودرابنابه میل امام زمان انجام دهیم ؟ایا میخواهیم به نام امام زمان هرچه دلمان میخواهدانجام دهیم؟
4)دنیایی که ما برای موقعیتها وفرصتهای آن اینقدرذوق میکنیم ازنظرحضرت علی(ع)بی ارزشتر از آب بینی بز است.پس این مسولیت برای امام زمان ارزش دنیایی ومادی نداردودغدغه امام انجام صحیح این تکلیف است.
5)اگریک پدر معتاد باسوابق کیفری فوت کند بدترین خانواده ها روز بعد مرگش تحت هیچ عنوان وهیچ بهانه ای جشن نمیگیرند وغصه دار پدرخودهستند آنوقت ما نباید فکرکنیم امام زمان(عج) روزبعدشهادت بهتریت انسانهاوپدرمهربان خودکه حجت خدابوده درچه رنج وغمی به سر میبرند؟؟؟!!!!

پاسخ:
با این دیدگاه و با این نوع طرز تفکّر قاعدتا نباید هیچ جشنی نه برای عید غدیر و نه برای مبعث رسول اکرم صلی الله علیه و آله برپا کرد، چرا که از دیدگاه نویسنده ی این متن، جشن های شیعیان به جهت شاد کردن معصومین علیهم السلام است. در صورتی که این نوع تفکّر اشتباه محض است، بله شیعیان در اعیاد بزرگی همچون عید غدیر، عید مبعث، عید امامت حضرت ولی عصر(عج) و ... جشن می گیرند، برای بیعت با امام زمان به مسجد جمکران مشرف می شوند، مجالس مهدوی برای شناسایی بیشتر با مهدویت برگزار می کنند اما نه به خاطر اینکه امام زمان به مجالس ما محتاج است و نه برای اینکه چون امام زمان، برای امامت ارزش دنیوی و مادی قائل است!
هدف از مجالس جشن و سرور در نهم ربیع، تجدید عهد با امام زمان و افزایش معرفت نسبت به این بزرگوار است. برای این است که شیعیان وظایف خود را نسبت به امام زمانشان بدانند و معرفتشان افزون گردد.
عید نهم ربیع الاول، عید آغاز امامت امام موعود و زیباترین طراحی و مهندسی فرهنگی برای مذهب و مکتب تشیع است چرا که شیعه پس از دو ماه و اندی حزن مقدس با جشن و سرور آغاز امامت حی و حاضر منقلب می شود. عید نهم ربیع الاول، اولین شادی مقدس و دینی پس از طولانی ترین حزن و اندوه سالیانه شیعه است و جشن نهم ربیع، بین دو ماه محرم و صفر تا عید ولادت پیامبر (در نیمه ماه ربیع الاول) قرار گرفته است و می توان آن را انقلاب عرفانی، رفتاری و فرهنگی شیعیان از عزا و حزن به فرح و سرور دانست.

همچنین روز نهم ربیع، به عنوان لحظه آغاز امامت امام عصر، دارای مرتبه و جایگاهی ویژه در تاریخ آغاز امامت معصومین است، زیرا، در این آغاز که آخرین آغاز نیز خواهد بود، شاهد انتقال میراثی بس عظیم از سراسر تاریخ پیامبران و امامان به آخرین امام و نیز شاهد تحقق اراده الهی برای ایجاد حاکمیت عدل الهی در سراسر گیتی و جهان هستی، خواهیم بود که این مهم، با آغاز عید غدیرخم، اتفاق نیافتد و به آینده و به دوران حاکمیت جهانی اسلام در دوران امام مهدی، موکول گردید، و میراث تمام انبیاء و امامان، به ایشان، منتقل گردید. که این میراث، به عنوان آیینه تاریخ نبوت و امامت، محسوب میشود.

اما چرا ما برای امامت هیچ کدام از ائمه علیهم السلام مراسم جشن نمی گیریم چرا فقط برای امام دوازدهم، مراسم جشن و تجدید بیعت با ایشان، و جشن نهم ربیع، برگزار میشود؟ پاسخ این است که:
اولا، فرهنگ سازی برای شادی ایام الله همانند عید غدیر، عید مبعث، سالروز ولادت پیامبر اکرم(ص) و دیگر مناسبت های مذهبی ریشه در مدیریت و سیره فرهنگی اهل بیت(ع) دارد. شیعیان، هم میلاد و هم مبعث رسول الله(ص) را گرامی میدارند، هم میلاد امیر مومنان(ع) و هم عید غدیر را جشن میگیرند. بنابراین شایسته است درباره بقیه الله (ارواحنا له الفداء) نیز هم در سالروز ولادت ایشان، نیمه شعبان و هم در سالروز امامت وی، نهم ربیع الاول جشن گرفت و شادی و سرور ممدوح و مشروع کرد.
ثانیا، با توجه به اینکه امام عصر(عج)، امام حی و حاضر بوده و عهده دار زعامت و رهبری بشریت در عصر حاضر است، به این مناسبت، در سالروز آغاز امامت و ولایت این امام همام، تجدید عهد و بیعت با ایشان، صورت می گیرد، همانطور که امام صادق با دستور خواندن دعای عهد، به شیعیان، این امر مهم را یادآوری فرموده اند. بنابراین، آن امام همام، هم اکنون زنده است و دوران ما، دوران امامت اوست و آن حضرت، «امام عصر» ما است و برای اینکه دل‌ها و ذهن‌ها توجه بیشتری به آن حضرت پیدا کند و مسأله امامت در عصر غیبت، از یادها نرود و شوق انتظار در دل ها برافروخته‌تر شود، سالروز آغاز امامت آن حجت الهی را یاد می‌کنیم و جشن می‌گیریم.
به خصوص با توجه به شرایط حاضر در جهان معاصر که نسبت به وجود آن حضرت، از سوی دشمنان اهل بیت، تشکیک می‌شود و «مهدی باوری» را زیر سؤال می برند، گرامیداشت این روز، تلاش برای ریشه‌ دارتر کردن این باور اسلامی و شیعی در دل‌های اهل ایمان و منتظران ظهور آن حضرت است.
ثالثا، وقتی این روز، عیدی همانند عید غدیر شد، پاسداشت و احیا و تکریم آن نیز همچون عید غدیر، شایسته خواهد بود و همان گونه که اهل بیت(ع) به احیا و فرهنگ سازی برای عید غدیرخم پرداختند، احیای این روز هم که شاهد آخرین و ویژه ‌ترین تفویض مقام امامت می باشد، لازم خواهد بود و پس از دو ماه محرم و صفر که مصداق روایت "یحزنون لحزننا" است، مصداق "یفرحون لفرحنا" همانا نهم ربیع الاول و ماه ربیع الاول است. (محمد رضایی ‏آدریانی، کتاب نهم ربیع الاول)

مطلب آخر این است که امام زمان عج بیشتر از اینکه بعد از گذشت هزار و اندی سال در داغ شهادت پدر بزرگوارشان حضرت امام حسن عسکری باشند، در داغ من و شما هستند که با افکار و اعمال انحرافی خود موجب ناراحتی و شکستن قلب مبارک ایشان می شویم.
برگزاری مراسمات مذهبی برای ائمه معصومین علیهم السلام اعم از مراسمات سوگواری و مراسمات جشن و سرور به خاطر خود معصومین نیست، آن بزرگواران نیازی به مراسمات ما ندارند، شما حکمت و چرایی برگزاری این نوع مراسمات را متوجّه نیستید و یا اگر توجّه دارید خودتان را به خواب غفلت زده اید، مراسم عزا گرفتن برای معصومین علیهم السلام صرفا جهت گریه ی خشک و خالی نیست، مراسم برای این است که انسان تجدید میثاقی با معصوم بکند و با توسل بر آن معصوم معرفت و شناخت را برای خود مسئلت کند و با توسل از آن معصوم بخواهد دستش را در گرفتاری ها و امتحانات الهی بگیرد و ... .
عید نهم ربیع بهانه ی مناسبی است برای معرفت افزایی شیعیان نسبت به امام غائب، بهانه ای است برای برگزاری مجالس متعدد برای بیان موانع ظهور و ... . چرا باید از این فرصت استفاده نکرد، چرا باید امثال شما با بهانه واهی این فرهنگ سازی مبارک را خرده بگیرند و با دلایل غیر منطقی جشن این روز را مغایر با سنت معصومین بدانند؟
بله آن پدر معتاد با سوابق کیفری ممکن است سال اول فوتش این گونه باشد اما بعد از چند سال فراموش می شود و ممکن است چند سال دیگر حتی قطره اشکی هم برای او ریخته نشود. اما ما، در روز شهادت امام حسن عسگری علیه السلام هر چه در توان داریم می گرییم چون او امام معصوم است و هرگز برای لحظه ای از یاد ما نمی رود. در شب و روز شهادتش نوحه می سراییم و با توسل بر آن نور تابان حاجات معنوی خود را می طلبیم تا دستمان را بگیرد. اما در عین حال فردای آن روز، آغاز امامت فرزند رشیدش را جشن می گیریم چون آخرین امام معصوم است و قرار است جهان را پر از عدل و داد کند، چون قرار است بعد از ظهور مبارکش راه را برای سیر الی الله هموار ند و موانع را از سر راه بر دارد.
چنین روزی حقیقتا برای ما عید است، چنانکه عید ولایت «غدیر» را جشن می گیریم عید امامت را هم جشن می گیریم و هیچ ایرادی هم ندارد، چنانکه بعد از شهادت حضرت جواد الائمه سال روز ازدواج حضرت علی ع و حضرت فاطمه سلام الله علیها را جشن می گیریم.

متن زیر برگرفته از هفته نامه یالثارات الحسین:doa(4): شماره 654
نویسنده : ز. شریعتی

گلدان پشت شیشه

مریم برایت یک دسته گل سرخ خریده است. همان که همیشه دوست داشتی. گلفروش فکر کرد، چون فقط گل سرخ خواسته ایم، دسته گل عروس است و داشت زیاد بهش می رسید. مریم نگذاشت. گفت: نه آقا! نمی خوام تزیینش کنید. مال پدرمه و با احتیاط پنج شاخه گل سرخ را که فروشنده با روبان و کاغذ سلیفون به هم پیچیده بود، گرفت. سرش را بلند کرد و به من گفت: برای روز پدر و بعد از مدت ها خندید.
روز میلاد بود و خیابان ها شلوغ. دیر رسیدیم. وقتی برای دیدنت آمدیم، از پشت آن اتاقک شیشه ای که سه متر با تو فاصله داشت، تو را دیدم که رنگ به رویت نیست و فقط لب هایت تکان می خورد. می دانستم چه می گویی. نذر زیارت عاشورا داشتی. به سختی سرت را برگرداندی و به ما نگاه کردی. پرستار آرام در گوشم گفت: حالش بدتر شده. فعالیت مغزی اش خیلی کم شده، شاید نفهمد که شما کی هستید.
خودم می دانستم حالت خوب نیست. اما تو حتما فهمیدی ما کی هستیم. مگر لب هایت به دعا تکان نمی خورد؟ پرستار این را نمی دید. ولی من دیدم.
قد مریم تا آنجا که سرت را ببیند، کفایت می داد. قسمت شیشه ای اتاقک از گردن مریم بالاتر بود. برای این که تو را بهتر ببیند، از زمین بلندش کردم. لبخند نامحسوس تو را دید و با ذوق و شوق دسته گل را برایت تکان داد.
فریاد زد: بابا روزت مبارک! و بعد از بغلم دولا شد و دست گل را جای همیشگی که می توانستی ببینی، در گلدان پشت شیشه گذاشت. حیف که نمی شد عطرشان را حس کنی! مریم می دانست. اما پرسید: حالا نمی شه بدهیم بابا بوش کنه؟ شاید بهتر شد؟
اما نگاه غمگین من و سر کج شده پرستار فهماند که نمی شود. عطر گل برایت زهر شده بود؛ همان که پیش از شیمیایی شدنت برایت عطر زندگی و شادابی بود.
مریم از پرستار پرسید: صدای مرا می شنوه؟
پرستار با سر جواب مثبت داد و از اتاق بیرون رفت. مریم همان طور که توی بغل بود، گفت: می خوام براش شعر بخونم، خسته نمی شی؟
او را محکم تر به خودم فشردم و گفتم: نه عزیزم! بلند بخون. بابا داره نگاهت می کنه و شروع کرد با صدایی شبیه فریاد به خواندن. فکر می کرد تو از پشت شیشه نمی توانی درست بشنوی. شعری را در جشن دیروز مدرسه خوانده بود، برایت خواند.
مریم منتظر پاسخ بود. لبخندی با تکان دستی؛ ولی من می دانستم که نمی توانی. زیارت عاشورایت تمام شده بود. تمام توانت را برای خواندن آن مصرف کرده بودی. در گوشش گفتم: چشم های بابا را ببین؛ بازتر شد.
و او به چشمهایت دقیق شد و خندید. فهمید که شنیده ای. خیالش راحت شد و خودش را از بغلم سر داد پایین. برایت سر تکان داد و رفتیم.

ادامه دارد....

گرفته شده از پست شماره ی 1 از تاپیک زیر

http://www.askdin.com/thread19493.html

[=113][=Red]مسابقه تا 20 شعبان تمدیـــــــــــــــــــــــــد شد!

لیست تاپیک ها ی مسابقه:

|❀❀|بخش ادبی مسابقه بزرگ خاتم الانبیا و خاتم اوصیا |❀❀|

|❀❀|بخش نرم افزار مسابقه بزرگ خاتم الانبیا و خاتم اوصیا |❀❀|

|❀❀|بخش صوتی و تصویری مسابقه بزرگ خاتم الانبیا و خاتم اوصیا |❀❀|

|❀❀|بخش طراحی و وبلاگ مسابقه بزرگ خاتم الانبیا و خاتم اوصیا |❀❀|

[B]آموزش هاي مربوط به مسابقه

ساخت كليپ

ساخت اسكرين سيور

ساخت وبلاگ در بلاگفا