قبر

سلام و عرض ادب چرا یاد مرگ زندگی را به انسان زهرمار میکند؟ در پاسخ به این سوال تکراری ترین و بی فایده ترین جواب این است که "چون ما غافل هستیم و دلبسته به دنیا هستیم" حقیقتش این پاسخ برای من در زندگیم کاربردی نداشته است.. یک دوره ی صوتی با نام "روانشناسی تغییر" از استاد سید مجتبی حورایی گوش میکردم.. که میگفتند برای یکی از الزامات تغییر "خواستن" است و آنچه موجب تغییر می شود مایل بودن به تغییر و علاقه مند بودن به تغییر نیست... آنچه موجب تغییر می شود "خواستن" است...و برای کسی که می خواهد تغییر کند یک سری راهکار دادند که خواستن در وجود ما قوی بشود.. خیلی جالب است که یکی از اصلی ترین مواردی که منجر به تقویت خواستن می شود و اگر این مورد اصلاح نشود تغییری هم صورت نمی گیرد تغییر در نوع نگرش است.. مثلا میگفتند کسی که نگاهش به درس خواندن این است که اگر من درس بخوانم فردا بهم لقب خرخون میدن...خب هیچوقت رغبتی به درس خواندن پیدا نمی کند.. کمی که فکر کردم دیدم در مورد مرگ هم همین است...همانطور که در سایر شبهاتی که قبلا داشتم هم همین بود... ایراد اساسی که وجود دارد این است که کارشناسان و علما و بزرگان  وقتی صحبت میکنند همه چیز را متناسب با حال و احوال خودشان در نظر می گیرند... فقط امام خامنه ای هستند که وقتی صحبت میکنند انسان می فهمد که چه می گوید... مثلا فلان عالم دینی می گوید "ما انسان های بدبختی هستیم...ما بیچاره هستیم...ما ضعیف و ناتوان هستیم...ما هیچی از خود نداریم مگر اینکه خداوند به ما نظر رحمت بفرماید" خب مطمئنا ایشان وقتی این جملات را بیان میکند متناسب با توان روحی خودشان است...یعنی این سخنان نه تنها اعتماد به نفس ایشان را تخریب نمی کند و به عزت نفسشان لگد نمی زند... بلکه برای ایشان بازدارندگی از گناه ایجاد میکند و در واقع کفه ی  ترازوی خوف و رجا را متعادل میکند... این خیلی بد است که اسلام اینقدر بد معرفی شده است... وقتی این همه معصومین و بزرگان دین از لذت و شیرینی و شیرین تر از عسل بودن مرگ می گویند... و وقتی مرگ برای ما مثل زهرمار می ماند...مشخص است یک جای کار می لنگد...و البته راهش هم این نیست که سریعا به پرسشگر برچسب غافل بودن و دنیاپرست بودن بزنیم.. آن چیزی که من متوجه شدم این است که مرگ آنطور که هست بیان نشده است و در این زمینه کارهای خوبی انجام نشده است و یا اگر انجام شده است به دست ما نرسیده است و خوب روی ان تبلیغ نشده است... مرگ از نظر من: مرگ از نظر من یعنی تنهایی و طرد شدن و سلول انفرادی... مرگ یعنی بیست و چهار ساعت در یک قبر تنگ و تاریک که راه نفس کشیدن هم وجود ندارد و احساس تنگی نفس به انسان دست می دهد زندگی کنیم... مرگ یعنی پا نهادن به دنیای ناشناخته برزخ که اصلا نمی دانیم و برای ما یقین حاصل نشده که بهتر از این دنیاست... یعنی حتی اگر الان به من بگویند فلانی اگر الان بمیری مستقیم میری بهشت باز هم حاضر نیستم بمیرم و دوست دارم در این دنیا زندگی کنم... چون هیچ درک و تصویری از مرگ و جهان پس از مرگ ندارم... مرگ برای من یعنی جیغ و داد و شیون و غسال خانه و بعدشم همه می روند و تو شب در تنهایی قبر زنده می شوی... مرگ برای من یعنی اینکه همه ی مردم به زندگیشان در دنیا ادامه می دهند و از نعمت های خداوند بهره مند می شوند و تو باید وارد جهانی بشوی که بخش عمده ای از آن سوال و جواب و بازپرسی و مو را از ماست بیرون کشیدن است...   دوتا سوال دارم: 1- چرا مرگ برای من اینقدر تلخ است؟ 2- چگونه می توانیم کاری کنیم که مرگ هم برای ما شیرین بشود و از آن استقبال کنیم؟ متشکرم

جنس عالم برزخ چیست ؟

سطح اطلاعات و آگاهی های ما از عالم برزخ بسیار محدود است.جزییات در مورد این عالم چندان برای ما روشن نیست ؛ منبع اصلی ما در ادراک ویژگی های عالم برزخ منایع نقلی و روایات است که آن هم خالی از اجمال و ابهام و اختصار نیست .به علاوه برخی کلیات و اصول در خصوص عالم برزخ نیز از علوم عقلی به دست می آید ، در هر صورت نباید توقع داشت که نظرات دقیق و قطعی در خصوص جزییات این عالم داده شود .
در مورد جنس عالم باید گفت، عالم برزخ عالمی بین عالم ماده و آخرت است . در آن خصوصیات مادی آن گونه که در این عالم می بینیم وجود ندارد ، از این جهت عالم برزخ را همان عالم مثال دانسته اند ؛ بنا براین گفته می شود که در عالم برزخ نه تجرد محض از ماده وجود دارد و نه ویژگی های عالم ماده به طور کامل جریان دارد .
درباره حقیقت عالم مثال گفته شده: عالم مثال عالم روحانی و از جوهر نورانی است . از این نظر که محسوس مقداری است ، شبیه جوهر جسمانی است؛ از این لحاظ که نورانی است، شبیه جوهر مجرد عقلی است، ولی نه مرکب مادی است و نه جوهر عقلی ،بلکه برزخ و حد فاصل بین آن دو عالم است.(1)
درک تفاوت صورت اشیا در عالم مثال و ماده بدین صورت خواهد بود که شیء در عالم مثال صورت مقداری دارد و از ماده منزه است، ولی همان شیء وقتی در عالم ماده ایجاد شود ، غیر از مقدار ماده نیز دارد. صورت شیء در عالم مثال مثل صورت آدمی در آینه است که مقدار و شکل دارد، ولی ماده ندارد، اما صورت انسان در عالم جسمانی غیر از مقدار و شکل ، ماده نیز دارد.
روح انسان پس از مرگ و بریدن از بدن مادی، خود را با بدن برزخی و یا «قالب مثالی» می‏یابد و می‏بیند، بدنی که متناسب با نظام برزخی بوده، اتحادش با روح، قوی‏تر از اتحاد آن با بدن مادی در زندگی دنیوی است.
بدن برزخی از آن جا که از بدن مادی بالاتر است، از سنخ ماده و جسم طبیعی نیست که احکام ماده بر آن غالب باشد، ولی از آن جا که از بدن قیامتی پایین‏تر است، دارای برخی لوازم ماده چون، شکل، اندازه و مقدار می‏باشد.
روایات نیز به صراحت بیانگر این حقیقتند که بدن برزخی شبیه بدن دنیوی است. امام صادق(ع) می‏فرماید: «ارواح مؤمنان (در برزخ) در بدن‏هایی شبیه بدن‏های دنیوی آنان است»(2)
پی‌نوشت‌:
1. عبدالرحمن جامی، نقد النصوص فی شرح نقش الفصوص الحکم، ص 55، نشر مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران 1370ش.
2. بحارالانوار، ج 6، ص 268، روایت 119.

سلام

من پدرم پارسال فوت کرده. چندتا سوال داشتم
میخواستم بدونم آیا هرگناهی که انجام بدم آیا بابام میبینه؟
بعد آیا با گناهان من اون رو هم تو قبر یا تو قیامت عذاب میدن؟
من نیت کردم هرچی کار خوب انجام میدم از طرف بابام انجام بدم آیا این کارها تاثیری براش داره؟ (زیارت. کمک . نذری . نماز . قران)
از کجا مطمئن بشم بابام الان تو قبر راحته و در عذاب نیست؟ (نماز قضا براش هم پول دادم بخونن هم خودمون هممون میخونیم/ همه ی عمرشو داریم براش دوباره میخونیم و دادیم بخونن/ خمس و زکاتشو هم دادیم/ بدهی هم تا جایی که میدونیم نداشته) رد مظالم هم هر ماهی یک بار براش میدم. هرروز سرخاکش هم میریم (توی این یک سال که رفتیم)
در مغازم کلمن آب سرد هم با خرما براش گذاشتم که هرروز یک چیزی بهش برسه
اما با تمام این کارها هنوز نگرانشم.
اعصابم خورده میدونید چرا؟ حس میکنم با هر گناهی که میکنم باعث عذاب اون میشم . خب بعضی وقت ها که مثلا یک مشتری خفن میاد تو مغازم و چشمم بهش میفته بعد که میره میفهمم چه گناهی کردم و فکر میکنم الان با این کار من بابامو دارن تو قبر عذاب میدن.
از وقتی بابام فوت کرده همش دارم کاری میکنم که مردم بگن خدا باباتو بیامرزه (مثلا قبلا توی رانندگی به هیچکی راه نمیدادم و تند میرفتم طوری که ممکن بود بعضیا زیر لب بگن بر پدرت لعنت...اما الان توی این روابطم با مردم خیلی مراعات میکنم اما توی گناهان شخصی خب نمیتونم همیشه خودمو کنترل کنم و این عذاب وجدان همیشه با منه...
بعد یک سوال دیگه اینکه ممکنه بابام توی جوونیش با بعضیا دعوا کرده باشه و مثلا زده باشه شیشه مغازه طرف رو شکسته باشه . الان من چه جوری خیالم راحت باشه که این حق الناسای این مدلی جلویه بابام رو نگرفته؟؟؟؟ آیا همین که رد مظالم میدم میتونه من رو صددرصد مطمئن کنه یا اینا همش احتماله و ممکنه تاثیر نداشته باشه؟ روایتی چیزی داریم که خیال من راحت بشه؟
من دوست دارم هرکار میتونم بکنم تا بابام اون دنیا در رفاه کامل باشه چون اون کاری کرد که ما اینجا در رفاه کامل باشیم...
واسه همین اصلا نمیتونم راحت باشم حتی یک لحظه هم از فکرش نمیتونم بیام بیرون.

سلام.
من یبار از یکی از معلمامون شنیدم ، بعد از دفن مرده ، جسم در همون قبر منفجر میشه ، بخاطر همین روش خاک و آهک و... میریزن که اگر مریضی ای داشته به بیرون سرایت نکنه.

میخواستم بدونم این درسته؟؟؟