جمع بندی آیا والدینی که فرزند بیمار به دنیا بیاورند، ظالم هستند؟

[=&quot]با سلام

نقص عضو در مراحل مختلفی ممکن است پیش آید که هر کدام بحث مختصّ خود را دارد.به طور طبیعی درصدی از اسپرمها و تخمکها معیوبند ؛ و این تقصیر کسی نیست؛ بلکه اسپرم یا تخمک معیوب نیز موجودی است برای خود که در حدّ خودش کامل است؛ و در قیاس با دیگر اسپرمها و تخمکهاست که ناقص تلقّی می شود. پس اگر از لقاح این گونه اسپرمها و تخمکها فرزندی متولّد شد، نقص عضو خواهد داشت ؛ و والدین یا هیچ کس دیگری نیز مقصّر نیست.
اگر عمیقتر نظر شود اساساً در این حالت شرّی نیست تا دنبال مقصّر آن بگردیم. از آن اسپرم و تخمک خاصّ محال است که غیر همین موجود متولّد گردد. کما اینکه از هر اسپرم و تخمک دیگر نیز موجودی دیگر متولّد می شود. اگر آن اسپرم و آن تخمک خاصّ باهم لقاح نمی کردند ، و به جای آنها دو اسپرم و تخمک دیگر لقاح می نمودند آن فرزند ناقص ، فرزند سالم نمی شد ؛ بلکه اساساً متولّد نمی گشت. و روشن است که وجود ـ هر چند ناقص ـ بهتر از عدم می باشد. اینجا معنی ندارد که بگوییم: چرا خدا از آن اسپرم و تخمک خاصّ فرزندی سالم به دنیا نیاورد؟ همان گونه که جا ندارد بپرسیم: چرا خدا از ترکیب 4 و 3 ، عددی دارای چندین مقسوم علیه ایجاد نکرد؟اگر از یک اسپرم یا تخمکِ طبیعتاً معیوب فرزندی معیوب به دنیا آمد، در این حالت حقیقتاً نقصی نیست؛ بلکه موجودی کامل متولّد گشته که ما او را در قیاس با دیگران، ناقص می شمریم. حال آنکه او یا باید به همان شکل متولّد می شد یا از اساس متولّد نمی گشت.

امّا چرا گفتیم چنین معلولیّتی یک وصف نسبی و قیاسی است نه حقیقی؟

چون تفاوت ، به اشکال گوناگون ، بین همه انسانها و همه موجودات وجود دارد ؛ که با توجّه به حکمت بالغه الهی ، این تفاوتها نیز حکیمانه اند. این تفاوتها به خودی خود رنجی ندارند ؛ رنج زمانی پدیدار می شود که شخص خود را با دیگری مقایسه می کند. انسانهای عادی زمانی که به انسانهای متعالی فکر نکنند خود را نرمال خواهند یافت ولی اگر ما انسانهای عادی خود را با انسانهایی همچون انبیاء(ع) مقایسه کنیم که اکثراً از بدو تولّد دارای خصوصیّات ویژه بودند ، در آن صورت خود را بسیار ناقص خواهیم یافت. همانطور که یک نابینای مادرزاد خود را در مقایسه با افراد عادی ناقص می یابد ، انسانهای عادی نیز در مقایسه با انبیاء(ع) نابینای مادرزادند. چون آنها اموری را ادراک می کنند که انسانهای عادی قادر به ادراک آن نیستند. اگر همه ی انسانهای روی زمین نابینا یا فاقد پا یا فاقد دست بودند در آن صورت به فکر کسی هم نمی رسید که چشم داشتن و پا داشتن و دست داشتن کمال است ؛ همانطور که الآن انسانهای عادی از نداشتن چشم بصیرت و کرامت و معجزه و طیّ الارض و علم غیب و امثال آنها احساس رنج نمی کنند ؛ امّا زمانی که خود را با انسانهای صاحب این فضائل مقایسه می کنند آرزو می کنند که: ای کاش ما هم چنین ویژگیهایی می داشتیم. ما انسانهای عادی ، انبیاء(ع) را انسانهای استثنایی می دانیم چون ما افراد عادی در اکثریّت قرار داریم. اگر همه ی انسانها نابینا بودند جز چند نفر ، در آن صورت این چند نفر بینا نیز مانند انبیاء استثنایی خوانده می شدند. همینطور اگر همه فاقد قدرت حرکت بودند و تنها چند نفر قادر به چنین کاری بودند آنها استثنایی خوانده می شدند. امّا چون اکثریّت بینا هستند و قدرت حرکت دارند لذا فاقد اینها را معلول می نامند

منظور از صحت و سقم، صحت و سقمِ عرفی است. همان چیزی که امام صادق علیه السلام هم بدان اشاره کرده اند، آن هنگامی که فرزندی متولد می شد از والدین او چنین سوالی می کردند که آیا فرزندان سالم است؟ سوال از جنسیت او نمی کردند بلکه از سلامت او می پرسیدند، بعد اگر سالم بود، حمد الهی را به جای می آوردند.

وقتی مراجع عظام برای افرادی که می دانند اگر با فلان همسر همبستری داشته باشند، فرزندی نارس و ناقص به وجود می آید، نهی از این کار می کنند، پیداست که اسلام برای این مساله نظر دارد نمی گوید که فقط وجود، بهتر از عدم است، هر چند که وجود بهتر از عدم است، اما وقتی شما بتوانی فرزندی سالم با همسری دیگر ایجاد کنی، چه کاری هست که واسطه فرزندی ناقص بشوی؟! آیا کاری که بهتر است را رها کنیم و کار پستر را انجام دهیم؟

خدا نفرموده که تو حتما باید با این زن یا مرد ازدواج کنی که فرزندت ناقص شود، بلکه اتفاقا نسبت به انتخاب رحمها و خصوصیات همسران از جهت جسمی، در روایات اسلامی، توجه ویژه ای شده است، لذا می توان بافرد دیگری ازدواج کرد یا این همسر را داشت و از او فرزندار نشد و همسری دیگر هم اختیار نمود که فرزندان سالم از او بوجود می آید. اگر ما بتوانیم در سلامت فرزندان نقش داشته باشیم، حتما باید رعایت کنیم.

امیرالمومین علیه السلام وقتی می خواهند همسری اختیار کنند، به عقیل برادر خود می گویند برای من همسری انتخاب کن که فرزندان او رشید و قوی و مردانه (فحول) باشند. لذا ایشان ام البنین علیهاسلام را برای او انتخاب کردند. پس اهل بیت علیهم السلام هم به سلامت فرزند اهمیت می دانند و نمی گفتند هر چه شد، شد و هر اسپرمی با هر تخمکی خواست تلقیح شود، بشود؛ بلکه به صحت و سلامت آن هم نظر داشتند و کارها بر اساس فکر و برنامه پیش می رفتند.

حتی ما در دعاهای اسلامی داریم که والدین از خداوند متعال فرزند سالم درخواست کنند، پیداست که سلامت جسم در هدایت و سعادت انسان اثر دارد، از این روست که می فرمایند عقل سالم در بدن سالم است.

هرکس می داند که ما نباید یک انسان و یا کودک را زجر بدهیم.این خلاف انسانیت و عواطم ماست.پس قطعا پدر و مادری که می دانند که کودکشان زجر خواهد دید و آن را به دنیا بیاورند.در واقع گو با دستان خودشان کودکی را زجر می دهند.طبیعیست که این کار ظلم است و پدر و مادر ظالم.البته جالبی کار این است که کار خدا هم دست کمی از کار پدر و مادر ندارد...خدا هم می داند که انسانی که به دنیا می آورد و خلق می کند، در طول تاریخ بسیار زجر ها و درد ها خواهند کشید...ولی با این حال خلق می کند:Ghamgin:

سلام
اغلب مواقع که ما به خواستمون نمیرسیم، میگن حتما خدا صلاح ندیده! خب این با اون مطلب در تضاده! فرضا تو یه بازی فوتبال، یکی بازیش خیلی بده ولی علاقه داره که بره توی زمین! مربی که اینو میدونه، اگه بخواد خوب باشه، بهش اجازه نمیده تا آبروش نره! ولی اگه نه، میزاره بره داخل زمین و جلوی همه خجالت زده شه!
در مورد قسمتی که قرمز کردم، مگه قبل از بدنیا اومدن، ابدیتش شکوفا نشده!؟ تو خود ابدیت نیست!؟

من یک دوران سخت بیماری که حدود دو سال از زندگیم را درگیر خودش کرد را تجربه کرده ام.من یک مثال می توانم باشم....من به هیچوجه به خاطر این بیماریم مایل به زندگی در این دنیا نبوده و اگر خدا از من می پرسید که حاظر به زندگی در دنیا هستی یا نه، می گفتم خیر.فقط به خاطر آن دو سالی که گذشه و تموم هم شده.بهشتت هم برای خودت، جهنم هم برای خودت...من نمی خواهم هست بشوم...استاد حافظ، نه اینکه خودشان تنی سالم و حافظه و روحی پر نشاط دارند، برایشان درک احساس کودکی که در بستر بیماری در هنگام زجر کشیدن داراست، سخت و چه بسا غیر ممکن است و خیلی خیلی راحت می توانند آن را کوچک و ناچیز بخوانند.مثل سران آمریکا که خیلی راحت از کشت و کشتار مثلا آل سعود می گذرند و سکوت می کنند.من اگر در بهترین نقطه ی بهشت هم می دانستم که جا می گیرم، حاظر نبودم هست بشوم و به این دنیا بیایم و آن دوران سخت را تجربه کنم...
مورد بعدی، من راضی، خدا چرا راضی؟؟من می خواهم در جهنم بسوزم یک عمر که بعد وارد بهشت شوم، خدا پس چه کاره است؟خدا چطور راضی می شود؟؟خدا بخشنده و مهربان و رئوف بودنش کجاست؟؟چطور می تواند صبر کند و ببیند که کودکی که فقط دو سال دارد سخت ترین زجر ها را در بستر ببیند؟
البته همون طور که جناب وطاهر گفن بحث خدا را نمی خواهیم وارد بحث کنیم، پس این را بگویم، همه آن چه گفتم می تواند در مورد پدر و مادر هم گفته شود و فقط در دنباله حرف استاد حافظ از خدا گفتم.شما جای خدا پدر و مادر را بگذارید.

با سلام خدمت کاربران گرامی و کارشناسان محترم

بنده سوال را مطالعه کردم و برخی از پاسخ ها را هم مطالعه کردم. با این حال وجه کلامی بودن پرسش شما برایم مشخص نشد.
بحث عدل در میان عدلیه و اشاعره در مورد صفات خداوند است نه در مورد افعال انسان.
افعال انسانی در علومی مانند فقه و اخلاق مورد بررسی قرار می گیرد و اخلاقی/غیراخلاقی و حلال/حرام بودن آنها مورد بررسی قرار می گیرد.

با این حال اگر وجه دیگری در سوال شما وجود داشته باشد به مباحث کلامی مربوط باشد، بنده در بحث مشارکت می کنم.

موفق باشید

با سلام تا اونجایی که بنده اطلاع دارم تا قبل چهار ماه بفهمند جنین رو سقط میکنند . بعد از 4 ماه دیگه جنین زنده هست . فکر نمیکنم کسی به قتل یک موجود زنده راضی باشه .
حتی اگه بدترین زجرهای دنیا رو تحمل کنه باز هم به ما اجازه ی قتل اون موجود رو نمیده .
من وقتی با برادرم تمرین ورزشهای رزمی انجام میدم ضرباتی بهش میزنم که خیلی دردش میگیره . ولی چند وقت که میگذره متوجه میشه اون دردها برای چیزی که قراره باشه لازم بودند . شاید بعد ها درخواست مبارزات با شدت بالاتر داشته باشه . اگر همون اول در مورد من قضاوت میکرد که میخوام شکنجش بدم ، همونجوری میموند و هیچ وقت پیشرفت جسمی نمیکرد . شاید گاهی وقت ها فقط باید توکل کرد و اعتماد کرد.
ما اون دنیا رو ندیدیم و خبری هم ازش نداریم . پس بزاریم معلولین امیدوار به آینده باشند . ما هم سلامتیمون رو قدر بدونیم . شما هم انقدر به خاطر دردهای دیگران خودتون رو اذیت نکنید . اگر امکانش رو دارید کمک کنید واگر ندارید لطفا نمک به زخمشون نپاشید .

دوست من پس چرا الان زنده هستید .منظورم اینه که میتونستید خیلی راحت به زندگیتون پایان بدید ولی با اینهمه درد ، باز زندگی رو انتخاب کردید !!
حتما چیزی بوده که به خاطرش این دردها رو تحمل میکردید . پس چرا میگید حاضر به زندگی در دنیا نبودید ؟

اگه یکم همین جواب شما رو موشکافی کنیم میشه این برداشت رو هم داشت که خانواده ی شما برای شما عزیزند و شما تحمل عذاب اونها رو ندارید . پس کاری نمیکنید که اونها عزاب ببینند چرا که در نهایت خود شما ناراحت تر خواهید شد . همین دلبستگی هاست که به ما قدرت زنده موندن میدن . کسی خودکشی میکنه که هیچ چی در این دنیا براش اهمیت نداشته باشه و به پوچی کامل برسه .

اگه خانواده به این نتیجه میرسیدند که نگهداری شما براشون سخته یا خود شما درد زیادی تحمل میکنید و خود اونها ( خدایی نکرده زبونم لال ..!) نقشه ی مرگ شما رو میکشیدند ، چه حالی میشدید ؟ به اونها حق میدادید یا اینکه به این فکر میافتادید که چه خانواده ی بی محبتی دارید !

حالا فکر کنید به دلایلی بعد از تصمیم اونها شما خوب شدید و همه ی خوشی های دنیا یکهو به سراغتون اومد . آیا از اینکه خانوادتون خیلی زود ازتون قطع امید کردن ناراحت نمی شدید و اینکه ممکن بود به خاطر تصمیم اونها اینهمه خوشی رو تجربه نکنید ؟

در درجات پایینتر آیا اجازه میدید که خانواده شما برای شما در تمام کارها براساس انچه که فکر میکنند برای شما خوبه و بهترینه تصمیم گیری کنند ؟

مورد دوم کاملا متفاوت هست . نجات کودکی که شکنجه میشه وظیفه ی ماست .ما می میتونیم اون کودک رو از درد رهایی بدیم .

در جمع بندی :

در جهان بسیاری ناملایمات هست که به واسطه ی عمل بشری یا غیر بشری بر سر انسانها میاد . همه ی اینها آزمایشی هست برای همه . سوالات سخت نمرات بالا تری هم دارند . اگه سوالات رو همینجوری بدون پاسخ رد کنیم یا ورقه رو از شدت سختی سوال پاره کنیم فقط خودمون رو از گرفتن نمره ی خوب و سعادت دور کردیم . تو این موقعیت ها خداوند اجازه داده و گاهن تکلیف کرده در حل این سوالها با هم همکاری کنیم . حتی برای کمک کنندگان نمره ی اضافه هم در نظر گرفته . اگر در زندگیمون خداوند رو نداشته باشیم تمام این ناملایمات جهنم ما خواهد بود . اگر خداوند را داریم پس خوشحالیم که لااقل لیاقت شرکت در امتحان خداوند را داریم .
امیدواریم سوالات سخت خدا به هیچ کس نیوفته و اگر افتاد بتونه کامل ترین نمره رو بگیره .

دوست من شما چرا بیمار از زیر دست دکتر بیرون نمیارید . چون از دکتر شناخت دارید . میدونید این درد مختصر برای بهبود وضعیت این بچه لازمه .
مثال :

فرض کنید بنده یکهو جلوی شما سبز بشم و با یک آمپول بخوام تزریقی روی شما انجام بدم . هر کسی این صحنه رو ببینه قطعا برای کمک به شما خواهد اومد . چرا که هیچ کس من رو نمیشناسه . فکر میکنن ممکنه بهتون سم یا اسید تزریق کنم .
وضعیت کودکان فلسطین شبیه اینه . زجر دهنده قصد آزار و اذیت داره . قصد خصومت داره . قطعا باید کمکش کرد .

توی اون قسمتی که نقل قول کرده بودم، فرموده بودید که اون اشکال در صورتی وارده که امکان رشد و کمال براشون فراهم نباشه! و حالا میبینیم که واقعا این امکان نیست!
بچه های سالم تا وقتی سالم بودن، از دنیا نرفتن، بلکه بخاطر دوری از سلامتی از دنیا رفتن!(به جز شاید 0.00001% از اونها!!)