فرزند آوری

سلام، همه ي ما مي دونيم كه فرزند انسان ممكنه فرد مفيد و خوبي بشه يا فرد بدي، والدين يك فرزند مسلماً در برابر فرزند خود مسئول هستند، و يك والدين خوب نهايت تلاش خود را براي عاقبت به خيري فرزند انجام مي دن، اما هميشه نتيجه ي مثبت حاصل نميشه، ممكنه اون فرزند وقتي بزرگ بشه آدم بدي بشه و ديگران رو آزار بده، يا شرايط زندگي اش طوري رقم بخوره كه رنج و درد زيادي رو در زندگي متحمل بشه (براي نمونه وضعيت وخيم كودكان در مناطقي از آفريقا و غيره)
خب، سؤال من اينجاست كه وقتي بشه خود را در برابر اين مسئوليت قرار ندهيم (فرزند دار شدن) چرا بايد كاري را كرد كه احتمال شكست و زيان در آن وجود دارد؟
و اينكه آيا هر بچه دار شدني درست است؟ يك مثال فرض كنيد شخصي در آفريقا هست، او مي داند كه اگر بچه دار شود، فرزندش به احتمال 99.5 درصد مثل كودكان ديگر كه مي بيند گرسنگي و تشنگي و درد مي كشد، اما با اين وجود بچه دار مي شود! (در حالي كه مي تواند نشود)
آيا اينكار از نظر عقل و منطق صحيحه؟
آفريقا رو به عنوان يك مثال آوردم براي اينكه مفهوم سؤال بهتر مشخص بشه ، وگرنه اصلاً قصد تحقير نژادي و يا مقايسه ي ملت ها با يك ديگر رو ندارم

بی مقدمه به اصل موضوع میپردازم.

اینهمه در روایات ما به لذت جنسی حلال تاکید شده، اون رو جزو لذت بخشترین فعل های این دنیا و حتی آخرت شمردن. پیامبر ما با زنان متعددی آمیزش داشتن، ائمه ما بعضا چند ده فرزند داشتند و همشون ما رو به رابطه حلال سفارش اکید کردن. که البته هیچ اشکالی هم نداره. دست مردم رو برای رابطه حلال بازگذاشتن و تاکید کردند به ازدواج کمک کنید.
اما واقعیتی که در تمام موارد بالا وجود داره اینه که اینهمه تاکید صرفا به امیزش جنسی شده. غافل از اینکه فرزندی که متولد میشه خیلی خیلی مهمتر از لذت چند دقیقه ای پدر و مادره. توجه کنید همه ما محصول همین لذت چند دقیقه ای هستیم. به شخصه روایتی ندیدم که در اون فرزند اوری مهمتر از امیزش باشه، مگر وقتی که صحبت از ازدیاد جمعیت باشه. در احکام ما احترام به پدر و مادر واجب اعلام شده اما حرمتی برای بی احترامی به فرزند وجود نداره. انگار ارزش این موجود زمانی مشخص میشه که خودش شخص دیگری رو به اصطلاح خوشبخت کنه.البته خداوند برخلاف تمام مخلوقات به این موجود اشاره کرده و گفته :«خلق الانسان من نطفه فاذا هو خصیم مبین» یعنی خود خداوند هم بی چیزی انسان رو به یادش آورده و اون رو مایه عبرتش قرار داده.
با این وجود چطور انسان میتونه مسجود ملایکه باشه؟ انسانی که ممکن بود با دعوای یک شبه پدر. و مادر وجود «روح متعالیش» زیر سوال بره،؟