جمع بندی زنده بودن و وجود داشتن

با سلام خدمت شما دوست گرامی
ابتدا باید معنی حیات را بررسی کنیم آنگاه ببینیم وجود داشتن لازمه اش حیات است
دهخدا در فرهنگ خود می گوید: حیات : عمر. زیست . زندگی . مقابل ِ ممات
در فلسفه حیات به معنای منشئیت درک و فعل است یعنی آن موجودی که بتواند کاری را از روی علم و شعور انجام دهد
علامه طباطبایی در نهایه می فرماید:
الحیاة فیما عندنا من أقسام الحیوان کون الشی‏ء بحیث یدرک و یفعل و الإدراک العام فی الحیوان کله هو الإدراک الحسی الزائد عن الذات و الفعل فعل محدود عن علم به و إدراک فالعلم و القدرة من لوازم الحیاة
زندگی یعنی بینائی و توانائی، تفاوت زنده با مرده در همین جهات است بهر درجه که بینائی و توانائی بیشتر شود، حیات بیشتر است ما چرا به خداوند کلمه " ''حی'' " را اطلاق می‏کنیم: «الله لا اله الا هو الحی القیوم» (بقره/255) و یا: «هو الحی الذی لا یموت».
بنا بر تعریف علوم تجربی به آن موجوداتی که رشد می کنند و زاد و ولد دارند را دارای حیات اند
پس با این تعاریف حیات مصطلح شامل تمامی موجودات نمی شود پس هر موجودی حتما برای موجود شدن دارای حیات نیست مثل سنگ
اما اگر حیات را به معنای موجود بودن بگیریم هر موجودی حیات نیز دارد
البته این تفکر ریشه قرآنی نیز دارد آنجا که قرآن می فرماید تمامی آفرینش از جماد و نبات و... خدا را تسبیح می کنند تسَبِّحُ لَهُ السَّمَوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا
خداوند همه اجزاء آفرینش را مشغول تسبیح می داند و تسبیح از روی علم و درک است که این خود اثر حیات است پس بنابر تعبیر قرآن همه اجزای عالم حیات دارند چون منشا علم و درک اند.

سوال:
آیا اگر چیزی بخواد وجود داشته باشه ، باید زنده باشه (بشه - زندگی بهش بخشیده بشه) یا یه چیز میتونه وجود داشته باشه و زنده هم نباشه ؟
آیا زنده بودن لازمه ی وجود داشتنه یا وجود داشتن لازمه ی زنده بودن هست (که در این صورت میتونه یک چیز وجود داشته باشه و زنده نباشه) ؟
جواب:
ابتدا باید معنی حیات را بررسی کنیم آنگاه ببینیم وجود داشتن لازمه اش حیات است
دهخدا در فرهنگ خود می گوید: حیات : عمر. زیست . زندگی . مقابل ِ ممات
در فلسفه حیات به معنای منشئیت درک و فعل است یعنی آن موجودی که بتواند کاری را از روی علم و شعور انجام دهد
علامه طباطبایی در نهایه می فرماید:
الحیاة فیما عندنا من أقسام الحیوان کون الشی‏ء بحیث یدرک و یفعل و الإدراک العام فی الحیوان کله هو الإدراک الحسی الزائد عن الذات و الفعل فعل محدود عن علم به و إدراک فالعلم و القدرة من لوازم الحیاة
زندگی یعنی بینائی و توانائی، تفاوت زنده با مرده در همین جهات است بهر درجه که بینائی و توانائی بیشتر شود، حیات بیشتر است ما چرا به خداوند کلمه " ''حی'' " را اطلاق می‏کنیم: «الله لا اله الا هو الحی القیوم» (بقره/255) و یا: «هو الحی الذی لا یموت».
بنا بر تعریف علوم تجربی به آن موجوداتی که رشد می کنند و زاد و ولد دارند را دارای حیات اند
پس با این تعاریف حیات مصطلح شامل تمامی موجودات نمی شود پس هر موجودی حتما برای موجود شدن دارای حیات نیست مثل سنگ
اما اگر حیات را به معنای موجود بودن بگیریم هر موجودی حیات نیز دارد
البته این تفکر ریشه قرآنی نیز دارد آنجا که قرآن می فرماید تمامی آفرینش از جماد و نبات و... خدا را تسبیح می کنند تسَبِّحُ لَهُ السَّمَوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ وَإِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا
خداوند همه اجزاء آفرینش را مشغول تسبیح می داند و تسبیح از روی علم و درک است که این خود اثر حیات است پس بنابر تعبیر قرآن همه اجزای عالم حیات دارند چون منشا علم و درک اند.