جمع بندی اسألک بحق القبر

حالا پیامبر و معصومین علیهم السلام نسبت به خدا حق دارند اما ما این وسط چه نقشی داریم که از خدا می خواهیم به ما چیزی بدهد چون پیامبر یا معصومین حقی دارند ؟ مثلا می گوییم : اسالک بحق نبیک ...

پاسخ این سوال شما:

ظاهرا این قسمت باشد:

عباراتی که در روایات بکار برده شده مانند: بحق من... و اسئلک ب... برای توسل و وسیله قرار دادن ائمه^{(علیه السلام)} و رسول اکرم^{(صلی الله علیه و آله)} بکار رفته اند. اما اینکه چرا ما از این طریقه استفاده می کنیم؟ بر گرفته از دستورات الهی مانند این آیه شریفه است: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ لِيُطاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحيماً (نساء/64)؛ هيچ پيامبرى را نفرستاديم جز آنكه ديگران به امر خدا بايد مطيع فرمان او شوند. و اگر به هنگامى كه مرتكب گناهى شدند نزد تو آمده بودند و از خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر برايشان آمرزش خواسته بود، خدا را توبه‏ پذير و مهربان مى‏ يافتند.»
اما مثالی که شما زدید، به نظر با کاربرد عباراتی مانند: بحق من... و اسئلک ب... سازگار نبود لذا تغییر داده شد. این مطلب در مثالهای عرفی هم جاری است که برای ارتباط با شخص بسیار مهم، از وسیله قرار دادن اطرافیان او استفاده کنند. مانند اینکه کسی برای طلب بخشش از پادشاه به وزیر او متوسل گردد. این توسل عقلا و عرفا صحیح است.

اگر بنا بر ایه شریفه: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ وَ جاهِدُوا في‏ سَبيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (مائده/35)؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد، از خدا بترسيد و به او تقرب جوييد و در راهش جهاد كنيد. باشد كه رستگار گرديد.» قبول کردیم که قرب الهی نیاز به وسائلی دارد و یکی از آن وسائل واسطه کردن اهل بیت است، نقش ما و ائمه روشن می شود.
نقش و وظیفه ما در این عالم طلب هدایت است و ائمه^{(علیهم السلام)} هادیان این امت اند، به عبارتی ائمه^{(علیهم السلام)} واسطه فیض الهی اند و فیض از طریق آنها به دیگر بندگان می رسد، پس به سبب محبتی که ما به آنها داریم و از طرفی آنها محبوب الهی اند، واسطه قرار دادن آنها مسیر را هموار و نزدیک تر می کند.
به عبارت دیگر خداوند آنها را ریسمان نجات امت قرار داده و طبیعی است که غریق به ریسمان نجات چنگ زده و تمسک کند.
بنابراین ما طالب هدایت، بخشش و جلب فیوضات هستیم و ائمه^{(علیهم السلام)} مجاری این فیوضات، یکی از راههای درک فیض هم واسطه قرار دادن انهاست.

اگر قانع نشدید، سوال را دقیق تر بپرسید تا بحث ادامه پیدا کند...

با سلام و احترام

با بیان دیگری توضیح می دهم :

آیا وقتی می گوییم :

اسئلک بحق نبیک

آیا مقصود این است که ابتدا قبول کرده ایم که نبی مکرم حقی دارند و بعد از خداوند می خواهیم که به خاطر این حق، به ما کمک کند ؟

به قول معروف می گویند ثبت الارض ثم انقش ( به عبارتی تا موضوع قضیه، تحقق نیابد محمول، تحقق نمی یابد. )

اما اگر نبی مکرم حقی دارند چرا ما از خدا می خواهیم به خاطر اینکه ( به واسطه اینکه ) نبی مکرم حقی دارند، به ما چیزی بدهد یا کمکی کند ؟

مثل اینکه کسی برود پیش علی و بگوید حسن حقی دارد به خاطر ایکه حسن حقی دارد به من چیزی بده یا کمک کن. ( مثلا اسئلک یا علی بحق الحسن ان تعطینی الف دینار یعنی یا علی به واسطه یا به خاطر اینکه حسن حقی دارد به من 1000 دینار بده )
آیا این درخواست منطقی است ؟

یا مقصود این است که به خاطر اعتراف یا شناختم به حق نبی یا به واسطه ی اعتراف و شناختم نسبت به امام، به من کمک کن ؟

مثلا در زیارات معصومین خیلی روی "عارفا بحقهم" تاکید می شود از چه رو است ؟ زیارتی که حق آنها را بشناسیم ...

پس ببینید اینجا کسی در مقام انکار توسل نیست که شما آیه ی قرآن بیاورید که خدا خودش گفته برو وسیله بجو ...
خوب مگر ما گفتیم نرو وسیله بجو ؟!
داریم می پرسیم معنایش چیست ؟

ببینید ما همه چیزمان بر اساس ایمان و عمل صالح تعریف می شود و خود توسل با هر عنوان یقینا یک پشتوانه عقیدتی و یک پشتوانه عملی دارد ...

دو نفر می توانند بگویند اسئلک بحق نبیک اما این دو نفر، دو اعتقاد متفاوت نسبت به نبی دارند ... یکی او را معصوم می داند و امام و آن دیگری خیر ... و یکی هنوز مردد است و یکی از این دو را باور نکرده است و ایمان راسخ ندارد ...

در واقع ابولهب می تواند از خدا بخواهد بحق پیامبرش ...
شما هم می توانید از خدا بخواهید بحق پیامبرش ...
اما ابولهب چه دیدگاهی نسبت به پیامبر دارد ؟ و شما چه دیدگاهی و اعتقادی دارید ؟
اگر به ظاهر ماجرا نگاه کنیم هر دو توسل کرده اند ...
اما آیا توسل ابولهب، عمل صالح بوده است ؟
مثلا فرعون در هنگام غرق شدن از خدا کمک خواست آیا این کمک خواستن، عمل صالح بود ؟
آیا توسلی داریم که مرضی خدا باشد و عمل صالح نباشد ؟
آیا هر توسلی لزوما عمل صالح است ؟ آیا ایمان و باورهایمان، خودشان وسیله نیستند ؟

إِنَّ أَفْضَلَ مَا تَوَسَّلَ بِهِ اَلْمُتَوَسِّلُونَ إِلَى اَللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى اَلْإِيمَانُ بِهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ اَلْجِهَادُ فِي سَبِيلِهِ
فَإِنَّهُ ذِرْوَةُ اَلْإِسْلاَمِ وَ كَلِمَةُ اَلْإِخْلاَصِ فَإِنَّهَا اَلْفِطْرَةُ وَ إِقَامُ اَلصَّلاَةِ فَإِنَّهَا اَلْمِلَّةُ وَ إِيتَاءُ اَلزَّكَاةِ فَإِنَّهَا فَرِيضَةٌ وَاجِبَةٌ وَ صَوْمُ شَهْرِ رَمَضَانَ فَإِنَّهُ جُنَّةٌ مِنَ اَلْعِقَابِ وَ حَجُّ اَلْبَيْتِ وَ اِعْتِمَارُهُ فَإِنَّهُمَا يَنْفِيَانِ اَلْفَقْرَ وَ يَرْحَضَانِ اَلذَّنْبَ وَ صِلَةُ اَلرَّحِمِ فَإِنَّهَا مَثْرَاةٌ فِي اَلْمَالِ وَ مَنْسَأَةٌ فِي اَلْأَجَلِ وَ صَدَقَةُ اَلسِّرِّ فَإِنَّهَا تُكَفِّرُ اَلْخَطِيئَةَ وَ صَدَقَةُ اَلْعَلاَنِيَةِ فَإِنَّهَا تَدْفَعُ مِيتَةَ اَلسُّوءِ وَ صَنَائِعُ اَلْمَعْرُوفِ فَإِنَّهَا تَقِي مَصَارِعَ اَلْهَوَانِ أَفِيضُوا فِي ذِكْرِ اَللَّهِ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ اَلذِّكْرِ وَ اِرْغَبُوا فِيمَا وَعَدَ اَلْمُتَّقِينَ فَإِنَّ وَعْدَهُ أَصْدَقُ اَلْوَعْدِ وَ اِقْتَدُوا بِهَدْيِ نَبِيِّكُمْ فَإِنَّهُ أَفْضَلُ اَلْهَدْيِ وَ اِسْتَنُّوا بِسُنَّتِهِ فَإِنَّهَا أَهْدَى اَلسُّنَنِ وَ تَعَلَّمُوا اَلْقُرْآنَ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ اَلْحَدِيثِ وَ تَفَقَّهُوا فِيهِ فَإِنَّهُ رَبِيعُ اَلْقُلُوبِ وَ اِسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ اَلصُّدُورِ وَ أَحْسِنُوا تِلاَوَتَهُ فَإِنَّهُ أَنْفَعُ اَلْقَصَصِ وَ إِنَّ اَلْعَالِمَ اَلْعَامِلَ بِغَيْرِ عِلْمِهِ كَالْجَاهِلِ اَلْحَائِرِ اَلَّذِي لاَ يَسْتَفِيقُ مِنْ جَهْلِهِ بَلِ اَلْحُجَّةُ عَلَيْهِ أَعْظَمُ وَ اَلْحَسْرَةُ لَهُ أَلْزَمُ وَ هُوَ عِنْدَ اَللَّهِ أَلْوَمُ ذكر ع ثمانية أشياء كل منها واجب .

اما کدام ایمان یا عمل صالح ارزش بیشتری دارد ؟

باید ببینیم ایمان به چه چیزی تعلق می گیرد ؟ ( ما توسل به چیست ؟ )
ایمان به نبی
ایمان به کتاب
ایمان به خدا
ایمان به فرشتگان

اینها همگی وسیله هستند پس می توان چنین گفت : اسئلک بحق جبرئیل و مکائیل و بحق کتابک المنزل و بحق نبیک نبی الرحمه ...

باید ببینیم که عمل صالح به چه چیزی تعلق می گیرد ؟ ( ما توسل به چیست ؟ )

امر به معروف و نهی از منکر مثل قیام امام حسین علیه السلام که خود جهاد فی سبیل الله بود ...

نماز، روزه، حج، زکات و ...

نکته :

فعلا سوال ما روی این تعبیرات است مثل بحق القبر و بحق من فیها یا بحق نبیک

اما ممکن است کسی بپرسد این تعبیر به چه معنا است :

یا نبی الله اسئلک یعنی از تو ای نبی می خواهم ، برایم زن خوب چور کنی یا مریضم را شفا دهی یا ...

اما فعلا سوال روی تعبیراتی است که از خداوند می خواهیم اما با این تعبیر :

یا الله اسئلک یعنی از تو ای خدا می خواهم ، برایم زن خوب جور کنی یا مریضم را شفا دهی یا ... ( بحق نبیک ... )

شاید نتیچه پست قبلی این بشود که

توسل همان ایمان یا عمل صالح است

انسان همان ایمان و عمل صالح خودش را وسیله قرار می دهد

اما همه ای این وسیله ها یکی نستند چون متعلق آنها متفاوت است

یکی خدا است و یکی نبی و یکی کتاب و یکی فرشته

و باز شناخت و معرفت و باور و ایمان هر کس نسبت به خدا یا نبی یا کتاب یا فرشته با دیگری متفاوت است ...

مثلا یکی نبی را معصوم می داند و دیگری خیر ... یکی خدا را عادل می داند و دیگری خیر ...

حق دارای معانی متعددی است که جامع بین این معانی، ثبوت چیزی و مطابقت چیزی با واقع است.⁽¹⁾ در توسل نیز این کلمه اشاره به مقام ثابت پیامبر^{(صلی الله علیه و آله)} یا ائمه^{(علیهم السلام)} نزد خداوند متعال دارد.

در دعای امام حسین^{(علیه السلام)} که حضرت می فرماید: «بحق القبر و من فیه»، اگر اشاره به مکان باشد، از باب «شرف المکان بالمکین» خواهد بود؛ به عبارتی قبر مقدس حضرت رسول^{(صلی الله علیه و آله)} به اعتبار وجود آن حضرت، دارای حق و شرافت شده است و موید آنهم عطف«و من فیه» است که خود قبر اصالتا دارای شرافت نیست مگر به اعتبار شخص مدفون در آن. و اگر اشاره به برزخ و شرافت برزخی رسول اکرم^{(صلی الله علیه و آله)} باشد، اشاره به مقام ثابت و شامخ ایشان^{(صلی الله علیه و آله)} خواهد داشت. بنابراین در هر دو صورت، منظور همان مقام ایشان^{(صلی الله علیه و آله)} نزد خداوند متعال است.

اما اینکه آیا واسطه قرار دادن شخصی که نزد خداوند دارای آبرو است و حقی دارد، از نظر عقلی و نقلی جایز است یا نه؟ بر می گردد به دلایل توسل و شفاعت. لذا اگر بخواهیم مثال شما را تصحیح کنیم باید اینچنین بگوییم: شخصی تمام زندگی خود را برای دیگری فدا میکند و همواره به دستورات و اوامر مولای خویش عمل می کند، مسلما این شخص نزد مولی مقام والایی خواهد داشت و مولی او را به شدت دوست دارد. این محبت حتی از او تجاوز کرده و به نزدیکان و دوستان او هم می رسد، تا جایی که حتی مولی به خاطر بنده فدا کار حاضر است از تقصیر برخی گذشت کند. حکایت پیامبر^{(صلی الله علیه و آله)} و ائمه^{(علیهم السلام)} اینچنین است. البته همین توسل یا شفاعت هم طبق قاعده است و باید متوسل یا مستشفع شرایطی داشته باشند و شامل هر کسی نمی شود.

برای دلایل عقلی و نقلی توسل نیز تاپیک های متعددی در همین سایت موجود است. مانند:
http://www.askdin.com/showthread.php?t=4446
http://www.askdin.com/showthread.php?t=40767
http://www.askdin.com/showthread.php?t=53834
http://www.askdin.com/showthread.php?t=48518
http://www.askdin.com/showthread.php?t=41379
http://www.askdin.com/showthread.php?t=44126
http://www.askdin.com/showthread.php?t=53084

---

[/HR]1. مصطفوی، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ج‏2، ص261.

با سلام و احترام

قبلا که حرف شما را تایید کردم مقصودم این بود که بله قبر به خودی خود، دارای حق نمی شود

اما مقصودم این نبود که قبر حقی ندارد

در رساله حقوق برخی حقوق مطرح میشوند که اصلا محدود به انسان نیست و حتما حقوق بیش از اینها است و امام تنها برخی از انها را برشمرده است ...

-3 حق زبان .
[h=5]فاما حق الصلاه فان تعلم انها وفاده إلی الله و انک قائم بها بین یدی الله فإذا علمت ذلک کنت خلیقا ان تقوم فیها مقام الذلیـل ؛ الراغـب ؛ الراهـب ؛ الخائـف ؛ الراجی ؛ المسکین ؛ المتضرع ؛ المعظـم مـن قام بین یدیــــه بالسکون والإطراق ؛ و خشــوع الاطراف و لین الجناح ؛ و حسن المناجاه له فی نفسه و الطلب إلیه فی فکاک رقبتک التی احاطت به خطیئتک و استهلکتها ذنوبک ؛ و لا قوه الا بالله . [/h] [h=5]و سزاوار برای تو در وقت قربان کردن اظهار تذلل و بیچارگی در پیشگاه خداوند است [/h]

سلام

هیچ بشر و جانداری بر گردن خدا حق ندارد، ولی گاهی خدواند بخاطر لطف و مرحمتی که بر بندگانش دارد، بندگان را ذی الحق و خودش را «من علیه الحق» قرار می‌دهد، آیاتی داریم که در آن آیات بشر ذی الحق و خدا «من علیه الحق» شمرده شده است: « وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ رُسُلًا إِلَىٰ قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَانتَقَمْنَا مِنَ الَّذِينَ أَجْرَمُوا ۖ وَكَانَ حَقًّا عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ» الرّوم/٤٧،
کمک کردن مؤمنین حقی است بر گردن ما، یعنی مؤمنین ذی الحق هستند و ما «علیه الحق»،این حق، حق ذاتی نیست، چون هیچ بنده‌ای بر گردن خدا حقی ندارد، بلکه یک حق جعلی و اعتباری است. به بیان دیگر یک حق لطف و مرحمتی است که خدا می‌فرماید بر گردن من حق دارید که شما را در این کار زار ها کمک کنم: «إِنَّ اللَّـهَ اشْتَرَىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ ۚ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّـهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ ۖ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنجِيلِ وَالْقُرْآنِ ۚ وَمَنْ أَوْفَىٰ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّـهِ ۚ» التوبة /111،
وَأَقْسَمُوا بِاللَّـهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لَا يَبْعَثُ اللَّـهُ مَن يَمُوتُ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ»النحل: ٣٨،
«ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا ۚ كَذَٰلِكَ حَقًّا عَلَيْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِينَ» یونس/١٠٣،
نجات مؤمنین حقی است بر گردن ما،پس چطور می‌گویید که بشر بر گردن خدا حقی ندارد؟ البته حق ذاتی ندارد، چون بشر است و مخلوق، و چیزی را مالک نیست، همه چیز مال او است، اما گاهی از باب مرحمت و باب التفات و مرحمت، خدا می‌شود: « علیه الحق»، بندگان می‌شوند:« ذی الحق».
بنابراین، اگر رسول گرامی^{(صلی الله علیه و آله)} می‌فرماید:
« اللّهم إنّی أسألک بحق السائلین علیک، و أسألک بحقّ ممشای هذا،‌الخ،» یعنی حقی که خودت لطف کردی و به این سائل دادی، یا اگر می‌گوید:« بحقّ نبیّک» یعنی این حق را تو به نبی دادی و بعد از دادن، من شدم ذی الحق.عیناً مثل اینکه شما چیزی را به برادر یا دوست خود هبه کنی، تا هبه نکردی، شما علیه الحق نیستی، اما وقتی که هبه کردی،او شد مالک فلذا دیگر شما حق مراجعه نداری.(ایت الله سبحانی، درسهایی در مورد وهابیت، جلسه 18)
بعد از ثبوت حق به این معنا، عرفا و عقلا می توان خدا را به چنین حقی قسم داد یا متوسل شد.

با سلام و احترام

ببینید برای ما مهم نیست که این حق، ذاتی است یا عارضی

اما مهم این است که این بندگان حقی دارند که اگر خداوند به آنها این حق را ندهد، عدالت خود را اجرا نکرده است...

مثلا اگر خداوند در مقابل جهاد نفس و مال، بهشت ندهد، عدالتش زیر سوال می رود ( مثل همین آیه ای که در بالا ذکر کردید ) ... و اصلا یکی از صفات خداوند عادل بودن است ...

پس این حق ثابت شده است

فَأَسْأَلُكَ بِجَاهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمُ السَّلامُ عِنْدَكَ وَ بِحَقِّهِمْ عَلَيْكَ

( توضیح این فراز : دعايى است با مضامين بسيار بلند كه پس از زيارت هر يك از امامان عليهم السّلام خوانده مى شود، و اين دعا را سيّد ابن طاووس در كتاب «مصباح الزائر» بعد از اين زيارت جامعه نقل فرموده است )

ادامه دارد ...

مسلما هرچقدر شناخت و معرفت بیشتر باشد، ثمره و نتیجه توسل بیشتر خواهد بود. اما این به معنای منتفی بودن ثمره در فرض عدم شناخت یا شناخت حداقلی نیست.

ببینید من دارم در مورد " ما توسل به " صحبت می کنم نه تاثیر شناخت و معرفت ....

منتظر پاسخ هستم ...

خود توسل اگر به همراه ایمان باشد، عمل صالح خواهد بود. بنابراین کسی که ایمان ندارد، عمل سودی برایش ندارد.

اینجا هم سوال از "ماتوسل به" بود...

برخی قسمت های مهم و حیاتی را جا گذاشته اید مثلا این قسمت :

اما اگر نبی مکرم حقی دارند چرا ما از خدا می خواهیم به خاطر اینکه ( به واسطه اینکه ) نبی مکرم حقی دارند، به ما چیزی بدهد یا کمکی کند ؟

مثل اینکه کسی برود پیش علی و بگوید حسن حقی دارد به خاطر ایکه حسن حقی دارد به من چیزی بده یا کمک کن. ( مثلا اسئلک یا علی بحق الحسن ان تعطینی الف دینار یعنی یا علی به واسطه یا به خاطر اینکه حسن حقی دارد به من 1000 دینار بده )
آیا این درخواست منطقی است ؟

منتظر هستم ...

[FONT="Tahoma"]سلام

مگر اين موارد كه ذكر شد، ما توسل به نيست؟

[FONT=Times New Roman]
مورد توسل، گاهي ذات ائمه است و گاهي عمل و شان آنها نزد خداوند متعال.

با سلام و احترام

دارم با گوشی جواب میدهم پس عذر خواهی میکنم اگر نقل و قول دقیق و توضیح مفصل نمیدهم.

فرض کنید کسی از شما بپرسد آیا ''ما توسل به'' معرفت است؟
بعد شما بگویید معرفت در توسل تاثیر گذار است.
یا بپرسد آیا ایمان''ما توسل به '' است؟
شما بگویید عمل صالح بدون ایمان ارزشی ندارد.

من چنین برداشت کردم که شما دارید روی تاثیر و نقش معرفت و ایمان صحبت میکنید نه خود'' ماتوسل به''

من با بیان دیگری توضیح میدهم تا مقصودم واضح تر شود :
:

اسئلک بحق محمد ص

آیا ''ماتوسل به'' ، ایمان من و معرفت من و اعتقاد من به محمد ص است؟ و من ایمان و معرفت خودم به محمد ص را وسیله قرار دادم ؟
یا
''ماتوسل به''، محمد ص است؟

اگر اولی است که هیچ

و اگر دومی است پرسشم این بود که حق دیگران چه دخلی به من دارد؟

همانطور که قبلا عرض کردم :

اما اگر نبی مکرم حقی دارند چرا ما از خدا می خواهیم به خاطر اینکه ( به واسطه اینکه ) نبی مکرم حقی دارند، به ما چیزی بدهد یا کمکی کند ؟

مثل اینکه کسی برود پیش علی و بگوید حسن حقی دارد پس به خاطر اینکه حسن حقی دارد به من چیزی بده یا کمک کن. ( مثلا اسئلک یا علی بحق الحسن ان تعطینی الف دینار یعنی ای علی به خاطر اینکه حسن حقی دارد به من 1000 دینار بده )
آیا این درخواست منطقی است ؟

اصلا من از شما میخواهم به خاطر اینکه پدر و مادرتان حقی بر گردن شما دارند ، به من یک میلیون پول بدهید
آیا می پذیرید؟

نکته : این را هم عرض کنم که توسل یک امر احساسی نیست که مثلا یک گدا، احساسات ما را برانگیزد تا کمکی بگیرد. از طرفی خدا هم احساساتی نیست.

[FONT="Tahoma"]سلام علیکم
مورد توسل زمانی که ائمه(علیهم السلام) باشند، ذات یا مقام آنها و یا حتی عمل آنهاست.
بنابراین در این فرض عمل من در این توسل تاثیری ندارد. هر چند شناخت من نسبت به ائمه و همچنین عمل من و جایگاه من نزد ائمه در توجه آنها به من تاثیر دارد.
پس مورد توسل در بحث ما ائمه و مقم آنهاست.
بنابریان فرض طبق جایگاهی که ائمه نزد خداوند دارند و توجهی که خداوند به این بزرگواران دارد، وسیله ای برای بخشش و قضای حاجات بندگان شده اند.

حق با شماست.
توسل امری احساساتی نیست و خداوند برای شمول رحمت واسعه خود وسائلی قرار داده است که یکی از آنها از طریق اهل بیت است.
شما در روایات شاید دیده باشید که خداوند برای شهید یا عالم در دنیا و آخرت مقام شفاعت قرار داده است و یکی از ثمرات آن روشن شدن مقام آنها و دیگری بوجود آمدن موقعیت و بهانه ای برای بخشش بندگان خداوند.
بنابراین همین بخشش خداوند از طریق برخی بندگان صورت می گیرد. وگرنه این بخشش نیز به اراده الهی و با حکمت خداوند است. پس از روی دلسوزی نیست بلکه از روی حکمت است.

با سلام و احترام

لطفا جواب سوالهای پست شماره 13 رو بدین...

با سلام و احترام

انشا الله امشب جواب خواهم داد

اما یکی از سوالاتم را دوباره تکرار میکنم تا جواب بدهید :

اسئلک بحق محمد ص

آیا ''ماتوسل به'' ، ایمان من و معرفت من و اعتقاد من به محمد ص است؟ و من ایمان و معرفت خودم به محمد ص را وسیله قرار دادم ؟
یا
''ماتوسل به''، محمد ص است؟

منتظرم...

[FONT="Tahoma"]

اين چه ربطي به سائل دارد، دو جنبه دارد:
اول اينكه هر انسان شايسته اي براي رفع حاجت مومن يا مسلمان و يا حتي هم نوع خود كوتاهي نمي كند و هر كاري از دستش بر بيايد انجام مي دهد، چه رسد به ائمه كه خوي و خصلت آنها چنين است و البته با گره گشايي از ديگران، به مقام قرب انها افزوده مي شود.
.

با سلام و احترام

اولا گفتم
اسئلک بحق محمد

آیا از ائمه چیزی خواستیم که شما بگویید انسان ها برای رفع حاجت دیگران کوتاهی نمیکنند؟! در این فرازها از خداوند کمک میخواهیم...
این نشان میدهد به سوالات من دقت نمیکنید...

دوما
بله انسان ها به رفع نیاز یکدیگر اهمیت میدهند اما این چه ربطی دارد که من و شما از عبارتی مثل اسئلک بحق محمد استفاده کنیم؟ آیا ما گفتیم خدا به خواسته ما نباید اهمیت دهد؟! ایا ما گفته ایم خداوند به خواست ما اهمیت نداده است؟!
پس دقت کنید لطفا....

فعلا همین...

[FONT="Tahoma"]سلام

منظور از ائمه(عليهم السلام) معناي وسيعي است كه شامل رسول اكرم نيز مي شود.
مگر مي شود شما اين توسل را در مورد امامان(عليهم السلام) بپذيريد ولي در مورد رسول اكرم(صلي الله عليه و آله) نه؟!!!
لطفا دقت كنيد.
ادامه اين تاپيك به تكرار مكررات تبديل خواهد شد...

با سلام و احترام

متوجه کلام بنده نشده اید

من که نگفتم پیامبر جزو معصومین یا ائمه نیستند...

من گفتم صحبتم روی این فراز است :

اسئلک بحق محمد

ترجمه : خداوندا از تو میخواهم به حق محمد

گرامی آیا در این فراز از خدا مسئلت میکنیم یا پیامبر ؟!

خوب واضح است که از خداوند مسئلت میکنیم...

( فعل : سوال ، فاعل : انا مستتر ، مفعول : کاف یعنی خداوند)

حالا شما میگویید
پیامبر و معصومین و هر انسانی به رفع نیازهای دیگران اهمیت میدهند

بزرگوار من گفتم
مگر من از پیامبر مسئلت کردم ؟! نه
از خدا مسئلت کردم...
این واضح نیست؟!

پس صحبت شما ارتباطی یا این فراز ندارد... به همین خاطر میگویم شما به صحبت من دقت نمیکنید... قبلا در پستهای قبلی حتی به این مسئله اشاره کردم اما ظاهرا توجه نکردید...

در ثانی عرض کردم
این صحبت شما چه ربطی به این سوال دارد :
چرا برای توسل میگوییم بحق فلان؟ معنایش چیست؟

این جواب شما شبیه این است که کسی از شما مسئلت میکند و میگوید:
جناب کارشناس به خاطر اینکه والدین شما حق دارند به من یک میلیون پول بده...

بعد من به شما میگویم کارشناس گرامی چرا فلانی حق والدین را واسطه کرد؟

اما شما در جواب بگویید: هر انسانی به رفع نیاز دیگران اهمیت میدهد!!!

کارشناس گرامی
اهمیت دادن انسانها و کرامت انها ، چه ربطی به چرایی این درخواست و معنایش دارد؟؟!!!

[FONT="Tahoma"]سلام

دوست عزيز در پست هاي 9-12-15 به اين سوال شما پاسخ داده شد ولي ظاهرا شما مطلبي در ذهن داريد كه مانع توجه شما شده

با سلام و احترام

پست شماره 14 از شما است نه 15!

میتوانم تک تک پستها را بررسی کنم تا ببینم جواب شما به این سوال وجود دارد یا خیر...

ادامه دارد...

[FONT="Tahoma"]سلام

.

با سلام و احترام

وقتی کسی میگوید

اللهم اسئلک بحق محمد

توسل به ذات محمد کرده یا توسل به حق محمد؟

لطفا خیلی شفاف یکی را انتخاب کنید؟

الف)
ذات محمد
ب)
حق محمد

[FONT="Tahoma"]سلام

چه بگوييم بمحمد... و چه بحق محمد... منظور قسم دادن خدا به مقام ايشان نزد خداست. اين ارزش و اعتبار هم از عمل و اعتقاد ايشان حاصل شده است. بنابراين بحق محمد يعني بحقي كه با اعمالش نزد تو كسب كرده است و آبرويي كه پيش نو دارد.

با سلام و احترام

چند سوال دارم
اما اول این سوال را میپرسم ( شاید پاسخ ان برای شما روشن باشد اما برای من مهم است)

وقتی می گوییم

اللهم انی اسئلک بحق محمد یا بمحمد

آیا توسل به مقام محمد است؟ یا توسل به ذات محمد؟

الف ) مقام محمد

ب ) ذات محمد

[FONT="Tahoma"]سلام

روشن تر و صريح تر از اين:

جواب نمي توانم بدهم!!!

با سلام و احترام

جناب عامل
ممنون که جواب سوال را دادید
اما امیدوارم متوجه شده باشید
که من دو سوال پرسیدم...
اما لحن کلام شما طوری است که گویا من یک سوال را دوبار پرسیدم...

ادامه دارد...

[FONT="Tahoma"]

با سلام و احترام

مقام پیامبر خدا
کدام یک از موارد زیر محسوب میشود :
الف )
از جنس افعال است مثل نماز خواندن یا جهاد

ب)
از جنس علم و اعتقاد است

[FONT="Tahoma"].

با سلام و احترام

وقتی کسی میگوید
اللهم انی اسئلک بحق محمد

ایا خداوند به خاطر مقام محمد به او ثواب میدهد یا حاجتش را روا میکند؟
یا
خداوند به خاطر ایمان و اعتقاد او به مقام محمد به او ثواب میدهد یا حاجتش را روا میکند؟

[FONT="Tahoma"]سلام
بنابراين مقام حضرت و ايمان شخص به اين مقام تباين ندارند كه با يا جدا شده و فقط يكي از آنها صحيح باشد. .

با سلام و احترام

اما من فکر میکنم یکی از دو موردی که عرض شد صحیح است و ان دومی است : ایمان و اعتقاد به مقام محمد

من یک توضیح میدهم و دوباره سوالم را تکرار میکنم.

فرض کنید علی به والدینش احسان کرده است و خداوند به او 100 درجه ثواب داده است.
آیا خداوند به خاطر والدین، 100 ثواب به علی داده است؟
یا
خداوند به خاطر احسان کردن به والدین ، 100 ثواب به علی داده است؟

من میگویم خداوند به خاطر احسان کردن به والدین، به علی ثواب داده است.
این طور نیست که بگوییم خداوند مثلا 50 ثواب به خاطر عمل علی داده است و 50 ثواب به خاطر عمل علی نبوده بلکه به خاطر مقام و منزلت والدین بوده است...
هر ثوابی به خاطر ایمان و عمل صالح است.
بله تفاوت ایمان و اعمال به خاطر تفاوت متعلق انها است.
مثلا احسان به والدین ارزش و ثواب بیشتری نسبت به احسان به دوست دارد اما این دلیل نمیشود که ثواب و ارزش احسان، در مقابل عمل نباشد و مثلا بگوییم فلان درصد از ثواب های تو به خاطر دوستت یا والدینت بوده نه احسان تو به انها...

اکنون دوباره سوالم را تکرار میکنم :
الف )
آیا ثواب و حاجت روایی در توسل به محمد، به خاطر
مقام محمد است؟
ب )
یا به خاطر ایمان به مقام محمد؟

کدام یک؟

سلام برادر،
به نظرم رسید که وقتی به خداوند بگوییم که بحق فلان کس یا فلان چیز چنان کن داریم خدا را سوگند می‌دهیم به چیزی که ارزش زیادی داشته باشد، خداوند هم در قرآن زیاد دارد که بگوید مثلاً والعادیات ضبحاً یا امثال آن ... بزرگی متعلَّق این قسم برای بزرگ نشان دادن خواسته‌امان است چنانکه بزرگی متعلق قسمی که در قرآن ذکر شده برای نشان دادن بزرگی و اهمیت مطلبی است که بعد از آن بیان می‌شود ... در اینجا به نظرم می‌رسد که بزرگی حقوقی که شما از آن‌ها یاد می‌کنید را ما برای خودمان ذکر می‌کنیم و می‌گوییم که ای خدا تو را به اینها قسمت می‌دهیم که حاجت ما را برآورده سازی ... در ضمن اینکه قبر هم می‌تواند صاحب حق باشد، اینکه شما خدا را به شرافت زمین کربلا یا به أرض طوس که قسمتی از بهشت است قسم بدهید به تنهایی هم هیچ اشکالی ندارد یا لااقل به شخصه اشکالی در آن نمی‌بینم ... و الله العالم
حالا اینکه قسم دادن چه مبنایی داشته باشد و آیا به نوعی همان توسل است یا خیر را احتمالاً شما بهتر از من بدانید ...

سلام علیکم
محل نزاع اصلی را میتوان ان چیزی دانست که در پست قبلی توضیح دادم
لذا فکر میکنم مطالب حضرتعالی در مورد پست قبلی نیست.

اما در مورد معنای توسل :
ظاهرا شما توسل را نوعی قسم دادن میدانید
اگر منظورتان این باشد بنده دلیل میخواهم
به هر حال چه قسم باشد و چه نباشد سوال و اشکال پست قبلی مطرح است.

اما در مورد حق قبر:
برخی میخواهد عبارت ''بحق قبر '' را به خود صاحب قبر برگردانند در حالی که من فکر میکنم خود قبر حق دارد اگر چه منشا ان صاحب قبر باشد... ( در رساله حقوق امام سجاد نیز حقوق زیادی برشمرده شده مثل حق نماز یا زبان یا دست و ... )

اینکه قبر حق دارد یا نه را نمی‌دانم، ولی اگر داشته باشد تعجب نمی‌کنم ...

با سلام و احترام

مشکل اینجاست که امام حسین علیه السلام فرمود :
بحق القبر
یا در جای دیگر امده
بحقهم علیک
یا
بحق فلان و ...
یا در رساله حقوق امده به حق زبان و گوش و دست

ظاهر همه ی این تعبیرات وجود حق را نشان میدهد
مگر اینکه خلاف ظاهر معنا کنیم ....

حالا اینکه شما نمیدانید قبر ، حق دارد یا ندارد یعنی جواب سوال بنده را نمیدانید
پس از این بخش بگذریم ....

سلام علیکم برادر،
ظاهراً حق با شماست و بخاطر ایمان به ایشان است، اما شاید هم کاملاً و فقط اینطور نباشد ... مثلاً فرض کنید به جای آنکه یک نفر از موضع ایمان به مقام پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله بگوید «خدایا بحق رسولت چنان کن» از موضع تردید بگوید «خدایا اگر فلانی نزد تو آبرویی دارد چنان کن»، یا یک نفر دیگر بگوید که «خدایا به هر اندازه که فلان شخص یا فلان محل در نزد تو ارزش دارد (اگرچه من به بلندی ارزش او آگاه نیستم و در نتیجه به چیزی که معرفت ندارم ایمانی هم نمی‌توانم داشته باشم) چنان کن» ... دو مورد اخیر می‌شود خواهشی که خودش ایمان‌ساز است و ایمان منشأ آن خواسته نیست ... اگر خدا این قسم ما را خرید ما می‌فهمیم که آنچه خدا را به آن قسم داده‌ایم ارزش زیادی داشته است ... در این دو مورد اخیر مثل این می‌ماند که ما شخصی را که نمی‌دانیم چقدر اعتبار و آبرو داشته باشد را شفیع خودمان قرار داده باشیم و منتظر بمانیم که قدر او را از روی همین دعا متوجه شویم، اینجا اگر خواهشمان برآورده شد بخاطر خود «شأن و منزلت و مقام» آن محل یا آن چیز یا آن شخص نزد خداست نه بخاطر ایمان ما به جایگاه آن‌ها ... بنابراین در حالت کلی اگر بخواهم جواب بدهم به نظرم هر دو مورد الف و باء درست هستند و هر دو در این خواسته نقش دارند، چه آنکه شخص دعاکننده هر چه معرفت بیشتری به مورد قسم داشته باشد (ایمان قوی‌تری داشته باشد) خودش می‌داند که موجود بزرگتر و با اهمیت‌تری را واسط میان خودش و خدا قرار داده است (شاید روی توجه قلبی‌اش اثر بگذارد، بخصوص که هر دعایی مستجاب است اگر در ضلال نباشد، به قول معصوم علیه‌السلام امرتنی بالدعا و ضمنت لی الإجابة و در نتیجه اصولاً در دعا نیازی به قسم دادن و امثال آن نیست مگر به دلایلی بجز خود حاجت‌روا شدن، شاید مثلاً چون مانند نماز دعا کردن هم آدابی دارد که برخی از آن‌ها از آداب کمالی دعا هستند و اجابت شدن دعا کمترین اثر دعا باشد که در دنیا نمود دارد و اصل آن در آخرت باشد که با رعایت این شرایط دعا می‌تواند بالا و بالاتر رود و دعا هم که مخّ‌العبادة است)، اما از طرف دیگر ممکن است صرفاً بداند که ما هر چه هم که معرفت به یک نفر داشته باشیم باز به ارزش آن شخص یا آن محل نزد خدا پی نمی‌بریم و باز بداند که فلان شخص بالاترین کسی است که می‌شود خدا را به او قسم داد و در نتیجه بهتر است از این قسم استفاده شود تا قسم‌های دیگر ... مثل اینکه مثلاً برخی از علما می‌گویند امام حسین علیه‌السلام را به شش ماهه قسم بدهید تا حاجت‌روا شوید، در اینجا ممکن است شخص نداند که شش‌ماهه نزد خدا یا امام حسین علیه‌السلام چه جایگاهی دارد ولی همین مقدار که می‌داند او بهترین وسیله برای قسم دادن و واسطه کردن بین خودش و امام شهیدش هست همین کافی است ... اینجا دیگر بخاطر ایمان به مقام شش ماهه نیست که کار می‌کند بلکه خود جایگاه شش ماهه نزد حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام است که دارد کار می‌کند ... گرچه ایمان شخص به اینکه این گفته درست است و گوینده راست گفته است، یا حتی اینکه امید داشته باشد که اینطور باشد هم بی‌اثر نیست ... در نتیجه شاید هم الف درست باشد و هم باء و هم مسائ دیگری که نه در ذیل گزینه‌ی الف قرار می‌گیرند و نه در ذیل گزینه‌ی باء ...

اینکه قبر حق دارد یا نه را نمی‌دانم، ولی اگر داشته باشد تعجب نمی‌کنم ... البته اینکه بگوییم ارزش هر جایی به چیزی است که در آن بگذارند هم دلیل نمی‌شود این ارزش در حدّ یک ارزش قراردادی باقی بماند و خود آن چیز حقیقتاً با ارزش نشده باشد یا از ابتدا با ارزش نبوده باشد (که لیاقت واقع شدن آن اتفاق یا آن شخص یا آن چیز در آن را داشته باشد) ... مثلاً شما می‌توانید بگویید که چون کربلا زمین با ارزشی بود امام حسین علیه‌السلام هم در آن دفن شدند، کما اینکه مثلاً مکه چون ارزش داشته است کعبه در آن ساخته شده است و اهمیت مکه به پیش از ساخته شدن کعبه بازمی‌گردد و حدود حرم مشخص شد پیش از آنکه کعبه و مسجدالحرامی در کار باشد ... البته این بحث‌ها خیلی دنباله‌دار است و خیلی وقت‌ها به نسبت اینکه از چه زاویه‌ای به مسأله نگاه کنید یا مسأله را در چه سطحی ببینید می‌شود جواب‌های متفاوتی هم بهش داد ...
حق نماز یا زبان یا دست می‌تواند کمی متفاوت از این بحث باشد اگرچه بی‌شباهت هم نباشد ... شاید هم باید دقت بیشتری کرد
موفق باشید

با سلام و احترام

فعلا این ایات را در نظر داشته باشید تا فرصت مناسب

اِنَّ السّاعَـةَ آتِـيَـةٌ اَكادُ اُخـفيـها لِـتُجـزىٰ كُـلُّ نَفـسٍ بِـما تَسـعىٰ
طه
وَ اَن لَيـسَ لِلاِنـسانِ اِلّا ما سَـعىٰ
نجم
هَل يَسـتَـوِى الَّـذيـنَ يَعـلَـمونَ وَ الَّـذيـنَ لا يَعـلَـمونَ اِنَّـما يَـتَـذَكَّـرُ اُولُوا الاَلـبابِ
زمر
َّ قُل هَل يَسـتَـوِى الاَعـمىٰ وَ الـبَـصيـرُ اَفَـلا تَـتَـفَـكَّـرونَ
انعام
قُل لا يَسـتَـوِى الـخَـبيـثُ وَ الطَّـيِّـبُ وَ لَو اَعـجَـبَـكَ كَثـرَةُ الـخَـبيـثِ فَاتَّـقُوا ا‌للهَ يا اُولِى الاَلـبابِ لَـعَـلَّـكُم تُفـلِـحونَ
مایده
وَ ما يَسـتَـوِى الاَعـمىٰ وَ الـبَـصيـرُ وَ الَّـذيـنَ آمَـنوا وَ عَـمِـلُوا الصّالِـحاتِ وَ لَا الـمُـسىءُ قَـليـلًا ما تَـتَـذَكَّـرونَ
غافر
وَ مَن يُـهاجِر فى سَـبيـلِ ا‌للهِ يَـجِد فِى الاَرضِ مُـراغَـمًا كَـثيـرًا وَ سَـعَـةً وَ مَن يَخـرُج مِن بَيـتِـه‌ے مُـهاجِـرًا اِلَى ا‌للهِ وَ رَسولِـه‌ے ثُـمَّ يُدرِكـهُ الـمَوتُ فَـقَد وَقَـعَ اَجـرُه‌‚‌ عَـلَى ا‌للهِ وَ كانَ ا‌للهُ غَـفورًا رَحيـمًا
نسا

این روایت به ذهنم امد میخواستم در صفحه شخصی بگویم که راهها مسدود است پس همینجا میگویم .. شاید ارتباط چندانی نداشته باشد

جابر جعفی گفت : امام محمّد باقر علیه السلام فرمود:

ای جابر ، آیا کافی است برای کسی که ادّعای تشیّع دارد ، بگوید که دوستدار ما اهل بیت است؟

به خدا سوگند ، شیعه ما نیست مگر آن کسی که تقوای خدا را رعایت کند و از او اطاعت نماید. شیعیان ما شناخته نمی شوند ، مگربه تواضع ، خشوع (فروتنی در عبادت) ، ادای امانت ، بسیاری ذکر خدا ، روزه گرفتن ، نماز به پا داشتن ، نیکی به والدین و رسیدگی به همسایگانی که فقیر و نیازمندند.

همچنین رسیدگی به قرض داران و یتیمان ، راستی در گفتار ، تلاوت قرآن و بازداشتن زبان ، از این که ، جز نیکی مردم را نگویند ، [ نیز ] شیعیان ما [ همواره ] در بین اقوام خویش امین بودند.

جابر گفت : ای پسر رسول خدا ، ما کسی را با این خصوصیات نمشناسیم. حضرت ، خطاب به او فرمود : ای جابر افکار و آرای مختلف ، تو را [ از راه راست] بیرون نبرد. آیا کافی است مردی بگویید : من علی علیه السلام را دوست دارم و از دوستداران او هستم ، پس اگر بگوید من رسول خدا را دوست دارم [ که بهتر است] – زیرا رسول خدا از علی علیه السلام بهتر است- ولی از سیره او پیروی ننماید و به سنّتش عمل نکند ، این دوستی برای او هیچ سودی نخواهد داشت. پس تقوای خدا را پیشه نمایید و برای آنچه نزد خداست ، عمل کنید ؛ زیرا بین خدا و بین هیچکس ، قرابت و خویشاوندی نیست.

محبوبترین بندگان نزد خداوند و گرامی ترین آنها در پیشگاه او ، با تقوا ترین و مطیع ترین آنهاست.

ای جابر ، جز با اطاعت و فرمانبرداری از خدای متعال ، تقرّب به او حاصل نمی شود. تنها دوستی ما ( آل محمّد صل الله علیه و آله) باعث رهایی از آتش نیست و هیچ یک از شما بر خدا حجّتی ندارد. هر کس مطیع خداست ، ولیّ و دوستدار ماست و هر کس نافرمانی خدا را نماید ، با ما دشمن است. ولایت ما اهل بیت ، جز با عمل [ به دستورات الهی ] و پرهیز از گناه به دست نمی آید.

سلام عليكم

متعلق توسل و سوال روشن است كه پيامبر(صلي الله عليه و آله) يا حق ايشان است.

و نگاه کنید به عبارت خودتان :

"چه بگوييم بمحمد... و چه بحق محمد... منظور قسم دادن خدا به مقام ايشان نزد خداست"

اگر ايمان شخص مورد توسل بود، بايد امام حسين(عليه السلام) مثلا مي فرمود اسئلك بايماني بمحمد... يا اسئلك باعتقادي بمحمد...

در حالي كه امام(عليه السلام) خود رسول(صلي الله عليه و آله) را مورد توسل قرار داده است.

(بنده در روايات و ادعيه عبارتي كه ايمان و اعتقاد شخص را وسيله قرار داده باشد، نيافتم)

ايمان و اعتقاد سائل زماني ارزش پيدا مي كند كه امري واقعي و داراي ارزش در خارج موجود باشد. به همين دليل حقيقت خارجي رسول(صلي الله عليه و آله) يا مقامش مورد توسل واقعي است و ايمان ما به او شرط كمال است.

از همين رو كه مقام اصل است و ايمان ما شرط كمال، در برخي ادعيه اصلا نامي از متعلق معين سوال برده نشده است؛ مانند: يا اللَّه أسئلك‏ بحق‏ من حقه عليك عظيم‏(أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏4 ؛ ص334) در اين عبارت امام اصلا نامي از متعلق مسئلت نمي برد تا بگوييم ايمان ما مورد توسل قرار گرفته است.

اين مثال كاملا از بحث ما فاصله گرفته است...
بحث ما در وسيله قرار دادن امام^{(عليهم السلام)}و رسول^{(صلي الله عليه و آله)}براي برآورده شدن حاجت است و ثوابي هم اگر تعلق ميگيرد به خاطر مسئلت از خدا و ذكر اوست.

..

چطور ممكن است كه متعلق توسل شما پيامبر باشد اما اين متعلق توسل هيچ نقشي در برآورده شدن حاجت شما نداشته باشد؟
و اگر صرفا ايمان شما در برآورده شدن حاجت دخيل است، متعلق چه كاره است؟

اگر به خودي خود كاري نميكند، پس چرا خدا را به حق او قسم مي دهيد؟

در اين بحث بايد بين برآورده شدن حاجت و ثواب تفاوت قرار داد.

از طرفي بحث ما درون ديني است

و منظور از شرط كمال بودن ايمان، تاثير متفاوت ايمان حداقلي و حداكثري است. مثلا بين كسي كه معتقد به گناه كردن پيامبر است با كسي كه او را معصوم، عقل اول و ... ميداند فرق وجود دارد.

هر چند قبل از رسالت رسول خدا و در دوران طفوليت هم ايشان براي نزول باران توسط جد و عموي بزرگوارش قسم داده شده و اين توسل موثر بوده است.

حتي در برخي روايات، يهوديان مدينه نيز قبل از رسالت ايشان در جنگها به ايشان متوسل مي شدند.

اين دعا اصلا متعين نشده تا شما به او اعتقاد داشته باشيد

در همین عبارت، فرض کنید "من حقه علیک عظیم" را اصلا نمی شناسیم و نمی دانیم کیست.
آیا خداوند به واسطه ی آن شخص، به ما ثواب می دهد یا به خاطر عمل خودمان به ما ثواب می دهد ؟
مثلا فرض کنید علی آقا، این دعایی که نقل کردید را می خواند و خداوند به او 100 ثواب می دهد
آیا این 100 ثواب به خاطر " من حقه علیک عظیم" یا همان شخص ناشناس است یا به خاطر عمل علی آقا ؟
کدام یک ؟

اين نوع از مسئلت داراي ثواب است. دو چيز نيست. اما غالبا براي برآورده شدن حاجت متوسل به وسيله مي شويم

اما سوالاتم را دوباره می اورم.
شما گفتید :
بحث ما در وسيله قرار دادن امام^{(عليهم السلام)}و رسول^{(صلي الله عليه و آله)}براي برآورده شدن حاجت است و ثوابي هم اگر تعلق ميگيرد به خاطر مسئلت از خدا و ذكر اوست.
و من هم عرض کردم :
اولا
این عبارت شما یعنی وسیله قرار دادن امام و رسول، ثواب ندارد و ثوابی هم اگر هست به خاطر مسئلت از خدا و ذکر او است نه وسیله قرار دادن امام. و وسیله قرار دادن امام تنها می تواند به درد برآورده شدن حاجت بخورد.
آیا این را واقعا می پذیرید ؟ یعنی وسیله قرار دادن امام از نظر شما عمل صالح نیست و ثواب ندارد ؟ یعنی مثل چاقو است که می تواند برای کافر و مومن عمل کند ؟
شما چه پاسخی می دهید ؟

دوما
برای اینکه مشکل شما با مثال رفع شود ( در حالی که مشکلی ندارد ) به گونه ی دیگری توضیح می دهم
فرض کنید علی به مقام والدینش توسل کرده است و خداوند به او 100 درجه ثواب داده است
آیا خداوند به خاطر مقام والدین ، 100 ثواب به علی داده است ؟
یا خداوند به خاطر توسل به مقام والدین، 100 ثواب به علی داده است ؟
من میگویم خداوند به خاطر توسل به والدین، به علی ثواب داده است.
این طور نیست که بگوییم خداوند مثلا 50 ثواب به خاطر توسل علی داده است و 50 ثواب به خاطر توسل علی نبوده بلکه به خاطر مقام و منزلت والدین بوده است...
هر ثوابی به خاطر ایمان و عمل صالح است.
بله تفاوت ایمان و اعمال به خاطر تفاوت متعلق انها است.
مثلا ( در مثل مناقشه نیست ) توسل به والدین ارزش و ثواب بیشتری نسبت به توسل به دوست دارد اما این دلیل نمیشود که ثواب و ارزش توسل، در مقابل عمل نباشد و مثلا بگوییم فلان درصد از ثواب های تو به خاطر مقام دوستت یا مقام والدینت بوده نه توسل تو به مقام انها...
پاسخ شما چیست ؟

آیا این دو خطی که مرقوم فرمودید می تواند جواب سوالات من باشد ؟!

اين مطلب مدعاي شما كه ايمان دخيل در ثواب يا براورده شدن حاجت است را ثابت نميكند...

واقعا از شما تعجب می کنم!!!
آیا ایمان دخیل در ثواب نیست ؟!!!
آیا ایمان دخیل در برآورده شدن حاجت نیست ؟!!!

این که جزو بدیهیات است و حتی خودتان نیز پذیرفتید آنجا که گفتید :

در برآورده شدن حاجت يا تعلق ثواب هر دو امر دخيل است

اکنون مسئله این است که شما ادعا دارید متعلق توسل ( مقام پیامبر ) برای ما ثواب و حاجت روایی دارد.

سلام علیکم
دوست عزیز چند بار بیان شد که توسل با احسان به والدین تفاوت عمده دارد.

با سلام و احترام

اولا سوالاتم را جواب نداده اید ...
دوما هر سوال را نقل بگیرید و جواب مد نظر را ذیل آن بیان کنید تا معلوم شود کدام را پاسخ داده اید و کدام را پاسخ نداده اید و مطالب درهم و برهم نشود ...
سوما اینجا ادعا کرده اید چند بار بیان کردید که توسل با احسان تفاوت عمده دارد ... جدای اینکه صرفا تکرار شما ارزش منطقی ندارد، بفرمایید این چند بار کجا بوده است ؟
من فقط یکبار دیدم که ادعا کردید ( به این مضمون ) عمل صالح ربطی به بحث ندارد و از بحث فاصله گرفته ...
و من هم سوال را تغییر دادم تا بهانه ی شما رفع شود ... چون سوال حول محور ثواب بود نه صرفا عمل صالح ...
اما برای بار دوم با نادیده گرفتن این تغییر، باز حرف خود را تکرار کردید اما پاسخ ندادید ...
در این پست هم باز همان حرف را تکرار می کنید بدون اینکه توجه کنید سوال بنده ربطی به صرف عمل صالح ندارد و سوال تغییر پیدا کرده است...
آیا چندین باری که بیان کرده بودید بیش از ان دو مورد بوده است ؟

سلام

با سلام و احترام

با توجه به اینکه محبت کردید و سوال ها و جواب ها را تفکیک کردید [SPOILER]اگر چه باز هم برخی سوالات را جواب ندادید که دوباره مطرح خواهند شد.[/SPOILER]
بنده هم به تفکیک به نقد آنها می پردازم ( در قالب سه پست )

سوال بنده این بود :

چرا باید تفاوت قرار داد و از چه جهت تفاوت قرار داد ؟

و پاسخ شما این بود :

توسل با احسان به والدین تفاوت عمده دارد. شکی در این نیست که عمل صالح هر گاه با ایمان همراه شود، مقبول خواهد بود. اما مقایسه عمل صالحی مانند احسان که متعلق های متعددی می تواند داشته باشد، با توسل صحیح نیست، چرا که در توسل اولا و بالذات ما می خواهیم شخص معصوم و والا مقامی را واسطه برای برآورده شدن حاجت یا تقرب قرار دهیم، در اینصورت واسطه نقش اساسی را بازی میکند و البته باید شخص به واسطه و خداوند ایمان داشته باشد. قبلا هم عرض شد ایندو با هم موثرند و یکی شرط است و دیگری مشروط. اما در مورد احسان به والدین و ... عمل صالح نقش اساسی دارد نه متعلق، اگر چه به اعتراف خود شما در این موارد نیز واسطه در کم و زیادی ثواب موثر است.(البته در توسل هدف اصلی واسطه قرار دادن امام معصوم و برآئرده شدن حاجت است نه درک ثواب، هرچند این عمل اگر با ایمان و اعتقاد صحیح باشد، ثواب هم خواهد داشت)

اما نقد بنده این است :

اول بگذارید با این تفاوت گذاشتن بین عمل صالح و توسل مخالفت کنم :
اول :
بین عمل صالح و توسل یک اشتراک وجود دارد و آن این است که هر دو عمل صالح هستند. پس توسل هم یک عمل صالح است.
دوم :
اشتراک دیگر آنها این است که عمل صالح خودش می تواند متوسل به باشد ( همانطور که قبلا در بیان امیرالمومنین علی علیه السلام آمد )
سوم :
اما شاید از جهتی درست می گویید زیرا بنا به صحبت شما
به مومن ثواب می دهند اما به کافر ثواب نمی دهند پس این دو نفر ( مومن و کافر ) از این جهت تفاوت دارند پس باید بین ثواب و حاجت روایی تفکیک قائل شد
اما شاید هم درست نباشد زیرا هر کس نتیجه ی عمل خود را در آخرت می بیند و از انجا که برخی کافران اعمال نیک انجام می دهند و برخی انجام نمی دهند و از آنجا که خداوند عادل است به این نتیجه می رسیم که خداوند بین این دو کافر تفاوت خواهد گذاشت و درست است که ثواب ندهد اما این طور هم نیست که از عذاب آنها به سبب اعمالشان کم نکند.
بنابراین می توان در مورد مومن از تعبیر ثواب استفاده کرد و در مورد کافر از تعبیر تخفیف در عذاب استفاده کرد و ایراد شما را برطرف کرد.
چهارم :
البته بنده همانطور که عرض کردم، سوال را تغییر دادم زیرا
سوال اول این طور بود :
[SPOILER]فرض کنید علی به والدینش احسان کرده است و خداوند به او 100 درجه ثواب داده است.
آیا خداوند به خاطر والدین، 100 ثواب به علی داده است؟
یا
خداوند به خاطر احسان کردن به والدین ، 100 ثواب به علی داده است؟

من میگویم خداوند به خاطر احسان کردن به والدین، به علی ثواب داده است.
این طور نیست که بگوییم خداوند مثلا 50 ثواب به خاطر عمل علی داده است و 50 ثواب به خاطر عمل علی نبوده بلکه به خاطر مقام و منزلت والدین بوده است...
هر ثوابی به خاطر ایمان و عمل صالح است.
بله تفاوت ایمان و اعمال به خاطر تفاوت متعلق انها است.
مثلا احسان به والدین ارزش و ثواب بیشتری نسبت به احسان به دوست دارد اما این دلیل نمیشود که ثواب و ارزش احسان، در مقابل عمل نباشد و مثلا بگوییم فلان درصد از ثواب های تو به خاطر دوستت یا والدینت بوده نه احسان تو به انها...[/SPOILER]
و سوال دوم این بود که تغییر داده شده :
[SPOILER]برای اینکه مشکل شما با مثال رفع شود ( در حالی که مشکلی ندارد ) به گونه ی دیگری توضیح می دهم
فرض کنید علی به مقام والدینش توسل کرده است و خداوند به او 100 درجه ثواب داده است
آیا خداوند به خاطر مقام والدین ، 100 ثواب به علی داده است ؟
یا خداوند به خاطر توسل به مقام والدین، 100 ثواب به علی داده است ؟
من میگویم خداوند به خاطر توسل به والدین، به علی ثواب داده است.
این طور نیست که بگوییم خداوند مثلا 50 ثواب به خاطر توسل علی داده است و 50 ثواب به خاطر توسل علی نبوده بلکه به خاطر مقام و منزلت والدین بوده است...
هر ثوابی به خاطر ایمان و عمل صالح است.
بله تفاوت ایمان و اعمال به خاطر تفاوت متعلق انها است.
مثلا ( در مثل مناقشه نیست ) توسل به والدین ارزش و ثواب بیشتری نسبت به توسل به دوست دارد اما این دلیل نمیشود که ثواب و ارزش توسل، در مقابل عمل نباشد و مثلا بگوییم فلان درصد از ثواب های تو به خاطر مقام دوستت یا مقام والدینت بوده نه توسل تو به مقام انها...
پاسخ شما چیست ؟[/SPOILER]
نتیچه :
با توجه به دلایل مذکور تفاوت گذاشتن درست نخواهد بود.
فرضا هم که درست باشد سوال تغییر یافته است
پس منتظر پاسخ شما به هر دو سوال هستم .

در ادامه ی پست قبلی :

سوال بنده این بود :

آیا توسل کافرین به محمد و آل محمد علیهم السلام نیز دارای ثواب و اثر است ؟

و پاسخ شما این بود :

توسل کافران یا اهل کتاب به پیامبر همانطور که در مورد یهود بیان شد، ممکن است دارای اثر باشد و ان برآورده شدن حاجت است نه حصول ثواب. به همین دلیل است که عرض شد باید بین ثواب و برآورده شدن حاجت در توسل فرق گذاشت. به عبارتی شرط حصول ثواب، ایمان است اما ممکن است شرط برآورده شدن حاجت، ایمان نباشد و حاجت غیر مسلمان هم با توسل و گاهی غیر آن برآورده می شود.

و نقد بنده این است :

ابتدا بنده سوالم را تفکیک می کنم تا بهتر بتوانیم به پاسخ آن برسیم.
یک سوال درمورد ثواب باشد
و یکی در مورد حاجت روایی باشد
یعنی به این شکل :

سوال اول :
آیا بین کافر و مومن در حصول ثواب تفاوت وجود دارد ؟ ( یعنی آیا کافر ثواب ندارد اما مومن ثواب دارد ؟ یا اینکه هر دو به نوعی ثواب دارند ؟ )

سوال دوم :
آیا بین کافر و مومن در حاجت روا شدن تفاوت وجود دارد ؟ ( یعنی آیا کافر حاجت روا نمی شود اما مومن حاجت روا می شود یا اینکه هر دو ممکن است حاجت روا شوند و ایمان شرط نیست ؟ )

که در دو بند و به تفکیک به آنها می پردازیم

سوال اول :

آیا بین کافر و مومن در حصول ثواب تفاوت وجود دارد ؟
به عبارت دیگر آیا کافر ثواب ندارد اما مومن ثواب دارد ؟ یا اینکه هر دو به نوعی ثواب دارند ؟

شما می گویید :

کافر ثواب ندارد

پاسخ بنده :

با توجه به چهار بندی که در نقد قبلی به عرض رسید.
از این جهت که کافر ثواب ندارد حرف شما درست است اما این به معنای این نیست که کافر تخفیف عذاب نداشته باشد.
پس اگر کمی با وسعت نظر به موضوع نگاه کنیم درسوال مطرح شده می توانیم ، در مورد مومنان از تعبیر ثواب استفاده کنیم و در مورد کافران از تعبیر تخفیف عذاب استفاده کنیم
پس با این توضیح، سوال را کمی تغییر می دهیم و برای کافران از تعبیر تخفیف عذاب استفاده می کنیم.
مثلا می گوییم :
فرض کنید یک کافر به والدینش احسان کرده است و خداوند 100 درجه از عذاب او کاسته است.
آیا خداوند به خاطر والدین، 100 درجه عذاب از او کم کرده است ؟
یا
خداوند به خاطر احسان کردن به والدین ، 100 درجه عذاب از او کم کرده است؟
پس اشکال شما برطرف میشود.
و منتظر پاسخ شما به سوال بالا ( تخفیف عذاب ) هستم.

اما
سوال دوم :

آیا بین کافر و مومن در حاجت روا شدن تفاوت وجود دارد ؟
و با تعبیر روشن تر آیا کافر حاجت روا نمی شود اما مومن حاجت روا می شود یا اینکه هر دو ممکن است حاجت روا شوند و ایمان شرط نیست ؟

شما می گویید :

ممکن است حاجت کافر بدون ایمان داشتن و بر اثر توسل برآورده شود.

اما نقد بنده :

نقد اول :

شما شاهد مثالتان اهل کتاب بود نه کافر. در حالی که اهل کتاب مومن هستند نه کافر.
پس از این جهت که اهل کتاب غیرمسلمان هستند و حاجتشان برآورده می شود حرف شما صحیح است
اما از این جهت که اهل کتاب به هر حال مومن هستند نه کافر، حرف شما صحیح نیست.
( ضمن اینکه قبلا جد و عموی پیامبر را به عنوان شاهد مثال ذکر کردید اما آنها کافر نبودند بلکه مومن بودند )
با توجه به این که شاهد مثال های شما در مورد کافر نیست اما سوال بنده در این مورد است پس نمی توان گفت چیزی ثابت شده است.
و نیازمند دلیلی هستیم که نشان دهد کافر هم ممکن است حاجت روا شود.

پس سوال این طور مطرح میشود ( زیرا غرض بررسی تاثیر اصل ایمان و عمل است نه درجات ایمان و عمل ) :

آیا دلیلی وجود دارد که ثابت کنیم کافر به خدا، حاجتش برآورده می شود ؟

یک توضیح بدهم :
می دانیم کسی که می گوید خدایی نیست از خدا چیزی نمی خواهد پس اگر بخواهد به عنوان امتحان یا یک قانون مادی به آن می نگرد.
مثل اینکه می گویند کسانی که قرآن می خوانند کمتر معتاد می شوند یا آرامش بیشتری دارند
پس اگر اینچنین کافری خدا را می خواند و توسل می کند آن را یک قانون مادی می داند.
و سوال بنده همین بود که آیا حاجت روایی، کافر و مومن می شناسد یا برای همه ی انسان ها صدق می کند ؟ ( مثل یک اسلحه که برای کافرو مومن عمل می کند اگر چه با تفاوت هایی )
بنابراین
اگر ثابت شود که حاجت کسی که کافر به خدا است ( کسی که اصلا ایمان ندارد ) برآورده نمی شود پس ایمان شرط حاجت روایی است و این حرف شما باطل می شود :

اما ممکن است شرط برآورده شدن حاجت، ایمان نباشد

نقد دوم :

اگر ثابت شد که دعا و توسل کافر، حاجت روایی دارد اشکال دومی مطرح میشود که آن را با یک سوال مطرح می کنم

از کجا می دانید توسل کافر به مقام پیامبر موجب حاجت روایی نشده است بلکه مقام پیامبر موجب حاجت روایی شده است ؟
البته این سوال در مورد مومنان هم مطرح است :
از کجا می دانید توسل یک مومن به مقام پیامبر موجب حاجت روایی نشده است بلکه مقام پیامبر موجب حاجت روایی شده است ؟
پس اشکال را در قالب یک سوال کلی مطرح می کنم :
از کجا می دانید حاجت روایی به خاطر توسل به مقام پیامبر نبوده است بلکه به خاطر مقام پیامبر بوده است ؟

اما برای اینکه سوال واضح تر شود آن را به این شکل بیان می کنم :

آیا توسل شما به مقام پیامبر نتوانسته است موجب حاجت روایی شود و لذا مقام پیامبر به کمک شما آمده و حاجت شما را برآورده کرده است ؟

اگر یادتان باشد بنده پاسخ دادم و دوباره عرض می کنم :

مقام پیامبر به خودی خود کاری نمی کند و اصلا انسان نیست تا عملی داشته باشد بلکه تنها معلوم انسان قرار می گیرد.
پس این توسل ما به این مقام است که موجب حاجت روایی میشود.
زیرا مقام پیامبر همان ایمان و اعمال صالحه ی ایشان است که خودتان نیز بیان داشتید.
و قبلا هم در مورد توسل مذکور گفتید که ما توسل به مقام پیامبر کرده ایم نه ذات پیامبر.

منتظر پاسخ شما به این قسمت هستم.

بنده کی گفتم ایمان دخیل در ثواب نیست؟! لطفا برداشتهای خود را به بنده نسبت ندهید...

بگذارید ببینیم داستان چه بوده است که شما را به این نتیچه گیری رسانده است :

شما گفتید :

اين مطلب مدعاي شما كه ايمان دخيل در ثواب يا براورده شدن حاجت است را ثابت نميكند...

درواقع شما ادعا کردید که من ادعا دارم ایمان دخیل در ثواب و برآورده شدن حاجت است.
و این مطلب درست است و من چنین ادعایی دارم
و حتی خود شما نیز این مطلب را قبول دارید که ایمان دخیل در ثواب و برآورده شدن حاجت است
و حرف خودتان را هم آوردم و به همین خاطر با علامت تعجب سوال کردم تا بگویم :

اگر شما قبول دارید ایمان دخیل در ثواب و حاجت روایی است چرا مخالفت می کنید ؟
و اگر قبول ندارید که ایمان دخیل در ثواب و حاجت روایی است چرا قبلا به آن اعتراف کردید ؟

اما علت مخالفت شما چه بوده است که از من انتقاد کرده و از من نقل و قول گرفتید ؟

در جمله ی شما یک کلمه خود نمایی می کند : "این مطلب"

[SPOILER]اين مطلب مدعاي شما كه ايمان دخيل در ثواب يا براورده شدن حاجت است را ثابت نميكند...
[/SPOILER]
خوب باید ببینیم این مطلبی که شما از کلام من نقل کرده اید و آن را کافی برای اثبات دخالت ایمان در ثواب و حاجت روایی نمی دانید چیست ؟
آن جمله ای که از من نقل گرفته اید این بود :
من میگویم خداوند به خاطر توسل به والدین، به علی ثواب داده است.

واضح است که این جمله یک ادعا است و بنده می خواستم ادعای خود را مطرح کنم.
اما شما آن را اشتباها یک دلیل برداشت کرده اید و گفته اید این نمی تواند چیزی را اثبات کند ( اما کسی هم نخواسته است با این جمله چیزی را اثبات کند )

[SPOILER]در واقع اینجا برداشت خودتان را به بنده نسبت داده اید چیزی که الان می گویید من به شما نسبت داده ام در حالی که من با علامت تعجب پرسیدم [/SPOILER]

اما اینکه چرا فعلا این را ادعا می کنم از باب نبود دلیل کافی برای ادعای شما است.
زیرا دخالت ایمان در ثواب و حاجت روایی را همه قبول داریم و من فعلا ادعایم در آن مورد همین بود
و برای اینکه ثابت شود مقام پیامبر نه توسل من به مقام پیامبر، کاری انجام داده است نیاز به اثبات دارد و برای من اثبات نشده است.
و باید شما اثبات کنید.