افکار جنسی

سلام.
دختری۲۱ساله هستم چندسال است درذهنم به ازدواج وانجام روابط جنسی وعاطفی باهمسرآیندم فکر می کنم.
هرنا محرمی ازدوست آشنا,غریبه,فامیل و...را اگرببینم یابهش فکرکنم اولاتامدتهادر ذهنم می ماندثانیاسریع ازاو خوشم می آیدوبه این افکاربااو فکرمیکنم ودستپاچه میشوم و حس جلب توجه وخودنمایی دربرابرش را دارم.
به دوستان برادرم که مذهبی اندبسیارفکرمیکنم خصوصا چندتایی که بااوصمیمی تراند
بخاطراین کارهادایما حس گناه دارم وفکرمیکنم بخاطر این افکار به همسرآیندم خیانت کردم ومیترسم بعد ازازدواج ازاین کارها وافکارم مطلع شودوهم چنین این افکارواینکه تنوع طلبم وبه همه فکر کردم بعداز ازدواج هم ادامه داشته باشه واین باعث زندگی تکراری ودل سردی از همسرم بشه ویادایما درازدواجم مدام دلم رابطه با همسرم رو بخوادولی ازدواج که همه اهدافش رفع غرایض نیست پس بقی اهدافش چی میشه ونکنه که بعدازازدواج باکسی به کس یادیگری فکر کنم آخرش هم میگم اصلاچراآدم ازدواج کنه بعدازازدواج هم که همه چیزیکنواخت میشه.
مدام افکار بد,زشت,تلخ,ناگوار,شک آلود,وسواسی الکی و...درذهنم دارم مثل مرگ عزیزان,چیزهای زشت وبدراجع به ایمه وخداو کلاتوذهنم مسایل روالکی بهم ربط میدم وبرداشتهای الکی از مسایل میکنم وهمش میخوام اعمال وحرفای مردم وبه خودم ربط بدم فکراینکه چرا اصلاباید زندگی کنیم,چراتودنیاییم,آخر چی میشه,بعد بهشت چی میشه مگه میشه زندگی جاودانه باشه وبی نهایت خوب اینکه یک نواخت میشه بالاخره بایدتموم بشه انقدرفکرمیکنم که آخرم میرسم به اینکه خداومعصوم و عقایدو...کی گفته هست و درسته تا اینکه به پوچی و... می رسم
یاهر کاری میکنم یاحرفی میزنم شک می کنم که درست بوده یانه یعنی باعث ناراحتی کسی شدم حالاراجبم چی فکرمیکنن ومدام خودم و سرزنش میکنم وپشیمون میشم ومیخوام تا ابدساکت بشینمو کاری نکنم واصلاافسرده میشم

خیلی ازاطرافیانم ازبرخوردم ورفتارم می نالندومن هم چون مدام میخوام همه از من راضی باشندتاازمن ایرادمیگیرن تو خودم میرم وناراحت میشم.اصلا خوب درس نمیخونم امتحاناموخوب نمیدم وروزبه روزم معدلم میاد پایینترو.باخودم میگم تونمراتت بدباشه راجع به مذهبیاچه فکری می کنن؟

به خیلی ازگناهافکرمیکنم که این گناهان خودشون چنددسته اند یاگناهانیست که قبلاکردم مثل اینکه دردوران دبستان ومدرسم با دوستان همکلاسیم ویه دخترفامیل لخت میشدیم واندام همولمس می کردیم یا اینکه تاچندسال پیش چادری معمولی بودم می رقصیدم و آهنگ گوش میدادم وعروسی می رفتم وغیبت میکردموبانامحرما ارتباطم معمولی بوده وبراساس همون افکار بگو بخندم داشتم بعضاولی حالامحجبه ترشدم رقص واهنگ وعروسی وغیبت روبلااستثنا کنار گذاشتم.
دسته ی دوم گناهانیست که نکردم وشک دارم که نکنه انجام شون داده باشم یابعدابدم مثلابخاطر مسایل قبلی که گفتم میترسم خود ارضایی کرده باشم ویامیترسم پرده ی بکارتم پاره شده باشه یاشدیدا به نگاه به نامحرم وارتباطم بانامحرم شک میکنم ونمیدونم چگونه این دوحرام میشوندبه همین خاطر خصوصا دردانشگاه که درتشکل هم هستم وگاهی هم حرف یاخنده بامردان دارم شک میکنم کاردرستی کردم یانه وکلادرهمه کارام وگناهاشک میکنم و همش فک میکنم ممکنه اتفاق بدی بیفته وکلاهرگناهی کردم دیگه فک میکنم حتی آدم خوبیم شم فایده نداره وگناه کارم وممکنه آبروم پیش همه بره.

از خودم,زندگیم,اخلاق و رفتارم,کارام,درسم روزم,دینم و ...و کلاهیچی راضی نیستم و حالم بهم میخوره.توزندگیم مدام تنبلم.کسلم سستم.خوابم ویاخواب آلودم,دچارروزمرگی وبی برنامگیم واگربرنامه بریزم بسیاربی ارادم وانجام نمیدم و روز و شبم الکی میگذره و نمیدونم باید روزم رو چطور بگذرونم و بی حوصلم و حتی حوصله ی درس و کارای شخصیمم ندارم و آشفتم و نا آرامم و نمیدونم بایدچکنم و مستأصلم و نمیدونم چه کاری خوبه یابد و نمیدونم چه کاری باید بکنم یا نکنم یاچه حرفی بایدبزنم یانزنم که مورد پسنده خداباشه.
حس لذت یاتنفریا ناراحتی واقعی ندارم وتو شخصیت و تصمیمام و نظرم ثبات ندارم مثلا دوس دارم باطلبه ازدواج کنم چون فکرمی کنم دینش کامله امابعد میگم سخته ومن نمیتونم امابازبا دیدن یا شنیدن حرفی علاقه مند شده و میگم تحمل میکنم ومی تونم وراجع به هرچیزی باشنیدن یادیدن نظری یاچیزی تصمیم ونظرم عوض میشه وازخودم چیزی ندارم ومیخوام ازبقیه مذهبیاتقلیدکنم وهرچی اونامیکنن منم بکنم.
راجع به همه چیز کامل وایده آل فکرمی کنم مثلابادیدن چیزی ازفردی راجبش مثبت یا منفی فکرکرده وسریعم عوض میشه ودایما هم میخوام به چیزای خوب سریع برسم مثلا سریع خوابمو۷ساعت کنم یابین الطلوعین بیدارباشم یاهمه چی وکامل بگم خصوصا الان به شمایاهیچ حرف نزنم یاچادرم وکامل روروسری بزارم وهیچ ارتباط وحرفی بانا محرم نداشته باشم وسریع اخلاقم خوب شه.ازاینکه بعداهمسرم وکلادیگران افکارو گذشتم واین مسایل روبدونن میترسم ونمی دونم بهش بگم بعدایانه.

برای این مشکلااز خیلیاراهنمایی خواستم وشماره و...دادم واسه همین ازریختن ابروموشناختنم می ترسم ویامیترسم عکسای شخصی تو کامپیوترو گوشی لوبرن واسه این عکس نمی گیرم یاکم میگیرم وخیلی چیزاو ترسای دیگه ومی ترسم آبروم بره.بعضی اوقات توتاریکی حس میکنم کسی پشت سرمه یا اگرخواب باشموچشمام بسته باشه فک میکنم کسی داره میادطرفم.وقتی یاد مرگ میفتم میگم وقتی آخرمیمیریم ومعلوم نیست یه دقیقه دیگه زنده باشیم یامرده چرازندگی کنیم وامید داشته باشیم.اصلا افت تحصیلی پیدا کردم آخه نه رشتمودوس دارم حال خوندن ندارم.کلاحوصله وتحمل خوندن چیزای زیادو...ندارم.باخودم میگم حتی اگرواقعاتصمیم به ازدواج باطلبه دارم با این کاراواوضاعم لایق ازدواج بایه طلبه ویاحتی فردمذهبی نیستم امامن خیلی دوست دارم شوهرم مذهبی باشه هم ظاهرش هم باطنش که منورشدبده همش احساس میکنم مذهبیاوبندگان خوب خدا مثل من نیستن ویه جورایه دیگند وروزشون روطور دیگه میگذرونن وبامن فرق دارن

از روی ظاهر آدمهاهم خیلی تصمیم میگیرم هیچ علاقه ای به طلاوچیزخریدن ونمی دونم جهازو.....ندارم میگم اصلاایناوقتی یه روز میمیریم برایه چیه؟تو عملمم وسواس دارم وبعضا پاهامومیشورم ومیخوام همه چی وسر جاش بزارم وبترتیب چیزاروبچینم آشفتم,آرامش ندارم وروی فکرم کنترل ندارم واصلابه زندگی ندارم ولذت وناراحتی و شادی وگریه و خنده واقعی ندارم وازمادیات و معنویات لذت واقعی ندارم واصلاحال زندگی ندارم ومی خوام حرف نزنم وهیچ کاری نکنم. اعتمادبه نفس ندارم و خیلی کم رویم چه برای حرف زدن وچه برای حقم و گرفتن و....
میخوام شروع کنم بنده خوب خداشم امانمیدونم بایدازکجاشروع کنم و چکنم وفکرمیکنم بایدتوروزفقط کاردینی بکنم.میترسم حتی وقتی آدم وخوب شدم هم فکره اینکه گناه کاربودم وگذشتم چطوربوده نزاره زندگی کنم.میگم برای بندگی اول باید یقین داشته باشم وهدف داشته باشم امامن که مدام شک میکنم حتی برای ایمه هم که گریه میکنم میگم یعنی درسته یانه وکلاتودین وعقاید وشرعیاتی هم که میدونم شک کرده ونمیدونم چکنم تاحالا چندین بارمشاوره گرفتم یاتنبلی کردم وانجام ندادم یابی فایده بوده ویاشک کردم ودوباره پرسیدم.
همش میخوام هر کاری می کنم موردپسنددیگران باشه وپیششون خوب جلوه کنم و تعریفم کنن وکلاببینم کجای کارم مشکل داره تادرستش کنم ازنظردینی واسه این همش حس ریادارم.
جنبه حرفهای جنسی یامعمولی مثلا اسم اندامهای جنسی روهم ندارم یاحرف ازهمسرکسی زدن یادیدنش و سریع بش میفکرم. جدیداتوفکررفتم که خود ارضایی چیه نکنه منم کردم و شک میکنم گناه یانه وحالاغسل بهم واجب یانه هی برای غسل میگم به نیت هرغسلی که واجبه.میگم نکنه منی خارج شده ونمیدونم چیه و تشخیص نمیدم.

رشتم غربیه دوسش ندارم نمیدونم برای ارشد چکنم برم حوزه چون فک میکنم دین کامله یاالهیات بخونم ویا... شک دارم بخاطرشکام نه حوصله درسی, عبادتی حتی کارشخصیمم ندارم ومدام خسته وبیکاروبی عارم وسریع دنبال نتیجه وسریع خوب شدنم وتحمل ندارم.

واقعابه کسی که به حرفام گوش کنه,دوسم داشته باشه,به دردو دلم گوش کنه,این روابط و باهام داشته باشه و همدمم باشه وبشه بهش تکیه کنم نیازدارم.اصلاهیچ علاقه ای به خریدکردن ووسایل وتجمل و.. ندارم سعی کردم هربدبختی که دارم بنویسم ولی بازم بعدش شک می کنم که یه چیزایی رو ننوشتم.

خواهشاکمکم کنین دیگه واقعا زندگی این جوری برام سخته یعنی خوب میشم.من از شماهایی که روانشناسی دینی بلدین کمک خواستم.توروخدا خیلی زودو خواهشاکاربردی کمکم کنید.دایماسوظن دارم وبرای زندگی ایندم میترسم ومیترسم ازپس زندگی مشترک وکاری که بهم میسپارن خصوصاتوکارای فرهنگی که هستم برنیام چون تنبل وبی تحملم هستم.خیلی اوقات با خودم میگم اصلاتوبسیج باشم یاکارفرهنگی کنم,حجاب داشته باشم وخیلی کارای دیگه اصلابرای چیه اصلاکه چی باخودم میگم اصلاچرا ادمهادنبال زیبایی وبردن لک صورت ودرست کردن دندون و....درمان بیمارین یه روز که میمیرن چه لزومی داره به فکرسلامتی وزیبایی شون باشن یا چیزی رو نگهدارن وبراش حرص بخورن یاچیزی رو یادگاری نگهدارن؟؟ زندگیم شده حیوانی همش بخوروبخواب وتلویزیون ببین و.. ؟
توذکلاس درس اصلا حواسم نیست وبه درس گوش نمیدم.همش ناراحتم که چهارسال درس میخونم اماهیچ علاقه ای به رشتم ندارم,چهارسال درس میخونم امابی فایده است وهیچی یادنمیگیرم,وچهارسال پول بابامو هدر میدم و وقتم به بطالت گذرونده میشه شاید تواین چهارسال خیلی کارامی تونستم بکن.تازه نمیدونمم آیندم چی میشه میخوام چکارکنم چه برنامه ای دارم چه درس ورشته ای بخونم و....اصلاهدف وبرنامه برای زندگیم ندارم.

میخوام ازصفرشروع کنم و بشم بنده ی خوب خدا انگار تازه به دنیا آمدم امانمیدونم بایدازکجاشروع کنم و اصلاچکارکنم چکارنکنم نمی تونم شهوتم رو کنترل کنم.باخودم میگم منی که به نامحرمانگاه کردم و به همشون توذهنم فکرکردموتوذهنم روابط انجام دادم وجلوشون جلب توجه کردم چه فرقی بافاسدا که میرن باهمه میگردن ویاکسانی که به دیگران تجاوز میکنن دارم اون وقته که حالم ازخودم بهم میخوره.
من ادم شیطون وبگوبخندی هستم اماچون شک میکنم که رفتارام بیرون وداخل درستن یانه هی میخوام حسم وسرکوب کنم وآرام وبی حرف باشم ولی وقتی یه مدت اینطور بودم یهو فوران میکنه وبدتر میگم ومیخندم.

تاحالاخیلی بامشاورا حرف زدم ولی بیشترغیرحضوری بوده و یه مورد هم حضوری بوده
راستی گفتم خیلی دوست دارم ازدواج کنم اما یه چیزی مرددم میکنه اینکه میگم نکنه ادم خوبی نباشه وباهم خوب نباشیم ومنم طبق رویم بادیدن یه اخلاق بدازش دلسردشم دوم خواهره بزرگمه که من بادیدن روحیش میترسم خیلی تاثیر بزاره روش.باخودم میگم با این وضعم اصلاچطور انتخاب کنم همسرومن که حتی تونعیارامم شک دارم وهی تغییرمیکنن.میگم اصلامن بلدم کاری کنم اصلاکسی دلش میخوادبامن عروسی کنه با این اخلاقام تنبلیهام مهارتی هم که ندارم.
همش دوس دارم برم مناطق ونمیدونم اردوجهادی و توجاهای مذهبی دانشگاه فعالیت دارم اما اولا که بازنمیدونم براچی ومطمین نیستم ثانیا باخودم چیزی بلد نیستم وخودم میگم خیلی پایینم بم میگن مثلابرا جهادی باید احکام و...بلدباشی میگم ازپسش برتمیام وترس دارم.

زود عصبی میشم ونمیدونم استرس دارم یا اضطراب باوجود گذشتم ناامیدم میگم هرچی باشه این همه گناه کردم.
دوست دارم ازاین زندگی یکنواخت بیام بیرون و یه زندگی پرازمعنویت وشادی رواآغازکنم ولذت ببرم ازهمه چی.میترسم که بارفتارام و.....دیگه ابروی خانوادم بره واونا سرافکنده شن.
لطف کنید سریعا راهنمای بفرمایین.
یاعلی.

سلام
دختری 17 ساله هستم.
چند وقتیه که افکار بد خیلی اذیتم میکنند، یعنی افکار جنسی...
گاهی به شخصی نگاه میکنم یا حتی تنها هم هستم افکاری تو ذهنم میان که واقعا عذابم میدن نمیدونم از کجا نشات گرفتن البته اوایل نوجوونی سر شیطنت و کنجکاوی چند تا عکس خیلی کوتاه به چشمم خورده و یه چیزایی ازشون تو ذهنم هست...
ولی واقعا نمیخوام دلیلی برای خودم باشن که بخاطر اوناس.
خیلی از این افکار غیر ارادی اند و حس میکنم دیگه پاکی قبلم رو ندارم نه اینکه حالا من گناه نمیکنم و این حرفا میدونم که منظور اصلیمو متوجه میشید...
اعصابم سرشون خیلی خرده و سعی کردم درموردش با هیچ کسی هم صحبت نکنم.
از خدا خیلی کمک خواستم و واقعا تاثیرشو دیدم ولی میخوام خودمم یه کاری انجام بدم تا زودتر از دستشون خلاص شم... همیشه هم سعی میکنم تا به سمتم میان این فکرا سریع دورشون کنم چون هم احساس بدی نسبت به خودم دارم و هم احساس میکنم دارم گناه میکنم و تو آینده م هم تاثیر میذاره...
میدونم شاید بعضیا بگن بخاطر سنته و نمیدونم هورمون تو بدنت هستو ازین حرفا...
واقعا نمیخوام خودمو قانع کنم فقط میخوام هر چی زودتر از دستشون خلاص شم.
ممنون

[=&amp]سلام
دختری20ساله،مجردودانشجوی ترم3 هستم.
چندین ساله درذهنم به ازدواج و انجام روابط جنسی و عاطفی باهمسرآیندم می اندیشم. هرنامحرمی ازدوست،آشنا،فامیل،غریبه،مجرد،متاهل و......که درخانه،بیرون یاهرجای دیگر می بینم به ازدواج با او و انجام روابطی که عرض کردم فکر میکنم.در برابر هر نامحرمی که می بینم انگار دستپاچه می شوم و مدام حس جلب توجه و خودنمایی در برابرش را دارم. هر نامحرمی را که می بینم تا مدتهادرذهنم می ماندو به او فکر می کنم.
ازهمه قیافه های مذهبی خوشم می آید،به این خاطر می ترسم هرخواستگاری آمد با این وضعم جذب او شوم و احساسی عمل بکنم نه عاقلانه.کلاخیلی به همسر طلبه فکر می کنم و حس میکنم فقط یه شوهر طلبه دینی که من میخوام رو دارد و کمتر به غیر طلبه فکر میکنم و این باعث می شود که وقتی خواستگار غیر طلبه می آید یکم زده شوم.هر جا می رویم منتظرم پسرشون یا مردی بیاید.باخودم میگم ازدواج میکنم و این رابطه ها را با همسرم انجام میدم اما بعد میگم اولا من این گذشتم رو چکارکنم(این افکار) ثانیا به هدفم که به خدا رسیدن وبنده ی خوب اوشدن وقرب اوست کی و چگونه برسم؟
حس میکنم واقعا به ازدواج،همسر و انجام این روابط نیاز دارم.هر وقت خواستگار می آید یا به فکر ازدواج می افتم مدام یاد مردانی که به آنها فکر کردم می افتم.دیگه طوری شده که هر چیزی ببینم یا بخونم که منو یاد این روابط و ازدواج بندازه مثل فیلم،کتاب،زن و شوهر و.......بعدش در ذهنم خودم اون افکار را ادامه میدم تا جایی که دیگه سیر می شوم وبرای من یکنواخت می شود.از خودم بدم می آید که به هرکسی فکر کردم و جلوش خودم را تابلو کردم.کلا خیلی زود از آدم ها دلگیر،ناراحت و زده می شوم برای همین میگم نکنه با همسرم هم اینطور باشم وبادیدن حرکتی از او زده و کلا در ازدواجم هم زود زده و تنوع طلب شوم.
از خودم،زندگیم،کارام، رفتارام،حرفام،روزهام،دینم و......اصلا راضی نیستم.حس میکنم از بنده های خوب خدا خیلی جدا هستم و مدام میگم بنده ی خوب خدا روزهای خودش را طور دیگری می گذراند و آدم دیگری است.دچار روزمرگی و یکنواختی شدم.مدام میگم حرف نمیزنم و کاری نمیکنم که پشیمان شوم اما یکهو یه عالمه حرف می زنم و کارایی می کنم که از خودم بدم می آید و پشیمان می شوم اما باز هم همان وضع است.تو دانشگاه مردان بیشتری می بینم و احتمالا این وضعم بدتر شود.بعد از ردن هر حرف یا انجام هر کاری با خودم می گویم یعنی حرف و کارم درست بود،حالا آدم ها راجع به من چه فکری می کنند،یعنی از دستم ناراحت شدند،نکنه کار بد یا گناهی کرده باشم. 3ساله که تحول پیدا کردم،دیگه آهنگ گوش نمیدم،عروسی گناهدار نمیروم و نمی رقصم و حجابم هم سنگین تر شده.چون از بعد از تحولم با برادرم که طلبه است خیلی مشورت میکنم،
خیلی به تصمیماتم شک میکنم و کلا برای هرکاری از دیگران سوال میکنم و اگر خودم تصمیم بگیرم شک میکنم که درسته یا غلط و میگم نکنه که اشتباه باشد.حس می کنم قدرت تصمیم گیری و اعتماد به نفس ندارم. اگر کسی حرفی زد یا خندید میگم نکنه با من هستند.هر گناهی که به گوشم بخورد حتی اگر خیلی هم بد باشد و ندونم که چیه میگم نکنه منم انجامش دادم یا بعدا انجامش بدهم.(هنوز تو شکم که نگاه به نامحرم چیه و مدام حس گناه دارم اگر نگاهی کنم).
گاهی مجبور می شوم چیزها را بشمارم ودوباره هم شک میکنم و دوباره و....... ممکنه اگر کاری یا حرفی را انجام دهدم یا ندهم خودم را مقصر اتفاقات الکی و بد بعدیش میدانم.ظرف ها را می شورم و به ترتیب تو جا ظرفی می چینم.برای درس خواندن مدام مباحث قبلی وتکراری را که خواندم می خوانم وتکرار می کنم.افکار الکی،زشت،بد،ناگوار و........به ذهنم می آید.مدام شک و سوظن و بدگمانی دارم.هر کار و هر چیزی را می خواهم کامل و بی نقص انجام دهم و اگر انجام ندهم راضی نیستم و شک میکنم.با یک حرف و یک چیز و....سریع یه کسی یا چیزی حسن ظن و دلبسته و امیدوار میشوم و بالعکس و کلا مطلق و ایده آل راجع بهشان می اندیشم.به این خاطر میگم نکنه با این دید ازدواج کنم و بعد از دیدن مشکلات زندگی و معایب همسرم زده شده و کلا در انتخابم وسواسی بشوم.
مدام حس گناه و حق الناس دارم که بخشی هم درسته به این خاطر مدام حلالیت می طلبم و توبه میکنم اما راضی نمی شوم.مدام حس ترس و اتفاق بد دارم بعضی صبح ها که برا نماز بیدار میشوم توتاریکی می ترسم و حس میکنم کسی پشت سرم است.مدام میگم نمازم درسته یانه.می خوام آدم بشوم و وظیفمو انجام بدم اما نمیدونم چطور و شک کرده و زنگ زده میپرسم اما دوباره شک میکنم میگم بزار این وضعم درست بشه بعد.و مدام به مشاور و.....زنگ میزنم.گاهی انقدر به همه چی شک میکنم که به پوچی میرسم.
وقتي ميرم بيرون همش شك و ترس دارم كه پول همراهم هست يانه؟میخوام همه چیز مرتب باشه و جابجا نشه.می روم توالت مدام پامومیشورم.آرامش ندارم.مستاصلم و نمیدونم تو چه وقتی چکار کنم و چه بگم.هر وقت کسی چیزی میگه سریع نظرم مثبت یا منفی میشود و دیدگاهمو عوض می کنم.نمونه ی شکم الآنه مدام میگم یعنی همه چیز را براتون نوشتم اگر یه چیز جا بمونه دوباره شک میکنم و زنگ میزنم یا دوباره می پرسم.خيلي غرور دارم كه من از همه بهترم.مدام با خودم ميگم كه من تا الآن براي خدا كاري نكردم پس بايد از صفر شروع كنم و همش از خودم ناراضيم.این افکاری که گفتم تو نمازمم میاد تو ذهنم و اصلا تو نماز حضور قلب ندارم.همش حس میکنم دارم ریا میکنم(شایدم واقعی باشه)
میترسم نکنه بعد از ازدواجم شهوتم زیاد بشه و هر مردو.... که دیدم نگاش کنمو تو فکرش باشم و از شوهرم دل بکنم.هر وقت خواستگار میاد دلهره دارم میگم یعنی میشه،نمیشه،نکنه مشکلی باشه و......../مثلا اگر عکسی تو کامپیوتر باشه از خودمون میگم نکنه پخش شه و هی ترس دارم.اصلا علاقه ای به دنیا ندارم،ازچیزی شاد نمیشوم خیلی و خیلی هم لذت نمی برم.میگم آخر که می میریم چرا ازدواج،چرا زندگی و.... خیلی تنبلم و برنامه ندارم.هی میگم بشینم کتابای شهید مطهری و عقاید بخونم و ازعقاید شروع کنم و ادامه بدم اما میگم تا شکم درست نشه این کتابا فایده نداره.
چون قیافم مذهبیه همه از من انتظار دین داری و دونستن مسایل دین دارن اما من نمیدونم چکار کنم؟میگم ازدواج میکنم بعد از خودم می پرسم ازدواج چیه؟هدفش و فلسفش چیه؟برای چیه؟باید چیکارکنیم تو ازدواج؟یعنی از پسش برمیام؟من آماده ی ازدواج هستم؟چطور خودمو آماده کنم و بفهمم آمادم؟این افکار گناهند؟یعنی من به همسر آیندم خیانت کردم و خدا عذابم میکنه و همسر بدی به من عطا می کنه؟ فکر و نگاه و شهوتم را چگونه کنترل کنم؟این افکار بعد از ازدواج هم به ذهنم میاد؟اگر اومد چکارکنم؟اگر بعد از ازدواج همون مردارو دیدم چکنم؟این افکار و قضیه ی تحولمو به خواستگاروهمسرم بگم؟اصلا چی بکنم و بگم؟چی نکنم و نگم تو ازدواج؟داداشم میگه چون تو زندگیت مبنا نداری هر چیزی از هرکسی میبینی،میشنوی نظرت عوض میشه.چطور مبنای درست تعیین کنم؟

لطفا بطور جامع راهنمایی ام کنید.[/]