سردار

شهید علیرضا طالعی در نخستین روز فروردین ماه سال1342 در شهرستان سلماس در یک خانواده مذهبی و متدین به دنیا آمد.خانواده اش از فرط عشق و علاقه به امام رضا(ع) و تقارن تولد فرزندشان با سالروز شهادت حضرت ثامن الحجج(ع) او را “علیرضا” نامیدند.
وی پس از گذراندن دوران شیرین کودکی قدم در راه تحصیل گذاشت و مقطع دبستان را در شهرستان سلماس با علاقه فراوان شروع کرد.بعد از اتمام دوره ابتدایی در دوره راهنمایی مشغول تحصیل شد و پله پله مراحل کمال و مدارج علمی را با کامیابی گذراند.خوشرویی،ادب،شجاعت جوانمردی و امانتداری از خصوصیات اخلاقی این شهید بزرگوار بود وسخنانش همواره بوی بندگی وایثار می داد.در تربیت دینی شهید صفا و دیانت حاکم بر محیط خانواده نقش موثری داشت و در میان دوستان و آشنایان چهره ای محبوب و دوست داشتنی بود.
با اوج گیری انقلاب روحی تازه در کالبدش دمیده شد وتا واپسین توان برای رساندن پیام انقلاب وسخنان امام(ره)به توده های مردم تلاش می کرد.بعد از انقلاب آنگاه که طلسم شب شکست وسپیده آزادی و ایمان در افق به خون نشسته ملت ایران،طلوع دوباره اسلام را نوید داد،خفاشان شب پرست که نمی توانستند روی خورشید را ببینند،شرارت را آغاز کردند ومنطقه حساس غرب کشور خصوصاً آذربایجان غربی را آشفته کردند.این غیور مرد که در به ثمر نشستن انقلاب اسلامی با همه جان کوشیده بود،از بدو پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت سپاه پاسداران شهرستان سلماس درآمد و در راه اندازی این نهاد انقلابی در این شهرستان نقش برجسته ای داشت و در سرکوبی اشرار منطقه تلاش فراوان کرد.

با آغاز تجاوز آشکار عراق به مرزهای گلگون کشورمان شهید طالعی کوله بار سفر را بست و عازم دیارعاشقان و عارفان شد.تنفس هوای پاک جبهه ها او را نمک گیر دیار خون وشرف کرد و همسایگی فکری و فیزیکی با شهدای سرافراز بویژه سردارشهید محمد قمری و سردارشهید قدرت الله داهیم که از دوستان بسیار صمیمی شهید طالعی بودند،مشعل شهادت را در جانش شعله ور ساخت.
وی با وجود شرکت در جبهه های نبرد،درس و تحصیل را رها نساخت ودر دانشکده امام حسین(ع) در رشته جغرافیای نظامی تحصیلات خود را ادامه داد و سپس در سال1362ازدواج کرد که ثمره این ازدواج 2دختر و 1پسر می باشد.
به عقیده شهید،دفاع مقدس،مقدس ترین و مهم ترین مرحله در آن زمان بود که می توانست انسان را به کمال برساند و بر اساس این اعتقاد در زمان جنگ تحمیلی پیوسته در خط مقدم جبهه حضوری فعال و چشمگیر داشت.ارمغان سالها مجاهدت خالصانه اش در میدان های رزم ده ها گلزخم و داغ دوستان و همرزمان و برادر شهیدش غلامرضا طالعی بود.

این شهید بزرگوار در تثبیت امنیت منطقه و خنثی کردن توطئه های ضدانقلاب تا واپسین لحظات زندگی نقش بسیار والایی داشت،به همین خاطر بارها مورد تهدید اشرار و ضدانقلاب قرار گرفت اما با گذشت زمان،او مصمم تر از قبل با غیرت و شجاعت مثال زدنی حلقه فشار را بر گروهک های مزدور تنگ تر می کرد.
در طول خدمت پاسداری با لیاقت هایی که از خود نشان داد،مدارج نظامی را یکی پس از دیگری با موفقیت تمام طی نمود و معاونت اطلاعات لشکر،فرماندهی سپاه سلماس،جانشینی تیپ دوم اباعبدالله الحسین(ع)لشکر3نیروی مخصوص حمزه و در نهایت فرماندهی آن تیپ مسئولیت هایی بودند که این فرمانده رشید اسلام در آنها کارایی فوق العاده ای را از خود نشان داد.
سرانجام این عاشق عارف که سالها انتظار شهادت را می کشید،با زبان روزه به استقبال شهادت شتافت و در مأموریت پاکسازی منطقه عملیاتی سلماس در روز هفتم خردادماه سال1386 در نبردی شجاعانه روح مشتاقش به ندای «ارجعی الی ربک» لبیک گفت و به ملکوت اعلی پیوست.

خاطراتی از شهید حاج حسن مقدم

تنها خواص سپاه او را می شناختند

روحیه حسن اینطور بود که خودش می خواست گمنام باشد و همین، کار دوستانش را سخت می کرد. البته ما شهدای زیادی داشتیم که مردم آنها را می شناختند و دوستان و نزدیکان آنها، فقط قدری اطلاعات بیشتر از آنها می دادند اما حسن از اول دوست داشت گمنام باشد و این گمنامی هم به گونه ای بود که غیر از خواص سپاه، کسی او را نمی شناخت.

ما در سی سالی که با حسن بودیم، چیزهای زیادی از او یاد گرفتیم و اولین موضوع که برای ما از همان سالهای اول جنگ، مشهود بود اینست که هر کار او تنها برای رضای خدا بود و دیگران را هم به این کار توصیه می کرد.

اینکه می گویم "هر کاری" یعنی حتی ورزش کردن، غذاخوردن و دعا کردنش هم تنها برای رضای خدا بود و این را در عمل نشان می داد.

پایی که در کوهستان شکست

در همان روزگار و در سالهای پس از آن، یک برداشت مشترک بین ما و همه دوستان نزدیک حسن وجود داشت و آن اینکه وقتی به چهره اش نگاه می کردیم، مطمئن بودیم که به یک چهره بهشتی می نگریم.
انرژی که حسن برای کارش می گذاشت، در سال ۵۹ و ۶۰ تا همین اواخر در سال ۹۰ هیچ فرقی نداشت، با همان انرژی و روحیه کار می کرد و زمانی که کار به مراحلی میرسید که باید وقت جدی می گذاشت، این کار را می کرد.

ویژگی های خاص او تنها منحصر به عرصه نظامی نبود، او علاوه بر اینکه که انسان مومنی بود که ادعیه فراوانی را حفظ داشت، یک ورزشکار حرفه ای هم بود و برای مثال در عرصه کوهنوردی اکثر قله های مرتفع ایران را فتح کرده بود و یا اینکه بارها مسیر تهران تا شمال را از مسیر کوهستان، با یک گروهی که خودش آن را رهبری می کرد، پیاده طی کرده بود.

اما در اوج کارهایش، حتی زمانی که در ارتفاعات کوهستان، یک متر برف زیر پایش بود، نماز اول وقت را ترک نکرد.

یک بار یکی از دوستان تعریف می کرد که حسن را در نزدیکای قله دماوند دیده بود درحالی که پایش شکسته و بدجوری ورم کرده بود. می گفت به حسن گفتم چرا با این وضع آمدی کوه؟ و حسن گفته بود می خوام روی این پایم را کم کنم! این طور خودش را تربیت کرده بود.

فرمانده ای که با نام کوچک صدایش می کردند

حسن در رعایت اخلاق سرآمد بود و این برخورد خوش با اطرافیان به گونه ای بود که هرکس با حسن آشنا می شد فکر می کرد بهترین و صمیمی ترین دوست اوست. اینقدر با دیگران صمیمی می شد که همه او را با نام کوچک صدا می کردند و این روحیه را از همان سالهای ابتدایی دفاع مقدس داشت.

باید توجه داشته باشیم که این رفتار خاکی و صمیمانه از طرف کسی بود که اگر بخواهیم به لحاظ موقعیت جایگاهی و فرماندهی، رده او را بدانیم باید بگویم حسن در سطح فرماندهان طراز اول جنگ مثل شهیدان خرازی، همت، باقری و کاظمی بود.

شاید ما بواسطه مسئولیتی که داریم، سرو کارمان با موضوعات مهم، ما را نسبت به برخی مسایل دیگر غافل کند اما حسن اینطور نبود.
سربازانش را با اسم کوچک صدا می کرد و من در مراسم تشییع او بسیاری از دوستان قدیمم را دیدم که بواسطه حسن آمده بودند.

یکی از این دوستان، راننده پایه یکی بود که در ایام دفاع مقدس، نیروی حسن بود و ما بعد از بیست و چهار سال او را می دیدم.
یکی دیگر می گفت من در مرز افغانستان بودم که خبر شهادت حسن را شنیدم و آمدم. بسیاری از این دوستان حتی از سپاه هم رفته بودند اما علاقه به حسن، آنها را در یک نقطه جمع کرده بود.

اگر به یقین رسیدی، عمل کن

اگر قرار بود برای یگان یا تیپی فرمانده ای انتخاب کند، وقتی به جمع بندی می رسید، حتی اگر طرفش یک جوان بیست ساله بود، به او میدان می داد و در واقع یکی از مهمترین دستاوردهایی که حسن از خود بجا گذاشت، همین پرورش مدیران و فرماندهان توانمند بود.

یکبار در اوج جنگ مشکلی برای سیستم آماده سازی موشکها بوجود آمد که دیگر نمی شد سوخت به آنها تزریق کرد.

هر کار کردیم نشد و در نهایت پیشنهادی دادیم که دارای ریسک بود. حسن ابتدا مخالفت کرد اما به او گفتیم این روش حتما جواب خواهد داد. او گفت من متقاعد نمیشم ولی اگر تو به این یقین رسیدی برو و انجام بده.

این یک تصمیم بسیار سخت بود و شاید اگر من جای او بودم چنین اجازه ای نمی دادم.

خبر بسیار کوتاه و ناگوار و تلخ بود، سردار حسن مقدم در حادثه پادگان ملارد به شهادت رسید.

سردار شهيد محمدزاده در دوم تيرماه 1340 در روستاي 'نوده' از توابع شهرستان بجنورد، مركز استان خراسان شمالي متولد شد و پس از سالها حضور در ميادين نبرد حق عليه باطل و نيل به افتخار جانبازي، سرانجام در 26 مهر 1388 به دست تروريستهاي مزدور بيگانگان در سيستان و بلوچستان به شهادت رسيد و روح بيقرارش آرام گرفت.
سردار محمدزاده یکی از سرداران بزرگ استان خراسان است و در عملیات هایی هم چون عملیات های کربلای 1، 4 و 5 و امثال آن در لشکر 5 نصر یکی از فرماندهان بسیار شجاع، خط شکن و بسیار دارای استقامت بود و آخرین مسئولیت وی فرماندهي سپاه 'سلمان' استان سيستان و بلوچستان بود كه بهمراه سردار 'نورعلي شوشتري' جانشين فرمانده نيروي زميني سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و شماري ديگر از فرماندهان سپاه هنگام شركت در همايش وحدت ميان عشاير شيعه و سني در منطقه 'پيشين' شهرستان 'سرباز' در پي يك اقدام تروريستي، به ديدار معبود شتافت .