جمع بندی چرا پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) در زمان همسر اولشان ازدواج مجدد نکردند؟

دوستان عزیز، اگر تحقیقاً به مطلب دیگری افزون بر مطالب یاد شده رسیدند بفرمایند

ما از حکم شریعت الهی و تفسیر و تبیین و سنت قولی و عملی معصومین (علیهم السلام) در خصوص مسأله تعدد زوجات سخن می گوییم و شما بحث را به حاشیه تفسیر مردسالارانه و زن سالارانه منحرف می کنید! بنظر خودتان که قطعاً متشرع و معتقد به احکام الهی هستید چنین سوء تفسیر و برداشتی از احکام الهی صحیح است؟.

ممکن است آنان در آن زمان با وجود خدیجه و فاطمه‏ علیهما السلام نیازى به این مسئله نداشته‏ اند؛ زیرا اگر زن داراى تمام کمالات و محاسن باشد، نیاز به چندهمسرى به وجود نخواهد آمد.

شاید امکانات و شرایط چندهمسرى در آن زمان براى آنها وجود نداشته است؛ زیرا همان‏گونه که گفته شد، چندهمسرى داراى شرایطى است و یکى‏ از آن شرایط، ایجاد عدالت بین آنهاست و اگر نتوان بین چند همسر عدالت برقرار نمود، باید به یک زن اکتفا کرد؛ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ تَعْدِلُوا فَواحِدَةً. در نتیجه، ممکن است ایجاد عدالت بین شخصى مثل خدیجه و حضرت زهرا علیها السلام با سایر زنان مشکل بوده باشد و حتى در نظام خانواده، ایجاد خلل نماید؛ زیرا اگر بین آنها به تساوى برخورد شود، ظلم است (تساوى با عدالت فرق دارد). عدالت آن است که با هر کس طبق شأن خود رفتار شود و اگر به عدالت واقعى و طبق مقامات و شئونات آنان عمل شود، چه بسا زنان دیگر، تحمل نداشته، شدت حسادت زنانگى و بشرى آنها، نظام خانواده پیامبر و على‏ علیه السلام را مختل مى‏کرد.

هر حکم عامى، مى‏تواند داراى تخصیص باشد؛ یعنى با وجودى که چندهمسرى به خودى خود و فى نفسه مباح است، ولى گاهى برخى موارد، خصوصیت خاص دارد؛ به عنوان مثال، خدیجه کسى بود که پیامبر در شأن او فرمود:

شیخ طوسی در امالی از امام صادق علیه السّلام نقل کرده:«تا زمانی که حضرت فاطمه علیها السّلام زنده بود خداوند متعال زنان دیگر را برای علی علیه السّلام حرام کرده بود.»
ابو بصیر اسدی که راوی این حدیث است، می گوید: پرسیدم: چگونه؟ امام علیه السّلام فرمود: «چون فاطمه علیها السّلام همیشه طاهر بود و هرگز حائض نمی شد»
علامه مجلسی در باره این حدیث دو احتمال داده است:
اوّل: چون حائض نمی شد؛ لذا علی علیه السّلام عذری برای ازدواج با زنان دیگر نداشته است.
دوم: جلالت و عظمت شأن فاطمه مانع از ازدواج مجدّد علی علیهما السّلام بوده است.(مجلسی، بحار الأنوار، ج ‏43، ص 153)

بنابر این با توجه به روایت می توان گفت:

1- حضرت زهرا علیها السّلام یک زن عادی نبود. بلکه به فرموده پیامبر صلّی الله علیه و آله ایشان حوریه انسیه،(طبرسی، الإحتجاج علی أهل اللجاج، ج ‏2، ص 409.) برترین زن جهان،[مجلسی، بحارالأنوار، ج 25، ص 361] برترین زن بهشتی بودند؛[مجلسی، بحار الأنوار، ج ‏43، ص 37.] از این رو علی علیه السّلام جهت احترام به حضرت فاطمه علیها السّلام با زن دیگری ازدواج نکردند. هم چنان که پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله با وجود حضرت خدیجه علیها السّلام با زن دیگری ازدواج نکردند.

یا اینکه چون حضرت زهرا عادت زنانگی نداشتند؛ لذا حضرت علی با وجود ایشان، نیاز به همسر دیگری نداشت. و یا احتمال داشت، همسر دوم، نتواند حرمت حضرت فاطمه علیها السّلام را نگهدارد.

وایت داریم که شیخ صدوق نقل کرده است هنگامی که خدیجه در بستر بیماری و وفات بود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در بالین او فرمود: وقتی بر هووهایت وارد شدی سلام ما را به آنان برسان!
خدیجه گفت: هووهای من چه کسانی هستند ای رسول خدا!
پیامبر فرمود:
مریم دختر عمران، کلثم خواهر موسی و آسیه همسر فرعون
خدیجه گفت:
به خیر و خوشی ای رسول خدا!
متن روایت چنین است:
«دخل رسول اللّه (صلی الله علیه و آله) علی خدیجة و هی لما بها، فقال لها: بالرغم منّا ما نری بک یا خدیجة، فاذا قدمت علی ضرائرک فأقرئیهنّ السلام فقالت: من هنّ یا رسول اللّه ؟ قال(ص): مریم بنت عمران، و کلثم أخت موسی، و آسیة امرأة فرعون، قالت:بالرفاء یا رسول اللّه

اگر پيامبر اكرم صلوات الله عليه و آله زندگي خود را با دو يا چند همسري آغاز مي كرد برخي دوستان نادان و دشمنان دانا او را انساني ( نعوذ بالله ) زن باره و هوسران معرفي مي كردند و با استفاده از اين نقطة ضعف ! علاقه مردم و مخصوصاً زنان جوامع مختلف را نسبت به دين مقدس اسلام ، كمرنگ كرده و يا از بين مي بردند . چون به خوبي از احساس ناخوشايند هوو داشتن زنان آگاهي داشتند .

مي دانيم كه حضرت خديجه سلام الله عليها در سال دهم بعثت رحلت كردند ولي آية تشريع تعدّد زوجات در اواخر سال هشتم هجري نازل شد يعني حدود يازده سال پس از رحلت حضرت خديجه سلام الله عليها . بنابراين وقتي تا زمان رحلت حضرت خديجه سلام الله عليها ، شريعت و قانوني از جانب خداوند در زمينة تعدّد زوجات بر پيامبر و مسلمانان نازل نشده بود ، پيامبر به چه چيزي مي بايست عمل مي كرد ؟
شايد بگوييد پس چرا پيامبر صلوات الله عليه و آله قبل از نزول آيه ، به چند همسري روي آوردند ؟

خداوند تشريع يك حكم را معلّق بر شخصيت افراد نمي كند ، بلكه اگر حكمي به مصلحت جامعه باشد همه بايد در عمل به آن يا اعتقاد به آن پايبند باشند . بر فرض اگر آية تشريع تعدّد زوجات در زمان حيات حضرت خديجه سلام الله عليها نازل مي شد و اين حكم به مصلحت جامعه مسلمانان بود

ما از حکم شریعت الهی و تفسیر و تبیین و سنت قولی و عملی معصومین (علیهم السلام) در خصوص مسأله تعدد زوجات سخن می گوییم و شما بحث را به حاشیه تفسیر مردسالارانه و زن سالارانه منحرف می کنید! بنظر خودتان که قطعاً متشرع و معتقد به احکام الهی هستید چنین سوء تفسیر و برداشتی از احکام الهی صحیح است؟.

طبق نظر مشهور فقها ازدواج مجدد مستحب است

از رسول خدا درباره کلمه بتول سؤال شد که ای رسول خدا، شما فرموده اید: مریم بتول است و فاطمه نیز بتول است، فرمودند: بتول کسی است که هرگز خون ندیده؛ زیرا خونریزی ماهیانه در دختران انبیاء ناپسند است.

می توانید در این تاپیک های زیر بحث استحباب تعدد زوجات و متعه را پیگیری نمایید:
حکم استحباب تعدد زوجات!
وظایف مراجع تقلید درباره فسادهاي جنسي و روابط نامشروع
توصیه‌ی ایتدایی قرآن به کدام است: چندهمسری یا تک‌همسری؟
بررسی عقد موقت از دیدگاه فقهی و اخلاقی (تفاوت بین انواع متعه: واجب،مستحب، مکروه و حرام!)
و ...

بحث این تاپیک مسئله دیگری است و بنده به اندازه کافی با شما در تاپیک های مختلف در اینمورد صحبت نموده ام و و جواب دادن به شما در اینجا لازمه آن تکرار مکررات است و تکرار نیز ملال آور
بنا بر این در تاپیک دیگری این موضوع را پیگیری نمایید.

اشکال آن باز هم مربوط به این تاپیک نیست
عین همین سوال را بنده در تاپیک دیگری مطرح می کنم و از شما نقل قول می کنم پس از ارجاع با شما آنجا بحث خواهد شد چون اگر وارد این مسئله شویم از موضوع اصلی دور خواهیم شد.

اولاً،سایر ائمه به این مسئله عمل نکردند که در تاپیک سوالی در مورد زمان ازدواج ائمه (ع) بررسی شد که این شیوه فقط در زندگانی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و امام علی(علیه السلام) مشاهده می شود،آنهم به این صورت بوده است که با توجه به شخصیت و جایگاه ویژه حضرت خدیجه(سلام الله علیها) تا زمان حیات حضرت خدیجه(سلام الله علیها)پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) با زن دیگری ازدواج نکردند،همچنین با توجه به مقام عصمت حضرت زهرا(سلام الله علیها) امام علی(علیه السلام) هم تا زمانی که آن بانوی دو سرا زنده بودند با زن دیگری ازدواج نکردند اما مثلا امام صادق با وجود همسری مثل حمیده ازدواج مجدد داشته اند حمیده کسی است که امام صادق زنان را به برای پاسخ به سوالات به او ارجاع می داد و همچنین امام صادق(ع) نیز درباره او می فرماید: حمیده، پاکیزه از پلیدی ها و مانند شِمش طلاست. ملائکه، همواره از وی مراقبت می کردند تا کرامتی از سوی خداوند برای من و حجت بعد از من به دستم رسید.(کلینی، ج 1، ص 477) پس اگر همه امامان ما با وجود همسر اوّل همسر ديگري اختيار نمي كردند مي شد فهميد كه امامان ما هم با اين امر موافقند ؛ ولي اگر يك امام بزرگوار همچون علي عليه السلام با وجود حضرت زهرا سلام الله عليها به ازدواج دوم مبادرت نكرد حتماً شرايطشان اقتضاء نمي كرد . ولي مي دانيم كه ساير امامان ما كه عمل آنها نيز براي ما حجّت است به ازدواج دوم و سوم و ... با وجود همسر اوّل مبادرت نموده اند همچون امام حسين عليه السلام و امام كاظم عليه السلام و ساير ائمه عليهم السلام ...

یا اینکه چون حضرت زهرا عادت زنانگی نداشتند؛ لذا حضرت علی با وجود ایشان، نیاز به همسر دیگری نداشت. و یا احتمال داشت، همسر دوم، نتواند حرمت حضرت فاطمه علیها السّلام را نگهدارد.

اما جواب شما اولا استدلال شما به ازدواج نکردن حضرت محمد و حضرت علی در این تاپیک که اصل بحث در اینمورد است دور است و باطل است و نمی توانید به ان استناد کنید در مورد آقای قرائتی هم بر فرض که حرام باشد بنا بر حکم ثانویه بوده و سخن ما استحباب است بنا بر حکم اولیه
ما نکاح واجب و حرام و مکروه و مباح نداریم یک نکاح بیشتر نداریم که آن طبق نظر مشهور مستحب است نکاح فقط یکی از احکام خمسه است. قول مشهور اینست که مستحب ذاتی است و مطلوب ذاتی است و توصلی هم هست و احتیاج به قصد قربت هم ندارد .عبادت بالمعنى الاخص یعنى «ما یشترط فى صحّتها قصد القربة کالصّلوة و الصیام...» و عبادت بالمعنى الاعم یعنى «مایشترط فى ترتّب الثواب علیه قصد القربة»، که تمام عبادات توصلى را شامل مى شود، مثلاً تطهیر مسجد از نجاست از واجبات و اطعام طعام و نکاح از مستحبات،. پس عبادت بالمعنى الاعم از اوامر توصلیه واجب و مستحب است که براى ثوابش قصد قربت لازم است. نکاح عبادت به معنى الاخص نیست، چون احدى نگفته است که در صحتش قصد قربت معتبر است، بله در ترتب ثواب قصد قربت لازم است، ولى این منحصر به نکاح نیست و در همه اوامر توصلیه اگر قصد قربت باشد ثواب دارد.پس حتی شخصی بدون قصد قربت و تقرب به خداوند هم می تواند نکاح اعم از موقت و دائم انجام دهد.
توضیح بیشتر:
سید یزدی در عروه در مسئله چهار فرمودند که: استحباب النكاح انّما هو بالنظر الى نفسه و طبيعته و أمّا بالطوارى فينقسم بانقسام الاحكام الخمسة، فقد يجب بالنذر، أو العهد، او الحلف، و فيما إذا كان مقدمة الواجب مطلق او كان فى تركه مظنة الضرر او الوقوع فى الزنا.
مسئله را خیلی مفصل فرموده اند و نکاح را اول منقسم کردند به پنج قسم. یعنی احکام خمسه یعنی واجب و مستحب و حرام و مکروه و مباح را روی آن آوردند. بعد هم به اعتبار منکوحه باز منقسم کردند به پنج قسم، واجب، استحباب و حرام و مکروه و مباح.

حال حرف اولشان که میفرمایند ما نکاح واجب داریم، مثال به نذر میزنند و به عهد و قسم. مثلاً یک کسی نذر کرده که زن بگیرد؛ میفرماید این نکاح واجب است یا ادای نذر. نکاح من حیث هو هو، به قول ایشان مستحب است. عنوان نذر هم که ادای نذر است و آن هم واجب است. نه این ربطی به آن دارد و نه آن ربطی به این دارد. یعنی امر به استحباب روی نکاح آمده است. امر به وفای نذر هم روی نکاح آمده است. مصداق خارجی، معنون شده به دو عنوان. حال میشود ما بگوییم نکاح واجب است یا ادای نذر واجب است؟

جاهای دیگر هم که مشهور در میان فقهاست، این مسئله هم مشهور در میان فقهاست و ما این را گفتیم. آنچه واجب است ادای نذر است و آنچه مستحب است، نکاح است. این دو عنوان یک مصداق در خارج پیدا کرده است، شیء واحد مُعنون بعنواناً، به یک عنوان امر دارد وجوباً و به یک عنوان امر دارد، استحباباً و نه آن ربطی به این دارد و نه این ربطی به آن دارد. خارج متعلق تکلیف نیست. این اشتباه مفهوم به مصداق، همین جا شده است. خارج که آن کار باشد یعنی ازدواج باشد و نکاح باشد، آن خارج نه واجب است و نه مستحب. برای اینکه اوامر و نواهی روی خارج نمی آید و روی عناوین می آیند. یک عنوان می گوید فبنذرک، و یک عنوان میگوید أنکح. این دو عنوان نه با هم مخالفند و نه آن ربطی به این دارد و نه این ربطی به آن دارد. مثل صلّ و صم؛ که نه صلّ ربطی به صم دارد و نه صم ربطی به صلّ دارد. این آقا اگر بخواهد فبنذرک را ادا کند، باید نکاح کند و اگر هم بخواهد امر مستحبی را به جا بیاورد، باید نکاح کند. آن خارج که متعلق امر نیست تا بگوییم واجب، بلکه آنچه واجب است، یعنی امر روی آن آمده و ادای نذر است و آنچه امر استحبابی روی آن آمده، نکاح است و این دو عنوان با هم مخالف است و نه آن ربطی به این دارد و نه این ربطی به آن دارد. لذا هیچگاه نمیشود که نکاح، واجب باشد. و امّا به عنوان ثانوی بخواهیم واجب کنیم و اسمس را هم بگذاریم واجب عرضی؛ که حالا مرحوم سیّد واجب عرضی نمیگوید بلکه بعضیها اسم این را واجب عَرَضی گذاشتند؛ این خیلی تسامح دارد. همچنین آنجا که مقدمه واجب بشود. مثلاً برای این تحصیل علم واجب است. اگر بخواهد این واجب را ادا کند باید نکاح کند و بدون اینکه زن بگیرد، نمیتواند درس بخواند. آن درس خواندن برایش واجب است، یا کفایی و یا عینی و آن مقدمه واجب هم برایش واجب است و امر روی ذات مقدمه آمده است که به آن میگویند نکاح. روی آن تحصیل علم هم امر آمده و تحصیل علم با نکاح دو امر متباین است یعنی متخالف است و نه آن ربطی این دارد و نه این ربطی به آن دارد. این اگر بخواهد در خارج درس بخواند، باید زن بگیرد و باید آن واجب را بجا بیاورد؛ حال ما کلاه صدراعظم را روی سر نوکر بگذاریم و بگوییم نکاح واجب شد؛ اما نکاح که واجب نشد و نکاح مستحب است. در همین نذر هم آیا میتواند نیت واجب بکند؟ مثلاً نیت کرده که نماز شب بخواند و نذر کرده که نماز شب بخواند، حال که میخواهد نماز شب بخواند، نمیتواند بگوید نماز شب واجب به جا می آورم بلکه اگر بخواهد نیّت کند و اسم بیاورد، باید بگوید که نماز مستحب شب به جا می آورم، قربة الی الله و وقتی نمازش تمام شد، ادای دین و ادای نذر میشود. لذا اگر بگوید نماز شب واجب، این بدعت است و غلط است و نماز شب که واجب نیست. باید نماز شب را بخواند تا ادای نذر شود، لذا نماز شب هیچگاه واجب نمیشود. یا باید تحصیل علم کند تا آن عنوان روی او بیاید. در مانحن فیه هم همین است. این باید نکاح کند و نکاح به قول ایشان میگویند مستحب نفسی است و نکاح را اگر قصد کند، گفتند نکاح مطلوب نفسی است و قصد قربت به آن فضیلت میدهد. حال میخواهد قصد قربت کند، چه بگوید؟ اگر بگوید نکاح واجب بجا می آورم، غلط است و باید بگوید نکاح مستحب به جا می آورم و آنگاه ادای دین و ادای نذر میشود و اصلاً نمیتواند بگوید نکاح واجب به جا می آورم، قربةً الی الله. چنانچه نماز شب را هم نمیتواند بگوید که نماز شب واجب به جا می آورم، قربةً الی الله. نماز شب مستحب است و اصلاً محال است که تغییر پیدا کند و تغییر موهومی میشود. بنابراین اینکه مقدمه واجب، واجب است، الاّ از ذی المقدمه است. گاهی مقدمه واجب مستحب است، مثل اینکه باید استحباباً وضو بگیرد، تا بتواند با آن وضو نماز بخواند. گاهی مقدمه واجب مباح است و مثل شستن لباس است و نمیتوانیم بگوییم شستن لباس برای نماز واجب است بلکه مباح است. گاهی مستحب است و گاهی مباح است. همه اینها مقدمه واجب است و چون مقدمه واجب است، به آن کسانی که مقدمه واجب را واجب میدانند، میگوییم مقدمه واجب، واجب است. که مرحوم سیّد اینجا هم مقدمه واجب را واجب دانستند. بنابراین هیچگاه نمیشود گفت که نکاح واجب شد، چون مقدمه اش واجب شده است و یا چون مقدمه اش مستحب شده پس آن هم مستحب شد. همچنین آن مثالی بعدی، او كان فى تركه مظنة الضرر، این اگر نکاح نکند، افسرده میشود. از اینگونه موارد داریم. بعضی از این جوانها را که زن نمیدهند و جامعه طوری شده که نمیتواند زن بگیرد و دیوانه شده است. حال این میداند که اگر زن نگیرد، افسرده میشود. آیا الان نکاح برای او واجب شد و یا لاضرر ولاضرار، دفع ضرر برای او واجب شد؟ و یا ضرر زدن به خودش حرام شد؟

حال اگر ما بگوییم نکاح واجب شد، نکاح علی ما هو علیه من الاستحباب، این مقدمه شده برای دفع ضرر و مثلاً روایت میگوید لاتضرّ بنفسک. اما اینکه نکاح واجب شود، نه، نکاح علی ما هو علیه، این امر در خارج است که یکی نکاح مستحب نفسی است و یکی هم برای دفع ضرر است و آن دفع ضرر جواب است. دو عنوان، یک مصداق در خارج پیدا کرده است. همچنین میبیند که اگر شوهر نکند، مثل حالا رفیق بد پیدا میکند، و اگر زن نگیرد، زنا میکند. آنگاه میگویند واجب است. حال آیا نکاح واجب شد و یا اینکه لاتزن داریم و آن لاتزن میگوید باید زنا نکند. حال که باید زنا نکند، پس چه کند؟ باید یک امر مستحبی را به جا بیاورد. مثل اینکه میگوید زنا نکن و از صحنه بیرون برو. آن از صحنه بیرون رفتن، مقدمه است برای اینکه زنا نکند. هیچکدام ربطی به هم ندارد. باید عناوین را سنجید و ببینیم که امر روی چه چیز آمده و نهی روی چه آمده و کلاه آن را سر این نگذاریم و کلاه این را هم سر آن نگذاریم. و در این مثالهای مرحوم سیّد که گفتم مشهور است و محشین بر عروه در اینجا معمولاً پذیرفتند. مشهور است اما این اشکال هست که اشتباه مفهوم به مصداق است. همین که مرحوم آخوند در کفایه، بعضی اوقات میگوید که این اشتباه مفهوم به مصداق شده است. اینجا هم همینطور است. آنچه واجب است، غیر از آنست که مستحب است، یعنی عناوین و مفاهیم و آنچه در خارج است، مصداق واقع شده برای دو مفهوم و چون مصداق برای دو مفهوم است، به اعتبار آن مصداق که معطیٌ به است، اسم این را بگذاریم واجب عَرَضی و چنین چیزهایی. و الاّ نکاح هیچگاه واجب نمیشود. و این سه چهار مثال ایشان همه از این باب است که او كان فى تركه مظنة الضرر او الوقوع فى الزنا. این برای واجبش.

میفرماید:او محرم آخر، گاهی نکاح حرام میشود. و قد يحرم كما إذا أفضى إلى الاخلال بواجب من تحصيل علم واجب، او ترك حق من الحقوق الواجبة، این اگر نکاح کند موجب میشود که نتواند دین مردم را ادا کند. آنگاه میگویند این نکاح حرام است. حال آیا نکاح حرام است یا ترک دین؟ مثال میزنند که اگر کسی در نماز اول وقت است و اما دائن بگوید که دین مرا بده، این نمیتواند نماز اول وقت بخواند. اینجا هم مرحوم سیّد همین مثال میزند که باید ادای دین کند و نمیتواند نکاح کند و لذا نکاح حرام است. حال اگر این نکاح کرد، چه شده است؟ آیا نکاح که یک امر مستحب است، اشکالی پیدا کرده و یا نه. اگر باید ادای دین کند و نکند، این حرام است. لذا نهی یا امر روی ادای دین آمده و امر روی نکاح آمده و هیچکدام ربطی به هم ندارد. این اگر بخواهد تخلص از آن حرام پیدا کند، مثل آنجا که باید نماز نخواند، در اینجا هم باید نکاح نکند. لذا مرحوم سیّد این را مثال نزدند و شما مثال بزنید. اگر ادای دین شد بین اینکه اگر نکاح نکند، به زنا میافتد و اگر نکاح کند، ادای دین از بین رفته است. دو حرام با هم جمع شده است، پس کدام مقدم است؟

لذا باید روی سنگینی مصالح برویم و ببینیم که کدام را در مقدمه بیندازیم. مثلاً بگوییم ادای دین مهمتر است پس زنا را بکند و ادای دین کند، که مشکل است انسان این را بگوید. اما اگر بگوید حق الناس مقدم بر حق الله است، پس دَوَران امر بین اینکه مال مردم را بخورد و یا زنا کند، مال مردم را بخورد بدتر است پس زنا کند و مال مردم را نخورد. باز همه برمیگردد روی عناوین. ما نحن فیه هم همین است. این اگر ازدواج نکند، رفیق ناباب و نااهل پیدا میکند. رفیق ناهل و رفیق نامحرم پیدا کردن را قرآن میگوید خُدن است و گناهش مثل زنا کردن است و آن خُدن حرام است. اما نکاح مستحب است، من حیث هو هو. و هیچکدام ربطی به هم ندارد و ما بخواهیم نکاح را حرام کنیم، علی الظاهر وجهی ندارد. إذا أفضى إلى الاخلال بواجب من تحصيل علم واجب، او ترك حق من الحقوق الواجبة، لذا آن هم مثل همان اشکال من در اینجا هم می آید. بعد مثال دیگر میزنند که اگر نزده بودند، بهتر بود و مطلبشان را گفتند و تمام شد و اما، كالزيادة على الاربع، اگر بیش از چهار زن بگیرد، حرام است. آیا باطل است یا حرام است؟ اگر کسی چهار زن گرفته و حالا میخواهد پنجمی را بگیرد و اگر این پنجمی را بگیرد، این زنش نمیشود. آیا کار حرام به جا آورده است؟. تشریع چیزی است که آن هم ممکن نیست. بدعت میشود، اینکه بگوید اینهارا آخوندها درآوردند و ما قبول نداریم و میخواهیم زن پنجم را بگیریم. بدعت بله و اما اینکه زن پنجم حرام تکلیفی است نه، بلکه حرام وضعی است یعنی زن پنجم را که میگیرد، عقدش باطل است و عقد که باطل است، این تمام شد و حالا ما بگوییم این زن پنجم گرفتن، علاوه بر اینکه حرام وضعی است، حرام تکلیفی هم هست. چرا حرام تکلیفی باشد؟. اصلاً نمیتواند باشد، تا حرام باشد. یک دفعه میگویند زنا نکن، آن میتواند در خارج واقع شود. العیاذبالله در خارج زنا میکند و کار حرام به جا آورده و اما در نکاح اصلاً نمیشود. یعنی اگر نکاح زن پنجم را بکند، این نکاح باطل است. بنابراین حرام تکلیفی نیست و حرام وضعی است. بنابراین نکاح پنجم باطل است و اما نمیشود گفت که حرام است. مگر کسی بخواهد بدعت کند که آن هم گناه بدعت را دارد و گناه نکاح نیست. بدعت در دین گذاشته و در حالی که میدانسته باطل است باز آن کار را کرده که این میشود بدعت و گناه هم هست و کاری به نکاح ندارد. ولی علی کل حالٍ زن پنجم گرفتن حرام نیست بلکه حرام وضعی است و باطل است. به جای اینکه مرحوم سیّد میگویند وقد یَحرُم، باید بگویند و قد یَبطُل. وقتی نکاح پنجم باشد، نکاح باطل میشود و ظهور در حرمت تکلیفی دارد. و قد يحرم كما إذا أفضى إلى الاخلال بواجب من تحصيل علم واجب، او ترك حق من الحقوق الواجبة، كالزيادة على الاربع، و قد يكره، گاهی نکاح مکروه است، كما إذا كان فعله موجباً للوقوع فى مكروه، و قد يكون مباحاً كما إذا كان فى تركه مصلحة معارضة لمصلحة فعله مساوية لها.

اگر تحصیل علم مستحب کند، آنگاه نمیتواند نکاح کند. اگر نکاح کند، مانع آن تحصیل مستحب می شود،یعنی نمیتواند درس بخواند. حال چه کند؟ مرحوم سیّد میگویند این نکاح مکروه است، حال این کراهتش را از کجا آورده اند؟

دو تا مصلحت با هم تعارض کرده است. حال که دو مصلحت با هم تعارض کرده، میشود تزاحم و در تزاحم بین واجبین بگویید تخییر، در تعارض بین مستحبین هم بگویید تخییر. مثلاً بین نماز مغرب و عشا، نمیداند که تسبیحات حضرت زهرا بخواند یا آن چهار رکعت نافله را؛ آنگاه تسبیحات حضرت زهرا را انتخاب کند. ایشان میگویند مکروه است. آیا میشود این را گفت؟

مکروه برای چیست. باید یک مصلحت اهمی در مستحب پیدا کند تا آن اهمّ را رها کند و این مهم را بگیرد. که باز تزاحم بین دو چیز است. اما این فرمایش ایشان که گفتند مکروه است، نمیشود هیچگونه درست کرد. اگر شما آن واجب و حرام را به عنوان عرَضی درست کنید اما این کراهت اینجا را به هیچگونه نمیشود درست کرد. اگر گفته بودند که مصلحتٍ غیر متساویه، باز حرفی بود و خوب است. مثلاً نمیداند تسبیحات حضرت زهرا را بخواند و یا آن نوافل را. آنگاه به دست آورده که تسبیحات حضرت زهرا افضل است، برای اینکه امام صادق (ع) فرموده در نزد من بیش از هزار رکعت نماز است و حالا این نوافل را میخواند یعنی مرجوح را میگیرد و راجح را رها میکند. باز مکروه هم نمیشود اما اسمش را بگذارید مکروه و اما آنجا که متساوی باشد، دیگر نمیشود این را درست کرد. و قد یکره كما إذا كان فعله موجباً للوقوع فى مكروه، اگر این نکاح را بکند، یک کار مکروهی به جا آورده است. مثل اینکه مثلاً مادرش میخواهد این نکاح نکند ولی نهی هم نمیکند و حالا این نکاح مکروه میشود برای اینکه پا گذاشته روی حرف مادرش و برمیگردد به آن محل که آیا آن کار حرام است و یا نکاح حرام است؟

باز مثل همان واجب که نمیشود گفت که نکاح مکروه است. و قد يكون مباحاً كما إذا كان فى تركه مصلحة معارضة لمصلحة فعله مساوية لها. مرادم اینجاست. یا تحصیل علم و یا نکاح و با هم هیچ فرقی ندارد و ایشان میگویند مباح است. آیا این مباح است و یا اینکه تزاحم دو مستحب است و هرکدام را که میخواهد انتخاب کند. اگر نکاح کرد، مستحب به جا آورده و اگر هم طلبگی کرد، مستحب به جا آورده و اما اگر طلبگی کرد، مباح به جا آورده و اگر زن گرفت، مباح به جا آورده است. مسلّم است که مباح به جا نیاورده و این تزاحم دو مستحب است و در تزاحم دو مستحب، چون تزاحم است، نمیتواند جمع کند و قهراً هرکدام را که میخواهد انتخاب میکند. یکی را انتخاب میکند و آنکه انتخاب میکند، یک مستحبی به جا آورده است. چنانچه یک مستحبی را هم از دست داده است. کجا میتوانیم پیدا کنیم، مثلاً معنا کنیم و بگوییم مراد مرحوم سیّد اینست که چون مخیّر است آن تخییر یعنی مباح و اسمش را میگذاریم مباح عَرَضی. آیا میشود این را گفت؟

اگر زن نخواهد این تحصیل علمش مستحب است و اما اگر زن بخواهد، تحصیل علمش مستحب نیست و نمیشود این را گفت. بلکه باید بگوییم حالا که دَوَران امر است بین اینکه درس بخوانی و یا زنی بگیری، پس هرکدام که میخواهی و اینکه هرکدام را میخواهی یعنی مباح عَرَضی. استحباب ذاتی و مباح عَرَضی. بگوییم مراد مرحوم سیّد مباح عرَضی است یعنی لنگه تخییر.

باب تزاحم است و وقتی تزاحم شد، دو واجب هست، حال کدام را انتخاب کنم، ترجیح ندارد و حالا که ترجیح ندارد پس مخیّری. حال که مخیّری، از وجوب که نمی افتد، واجب را به جا می آورد. در مخیر هم همینطور است، در دوَران امر بین تسبیحات حضرت زهرا و یا نوافل، ترجیحی در کار نیست، پس اگر تسبیحات حضرت زهرا را بخواند، ثواب هزار رکعت نماز را دارد و اگر نوافل را بخواند، مؤمن حسابی میشود و اما بگوییم حالا که تزاحم شد، نمیشود گفت که مباح شد و تسبیحات حضرت زهرا مباح شد و نمیشود تا این اندازه گردن مرحوم سیّد گذاشت. لذا این وقد یکون مباحاً، آنگاه مثال بزنیم به باب تزاحم، مسلّم نمیشود این را درست کرد الاّ اینکه با یک تأویل هایی، مثل باب نذر بگوییم که مرادشان واجب عَرَضی است. مراد آن مکروهشان، آنجا که آن فعل مکروه است، پس به این سرایت کرده است و عَرَضی است و مراد از مباحشان هم مباح عَرَضی است یعنی لنگه تخییر است. اما انصافاً با شأن مرحوم سیّد جور در نمی آید که اینطور تأویل کنیم. و حق مطلب اینست که تا اینجا که آمدیم باید بگوییم که نکاح من حیث أنّه نکاح، استحباب نفسی دارد. و این استحباب نفسی را هیچ چیز نمیتواند از فعلیت بیندازد و هیچکدام از این مثالهای مرحوم سیّد نتوانست اینها را از فعلیت بیندازد و آن یک عنوان برای خودش است و آن یکی هم عنوانی برای خودش است و عنوان نذر غیر از عنوان نکاح است و عنوان نکاح غیر از عنوان نذر است و ما بخواهیم بگوییم که چون عنون نذر اینجا آمده، این نکاح واجب شده و چون گناه اینجا آمده است، پس این کار حرام شده و چون تزاحم در اینجا شده و این نکاح مباح شده، ظاهراً نمیشود گفت.

و خلاصه بحث ما این شد که نکاح، بنابر قول مشهور، مستحب است؛ مطلوب بالذات و مستحب نفسی است. و ما گفتیم این مطلوب بالذات، نمیشود که غیرمطلوب بالذات واقع شود.

عینا سوال شما مطرح شد در تاپیک دیگری و اینجا به این موضوع جواب داده نخواهد شد. ما برای استحباب تعدد زوجات این دلیل را نیاوردیم

علاوه بر آنکه برخی از بحث ها پیشفرض هایی دارد مثل اینکه بنده بگوییم در قرآن فلان مطلب آمده و شما ادعا کنید که ثابت کن قرآن کلام خداست! از این نوع بحث مشخص می شود که شخص توان بحث ندارد بنا بر این قرار نیست در هر تاپیک تمام پیشفرض های آن ثابت شود و ما بیاییم از خدا شناسی و اثبات پیامبر و اثبات امام و ... برای شما بگوییم تا برسیم به تعدد زوجات
هر بحث یکسری پیشفرض ها دارد که اگر ادعا می کنید پیشفرض ها غلط است باید در تاپیک خودش آن پیشفرض را نقد کنید که ما عین سوال شما را نقل کردیم در تاپیک دیگری برای پاسخ

یکبار دیگر مطلب را بخوانید تا مطلب اشتباهی برداشت نکنید ما نگفتیم حضرت فاطمه یا خدیجه نمی توانند صبر و استقامت داشته باشند بلکه گفتیم هوو ها نمی توانند تحمل کنند به اصل مسئله دقت نکردید

جواب شما داده شد و اینکه شما تکرار کنید حرفتان را بدون اینکه مطالب بنده را نقد کنید و صرفا ادعا کنید که روحانیون یک مسئله را پیچش می دهند دلیل علمی نیست در ضمن کسی شما را مجبور نکرده اگر توان بحث ندارید در این بحث ها شرکت کنید بهتر است هر کاری را به اهلش بسپارید و اهل اینکار همان مراجع هستند که بنده عین کلام آنها را آوردم که بنابر نظر مشهور تعدد زوجات فی حد نفسه مستحب است (الاستحباب لایزول بالواحده بل التعدد مستحب ایضا)

با توجه به شرایط ازدواج مجدد گاهی واجب و گاهی مکروه و گاهی هم حرام و گاهی هم مستحب است

چرا پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) در زمان همسر اولشان ازدواج مجدد نکردند اما امامان دیگر ازدواج کردند؟

به این دلیل که مرتبط نیست بنده پاسخ نمی دهم اگر شما در آن تاپیک که به نام "بررسی معنای بتول در مورد حضرت فاطمه (س) و عادت ماهانه در زنان" ایجاد کرده ام و منتظر ارجاع است که جناب طاهر ارجاع بدهند ثابت کردید روایت بی اساس است این دلیل بنده بی اثر می شود و اگر نتوانستید که نمی توانید دلیل بنده معتبر است مگر یک اشکال دیگری اکنون به آن بگیرید.

روایت داریم که شیخ صدوق نقل کرده است هنگامی که خدیجه در بستر بیماری و وفات بود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در بالین او فرمود: وقتی بر هووهایت وارد شدی سلام ما را به آنان برسان!
خدیجه گفت: هووهای من چه کسانی هستند ای رسول خدا!
پیامبر فرمود:
مریم دختر عمران، کلثم خواهر موسی و آسیه همسر فرعون
خدیجه گفت:
به خیر و خوشی ای رسول خدا!
متن روایت چنین است:
«دخل رسول اللّه (صلی الله علیه و آله) علی خدیجة و هی لما بها، فقال لها: بالرغم منّا ما نری بک یا خدیجة، فاذا قدمت علی ضرائرک فأقرئیهنّ السلام فقالت: من هنّ یا رسول اللّه ؟ قال(ص): مریم بنت عمران، و کلثم أخت موسی، و آسیة امرأة فرعون، قالت:بالرفاء یا رسول اللّه
منبع:بحارالانوار، ج19، ص24. بیان شباهتها با استفاده از ساره، همسر ابراهیم خلیل الرحمن، احمد حیدری، پیام زن، شماره42 (سال چهارم)، ص24.

سلام
ایشان فرق جمله بنده با این جمله را متوجه نشده اند این جمله بنده که تکرار می کنم که ازدواج مجدد فی ح

طبق نظر مشهور فقها ازدواج مجدد مستحب است

توجیه بیاورند و ازدواج مجدد نکنند! واجب که نیست،مستحب است یعنی می تواند کسی انجام دهد و می تواند انجام ندهد و اگر انجام داد ثواب خواهد داشت.
مثلا به خود بنده بگویند تو که در این تاپیک از این حکم دفاع می کنی چرا خودت زن دوم نمی گیری؟ جواب می دهم مگر الزامی بر انجام آن وجود دارد و واجب شرعی است؟
اصلا بحث ما این نیست که همه را تشویق کنیم و همه بروند ازدواج مجدد کنند،بحث ما این است که این کار مستحب است اگر کسی می تواند بین دو زن عدالت رعایت کند و شرایطش را دارد می تواند این کار را انجام دهد و برای او اجر اخروی در نظر گرفته شده است.
و بیش از این موضوعات بنای ما دفاع از اصل حکم است وقتی کاربری در تاپیک می گوید که این احکام ناشی از تفکرات مردسالارنه است باید پیرامون اصل حکم بخث نمود

سلام علیکم
در خلال پاسخهای قبلی در همین پست و پستهای مرتبط بارها گفته ایم که این مسأله امری استحبابی و پیشنهادی است و حکمی است که بنا به مصلحتهای حکیمانه حکیم علی الاطلاق تشریع گشته است. فلذا برای افراد الزام آور نیست بلکه بسته به شرایط و اقتضاءات فرد و جامعه گاهی حالت ضرورت می یابد.

از اینرو چنانکه نمی توان کسی را که به اقتضاء شرایط و تمکنی که دارد و ضرورتی که احساس کرده (اعم از ضرورت فردی و اجتماعی) اگر اقدام به چنین امری کرد مورد سؤال و پرسش قرار داد که چرا چنین کاری کردی؟ زیرا این اقدام حکم شریعت و سنت نبوی است و حلال محمد حلال الی یوم القیامه ... به همین دلیل از کسی هم که بدلیل شرایط خاص خود و یا شرایط اجتماعی و فرهنگی زمانه و شرایط مرتبط با مسأله به این سنت نبوی و حکم پیشنهادی عمل نمی کند نیز نمی توان سؤال کرد که چرا؟ چون این یک حکم تکلیفی و واجب نیست بلکه چنانکه گفتیم سنتی پیشنهادی و مستحب است.

فلذا علما و مراجع عظام تقلید و دیگر اصحاب معرفت نیز مستثنای از این قاعده نیستند و البته تمسک همه علما به تک همسری نیز ثابت نیست بلکه اگر تحقیقی در اینباره صورت گیرد خلاف آن ثابت خواهد شد و اینکه عموماً در طول حیات شان، فقط به یک همسر بسنده کرده اند می تواند بدلیل همان شرایط فردی، اجتماعی و فرهنگی باشد که بحث مستقلی می طلبد. لکن عدم تشویق علماء دینی نسبت به این سنت نبوی ثابت نیست بلکه قطعاً بسته به شرایط افراد و اقتضائات فکری و فرهنگی و وضعیت اجتماعی زمانه متفاوت بوده و خواهد بود.

موفق باشید ...

سلام علیکم

چنانکه بیان شد حکم اولیه ازدواج مجدد و تعدد زوجات، امری مستحب است و بسته به شرایط افراد، حکم ثانویه آن تفاوت می کند. (برای فردی واجب، برای دیگری مکروه و یا حرام می شود) چنانکه حکم اولیه نماز در وطن کامل است و در شرایط سفر بر اساس حکم ثانویه قصر می شود و یا بنا به حکم اولیه نماز باید ایستاده خوانده شود و بنا به حکم ثانویه بسته به شرایط افراد نشسته و حتی خوابیده و حتی با کفش (در میدان رزم) بجای آورده می شود، یا حکم اولیه وجوب گرفتن روزه است و برای کسی که بیمار است بنا به حکم ثانویه کفاره واجب می شود و نظائر آن ...

در همه این شرایط حکم اولیه(استحباب تعدد زوجات) برای عموم ثابت است و بسته به شرایط افراد حکم ثانویه جایگزین می شود نه اینکه بگوییم اصل حکم متغیر است گاهی واجب، گاهی مستحب، گاهی مکروه و گاهی حرام است.

موفق باشید ...

سلام و ادب

مسأله عدم عادت ماهانه در صدیقه اطهر (س) بنا به روایات متعدد ثابت است و دلایل عقلی نیز آن روایات را تأیید می کند که اجمالاً نکاتی را یادآور می شویم:(گلشن بزرگوار هم این بخش را توجه کنند)

اولاً: این مسأله حتما در نظر معصومین علیهم السلام اهمیتی داشته كه در روایات متعددی كه در بین آنها روایات صحیحه و معتبری وجود دارد، بدان اشاره داشته اند و فرموده اند كه علت نام گذاری آن حضرت به فاطمه و طاهره و مطهره و بتول نیز همین پاكیزگی از آلودگیهای ظاهری و باطنی سائر زنان می باشد! (كافی ج1ص458)

ثانیاً: فضائل منحصر به فضائل اكتسابی نیست، از بالاترین مصادیق فضل و برتری، تفضل ویژه و عنایت خاصه الهی بر یك مخلوق در قبل و بَدو و ادامه خلقت می باشد. اشتباه بزرگی است كه كسی فضائل و مقامات انسانی و معنوی را منحصر در امور اكتسابی بداند كه آنها هم تفضل خداوند می باشند و در واقع تفضل ویژه و غیر اكتسابی خداوند همان چیزی است كه در قرآن به طور مكرر از آن به « فضل الله » تعبیر شده است كه « یۆتیه من یشاء » است.

ثالثاً: عادات ماهیانه زنان گرچه از یك جهت عیب نیست و آن این كه لازمه سلامت مزاج آنان است اما همه می دانند كه این ایام برای آنان ایجاد زحمت می نماید و دچار مشكلات جسمی فراوانی می شوند. حال چه اشكالی دارد كه خداوند در بین زنان به طور ویژه و معجزه گونه به یك زن تفضل نماید و او را از این زحمت معاف دارد بدون این كه وی سلامت جسمیش تحت تأثیر واقع شود و در عین حال قدرت فرزند آوری اش نیز باقی باشد چنانچه مریم عذرا بدون شوهر بچه دار شد و خداوند نیز كه در قرآن از طهارت وی سخن به میان آورده (آْل عمران / 42) یك احتمالش همین طهارت از عادات زنانه می باشد (مجمع ج2ص290)

بلكه می توان ادعا نمود كه عادت زنانه عیب محسوب می شود فلذا امیر مۆمنان علیه السلام طبق نقل نهج البلاغه از آن تعبیر به نقصان ایمان نموده اند چرا كه زنان در این ایام از نماز محروم می شوند (نهج البلاغه عبده ج1ص129) حال چه اشكال دارد كه خداوند به یكی از زنان تفضل نموده و برای این كه آن زن هیچ گاه از نماز و تقرب جستن محروم نشود او را طاهره و مطهره قرار دهد. و نیز باید گفت كه یكی از خصیصه های زنان بهشتی و به اصطلاح حوریان همین طهارت از حیض و نفاس است (مجمع البیان ج2ص254) فلذا به فاطمه زهرا سلام الله علیها نیز « انسیة حوراء » گفته شده است.(بیت الأحزان ص17)

فلذا اگر حضرت علی (ع) در زمان حیات حضرت زهرا (س) اقدام به ازدواج مجدد نکردند بنا به دلایلی است که در پستهای اولیه بیان شد و از آنجمله می تواند مسأله عدم عادت ماهانه در حضرت زهرا (س) مورد توجه باشد، بیان این دلیل به این معنا نیست که حضرت علی (ع) نمی توانسته چند روزی نفسش را کنترل کند بلکه وجود این فضیلت در حضرت زهرا (س) ارتباط مستقیم با این حالت نفسانی حضرت علی(ع) ندارد بلکه این لطفی خاص به آن بانوی یگانه هستی است. اگر از این دلیل، پیرامون بحث اصلی تایپیک استفاده شده بر این اساس است که با توجه به اینکه یکی از حکمتهای تشریع ازدواج مجدد (تعدد زوجات) رفع نیاز و ضرورت مرد در دوران قاعده گی زن است، چنانکه در بیان علامه مجلسی در ذیل روایت مربوط به حرمت ازدواج مجدد حضرت امیر (ع) با وجود حضرت زهرا (س) گذشت، چون حضرت زهرا (س) عادت ماهیانه و قاعدگی نداشته اند از این حکم حکیمانه که بنا به مصلحت عام تشریع شده مستثنی بوده اند.

موفق باشید ...

ببینید هر دختری دیگر به جای حضرت فاطمه بود که در عرض نه سال شوهرداری پنج پچه بدنیا می اورد قاعده نمی شد کافیست حساب کنید
پنج بار بارداری مساویست با چهار سال و نیم بارداری که در ان دوران هیچ خانمی قاعده نمی شود
در ضمن حتما میدانید لااقل در سال اول شیر دهی خانمها قاعده نمی شوند
خوب سالهای شیر دهی حضرت را هم به ان چهار سال و نیم اضافه کنید حتی از نه سال هم بیشتر می شود
پس طی این نه سال یا حضرت حامله بوده یا شیر می داده که در این شرایط هیچ خانمی قاعده نمی شود

بلکه شرط ازدواج مجدد وجود عدالت در نفقه و رعایت حق هم خوابی است

اولی اینکه نفقه همه زنها را به نحو متعارف بپردازد. حتی مساوی بودن نفقه ها واجب نیست هر چند مستحب است. و دیگری رعایت حق همخوابگی است بدین معنی که از هر 4 شب یک شب را پیش یکی از زنها باشد. به عنوان مثال اگر مردی 2 همسر دارد از هر 4 شب باید یک شب را پیش یکی باشد یک شب را پیش دیگری و 2 شب دیگر آزاد است هر جا می خواهد باشد؛ یعنی فرضاً می تواند یک شب را پیش یکی باشد و 3 شب را پیش یکی دیگر. هر چند مستحب است که بطور مساوی بین زنها باشد. برای نمونه حضرت امام(ره) در قسمتی مسأله 1 باب قسم و نشوز تحریرالوسیله می فرماید: «پس اگر چهار زن باشند و پیش یکى از آن‏ها بخوابد باید هر کدام از غیر او را یک شب دور بزند و بعضى از آن‏ها را بر بعضى دیگر برترى ندهد. و اگر چهارتا نباشند برایش جایز است که بعضى از آن‏ها را برترى دهد پس‏ اگر دو زن داشته باشد جایز است که پیش یکى از آن‏ها سه شب و پیش دیگرى یک شب باشد و اگر سه زن داشته باشد پس برایش جایز است که پیش یکى از آن‏ها دو شب و دو شب دیگر را نزد دو زن دیگر بماند.»

سأله 7- رعایت مساوات بین زن‏ها در انفاق و در توجه به آن‏ها و در گشاده‏رویى و در نزدیکى کردن با آن‏ها مستحب است و مستحب است اینکه در صبح هر شبى نزد صاحب آن شب باشد و مستحب است که به زن اذن بدهد که در فوت پدر و مادرش حضور پیدا کند اگر چه او حق دارد که زن را از حضور نزد آن‏ها و از عیادتشان تا چه رسد به عیادت غیر آن‏ها و از بیرون رفتن از منزلش جلوگیرى نماید مگر براى حق واجب.

سپس او علت آن را چنین بیان می کند:

« زیرا رسول خدا از او بسیار یاد می کرد. او قبل از ازدواج پیامبر با من، از دنیا رفت و خداوند به پیامبر دستور داد که خدیجه را به منزلی از لولو بشارت دهد. آن حضرت هر گاه گوسفندی می کشت، از آن به دوستان حضرت خدیجه هدیه می کرد. گاهی به پیامبر می گفتم: گویا در دنیا زنی غیر از خدیجه نبود! آن حضرت می فرمود: «به درستی که محبت او روزی من شده است.»

ما در پستهای قبلی مستندات روایات معصومین در باره طهارت و پاکی صدیقه اطهر (س) از هر نوع ناپاکی و خون حیض و نفاس را به ضمیمه دیدگاه متکلمان امامیه بیان کردیم و همچنین عدم منافات داشتن این مسأله با اراده خدا چنانکه در قضیه مریم (س) بیان شد را گفتیم باضافه دلایل دیگر در نقطه مقابل شما به بیان دیدگاه تجربی و طبیعی می پردازید.

در تایپیک شبهه شناسی گفتیم کسانی که عالمانه شبهه ای را مطرح می کنند معمولاً بدنبال حق نیستند و پاسخی که به شبهه ارائه می شود نه برای اقناع ایشان بلکه برای آگاهی و مصونیت بخشیدن به کسانی است که در فضای شبهه قرار می گیرند.

ما در پستهای قبلی مستندات روایات معصومین در باره طهارت و پاکی صدیقه اطهر (س) از هر نوع ناپاکی و خون حیض و نفاس را به ضمیمه دیدگاه متکلمان امامیه بیان کردیم

و همچنین عدم منافات داشتن این مسأله با اراده خدا چنانکه در قضیه مریم (س) بیان شد را گفتیم باضافه دلایل دیگر در نقطه مقابل شما به بیان دیدگاه تجربی و طبیعی می پردازید. با توجه به اینکه مقام صدیقه اطهر (س) افضل از جمیع زنان و علت خلقت است به نص روایات (سیدة نساء العالمین) و (... و لو لا فاطمه لما خلقتکما) بنابراین تحقق این اعجاز در صدیقه اطهر (س) چنانکه در مریم (س) بوده هیچ استبعادی ندارد.