ابراز علاقه

چند وقته یه مسئله ای خیلی ذهنم رو مشغول کرده. آیا ابراز علاقه به دیگران (چه در کلام ، چه در عمل) خوب هست یا بد؟ منظورم کلی هست ، حالا چه دوست و همجنس، چه جنس مخالف

چندین حدیث و روایت از پیامبر و امامان خوندم که همگی تاکید کردن اگر کسی رو دوست دارید ، حتما ابراز کنید و در کلام بهش بگید. ولی در واقعیت خیلی وقتها چیزهایی می بینم که باعث میشه در درست بودن اون شک و تردید زیادی داشته باشم.

خیلی وقتها ما آدمها (خودم هم میگم) وقتی می بینیم کسی خیلی دوسمون داره و بهمون ابراز علاقه میکنه،
فکر میکنیم چه خبره! واسش طاقچه بالا میزاریم!!!
فکر میکنیم خیلی از اون شخص والاتر و بهتر هستیم که اون این طور در مقابل ما متواضع و فروتنه!
فکر میکنیم حتما خیلی بهمون نیاز داره و به همین دلیل اینطور ما رو دوست داره.
فکر میکنیم حتما هیچکس رو نداره و خیلی تنهاست که اینطور به ما ابراز علاقه میکنه!
در نتیجه ممکنه خواسته یا ناخواسته مورد بی توجهی و بی اعتنایی مون قرار بگیره.

ولی از اون طرف قضییه، وقتی کسی به ما بی اعتنایی و بی توجهی میکنه، با خودمون میگیم چی شده که اون انقدر به ما بی اعتناست؟ و سعی میکنیم به هر نحوی که شده دلشو بدست بیاریم! یا فکر میکنیم حتما خیلی از ما سطحش بالاتر و بهتره و ما رو در سطح خودش نمی بینه!

خیلی وقتها ما دلهایی رو که واقعا دوستمون دارند، به راحتی آب خوردن، میشکنیم (چون خیالمون دیگه از عشق و علاقه شون به خودمون راحته) ولی به دنبال به دست آوردن دلهایی هستیم که بهمون بی اعتنا هستن!!!!
واقعا چرا این جوریه؟!؟!

این مسائل رو که میگم زیاد دیدم. چه در بین دو هم جنس و دوستانم و چه بین دو جنس مخالف (چه قبل ازدواج و چه بعد ازدواج)!

کدوم درسته؟ اگر پیامبر و ائمه ما فرمودن ابراز علاقه خوبه و حتما باید اون رو به زبان بیارید، پس چرا در واقعیت با اینجور روابط روبرو هستیم؟

این مسائلی که میگم شما هم از نزدیک دیدید؟ کاربرای عزیز هم اگه تجربه ای داشتن در این موارد ، لطفا تو تاپیک شرکت کنن. ممنونم