سلام. قرآن در برخی آیات، در پاسخ به شکّاکان در روز قیامت، با اشاره به خلقت نخستین انسان از گل و نطفه،می فرماید چنین خالقی قادر به زنده کردن مردگان است.(به عنوان مثال، سوره دهر: 40-37) همچنین گاهی به زنده کردن زمین بعد مرگ آن، با بارش باران، اشاره شده است. سؤالات من هم پیرامون منطقی بودن این استدلال است:
1.آیا اینکه خدا انسان را به تغبیری از هیچ، و به تغبیری از خاک و سس از نطفه آفریده است، می تواند ثابت کند که او می تواند ذرات تجزیه شده بدن انسان را پس از پوسیدن یا سوختن یا خورده شدن توسط درندگان، جمع کرده و همان انسان اوّل را با همان خصوصیات روانی و جسمی بسازد؟
2.نظر به اینکه آفرینش نخستین انسان با آفرینش مجدّد او پس از پوسيده شدن در خاك یا سوختن یا خورده شدن، دو امر كاملاً متفاوت هستند، آیا این قیاس صحیح و منطقی است؟ در واقع وقتی دو فعل الف و ب، با هم متفاوت هستند، رخ دادن الف از سوی یک فاعل، به معنای رخ دادن ب از سوی او نیز خواهد بود؟
3.در مورد آیات مربوط به زنده شدن زمین پس از مرگش، با بارش باران:
الف: آیا اساساً درست است که بگوییم باران باعث زنده شدن زمین می شود، وقتی که اگر بذری در زمین و آفتابی در آسمان نباشد، باران باعث رویش هیچگونه روییدنی نخواهد شد؟
ب: اگر بارش باران باعث زنده شدن خاک می شود، این امر چگونه می تواند زنده شدن مردگان در قیامت را ممکن و شدنی نشان بدهد؟
ج:آیا قدرت خدا بر بر زنده کردن زمین مرده، نشانگر قدرت او بر بازگرداندن مردگان نیز خواهد بود؟
4.برای بررسی ممکن بودن معاد جسمانی، ما باید ثابت کنیم که این امر محال نیست، یا اثبات محال بودن به عهده مخالفین است و ما نیازی به اثبات محال نبودن نداریم؟
یکی دو سؤال دیگر هم دارم که پس از پاسخگویی به این سؤالات، عرض خواهم کرد.
