کاربر مهمان خوش آمدید
با سلام
دختری 27 ساله ام 2 ساله ازدواج کردم همسرم هم 27 سالشونه مذهبیه و اهل هیئت. خیلی دوست داره من هم باهشون هیئت برم و همراهیش کنم و من هم اینکارو میکنم بااینکه گاهی اوقات خیلی طولانی میشه و خسته میشم و گاهی نمیپسندم با اینحال باهاش میرم. ولی چیزی که خیلی اذیتم میکنه اینه که مثلا یازده جلسه تموم میشه میاد منو میزاره خونه و برمیگرده تا ادامه شبو با دوستاش بگذرونه .من از تنهایی نمیترسم ولی از نبودش و تنها گذاشتنم تو شب اعصابم بهم میریزه وخوابم نمیبره تا وقتی بیاد (ساعت 2 یا 3 یا حتی 4)
هم من و خانمای دوستاش ازین وضع ناراضی هستیم وقتی هم بهشون اعتراض میکنیم ما دخترارو هم پیش هم میزارن که تنها نباشیم و چیزی نگیم.
هر چی باهاش حرف میزنم .قهر میکنم . دعوا میکنم یا گریه و زاری که راضی نیستم داری میری فایده ای نداره و باز کار خودشو میکنه .
بعضی از خانما تو هیئت که سنشون بیشتر از ماست بچه دارن میگن ماهم مثل شما بودیم فایده نداره باید کنار بیاید و بیخیال شید .
خیلی اعصابم خرده نمیخوام کنار بیام . خانواده ام نمیدونن که شبا تنهام نمیدونم باید بهشون بگم یا نه ؟چکار باید کنم؟
با عرض سلام
یکی از اشنایان ، مسبب گرفتاری ای برای من شده است ، که حدود یکساله درگیرش هستم و شاید تا چند سال دیگه هم درگیر آثار این بی تدبیری او باشم....
نمیتونم ببخشمش بخاطر عقب افتادگی و لطمه بزرگی (شاید بزرگترین لطمه زندگی ) که به زندگی من وارد کرده. و با اینکه فامیل هستیم و گاها در مجلس با هم روبرو میشیم ، اما در حالت قهر با او به سر میبرم.
وظیفه شرعی و اخلاقی من چیست؟ از یک طرف میخوام خداوند در این جریان از من راضی باشه و از این امتحان سربلند بیرون بیام و مطابق میل خداوند رفتار کنم و از یک طرف نمیخوام با بخشیدنش و عادی سازی روابطم ، حالت منفعلی و بی تفاوتی نسبت به این اتفاق برای او دست بده ، خیلی برام سخت هست بخوام روابطم رو با او عادی کنم اما از یکطرف هم نمیخوام مطابق هوای نفسم رفتار کنم، میخوام بهترین تصمیم رو بگیرم که هم در این تصمیم مسائل دنیوی ، مثل عزت نفس و نشون دادن خسارتی که اون طرف به من در زندگی وارد کرده و بی تفاوت نبودن به این موضوع و منفعل نبودن و.... لحاظ بشه و هم مسائل اخرتی در اون لحاظ بشه ....توی یک برزخ قرار دارم. لطفا راهنمایی بفرمایید.
با سلام
آیا نماز و روزه و خمس و زکات افرادی که قهر می کنند در زمان قهر قبول است؟
1-به شرطی که دو طرف قهر مقصر باشند(اگر عامل قهر جهالت و لجبازی دو طرف - اخلاق بد - توهین و بی حرمتی باشد )
2-به شرطی که یک طرف مقصر باشد (اگر عامل قهر جهالت و لجبازی یک طرف - اخلاق بد - توهین و بی حرمتی باشد )
این سوال را از این جهت می کنم که می گویند اگر دو مسلمان سه روز با هم قهر کنند از اسلام خارج می شوند
نوع قهر هم این طور بگیریم که هرگز با هم صحبتی نکنند و از هم تنفر داشته باشند(نه قهری که صرفا جهت نشان دادن ناراحتی باشد و به راحتی حل شود)
زمان قهر هم از سه روز و یک ثانیه تا چند سال!
میخواستم نظر ایت الله خامنه ای رو بدونم(حکم شرعی)
میبخشید اینقدر با جزئیات گفتم به نظرم رسید شاید شرایط مختلف حکمش فرق کنه!
با تشکر از کارشناس محترم
در روایات ما بسیار از قهر کردن دو مسلمان نهی شده به نحوی که گفته شده که از سه روز نباید بیشتر شود. حال می خواستم مقداری در باب مصادیق قهر توضیح بدهید. مثلا اگر کسی به آدم تهمت ناروا بزند یا این که توهین بکند و آن شخصی که مورد تهمت یا توهین واقع شده دیگر به هیچ عنوان با آن شخص صحبت نکند آیا این هم از مصادیق قهر است؟
در پاسخ به مطالب ذیل توجه کنید :
1- مصادیق قهر به حسب افراد و سن و سال وجنسیت و شرایط آنها متفاوت است . گاهی قهر کردن معنایش برخورد سرد وگاهی کم محلی و بی محلی کردن و گاهی غذا نخوردن و گاهی حرف نزدن و گاهی به تلفن و پیامک جواب ندادن است .
2- فردی که قهر می‌کند هدفی دارد و در واقع با قطع ارتباط جواب تلف می‌خواهد مطلب خود را به اطرافیان یا به فرد مقابل بیان کند. بعضیها بیشتر از بقیه قهر می‌کنند و برخی افراد هرگز علاقه‌ای به قهر ندارند.
3- به طور کلی هدفی که در این رابطه مورد نظر فرد است معمولا برای بیان یک ناراحتی یا یک هیجان منفی است. فرد می خواهد به طرف مقابل بگوید که ناراحت است، یا می‌خواهد کاری کند رفتار او را تغییر دهد و ... . در هر حال قهر کردن به صورت یک وسیله و یک مکانیزم در آمده است که در مواقع ناراحتی از فرد سر می‌زند. یک روش تخلیه ناراحتی است که در واقع چنین کاری را نیز انجام می‌دهد و فقط فرد به این روش عادت کرده است و معمولا قبل از اینکه فکر بهتری به ذهنش برسد که در آن لحظه فایده بهتری داشته باشد به این روش اقدام می‌کند.
برخی‌ها این روش را از دوران کودکی یاد گرفته‌اند. ممکن است کودک با مشاهده رفتار اطرافیان و بویژه والدین در مواقع ناراحتی از یک فرد دیگر رفتار آنها را الگو برداری کند. چنین کودکی یاد می‌گیرد پیام خود را با قطع ارتباط بیان کند و به روشی غیر از گفتار کلامی مفهوم ناراحتی خود را به اطرافیان برساند. بطور کلی این روش چه در کودکی یاد گرفته شده باشد و چه در بزرگسالی فرقی نمی‌کند. فرد از یک شیوه نادرست برای تنظیم رفتار خود استفاده می‌کند و در واقع نمی‌تواند به روش مناسبتری مطلب خود را بگوید، یا از خود دفاع کند.
سلام دوستان عزیز حدود 40 روز پیش من با یکی از همکارام که اتفاقا دوستم هستیم سر یه مساله کاری دعوا کردیم ( یه سو تفاهم از طرف هر دوی ما بود)البته هیچ توهینی نشد فقط چون من از ایشون 3سال کوچکترم وتو 4سال دوستی رو حرفش حرف نزده بودم بهش برخورد و باهام قهر کرد من قبل از گذشت 3روز برای احترام به حدیث معصوم بهش پیامکی با مضمون عذرخواهی و دوستانه زدم در حالیکه فقط من مقصر نبودم تو این 40 روز هم چند بار سعی کردم باهاش حرف بزنم تا روابطمون عادی شه و هر روز بهش سلام دادم اما با اینکه آدم مومن و تحصیلکرده ایه نه تنها تا حالا به من سلام نکرده بلکه یک کلمه هم با هام حرف نمیزنه
منم آدم مغروریم اما به خاطر خدا و چون هنوز دوستش دارم این کارا رو کردم ولی دارم فکر میکنم شاید انتظار داره من به پاش بیفتم و عاجزانه عذر خواهی کنم
به نظرتون باید این کارو به خاطر خدا انجام بدم یا بذارم با هم قهر باشیم؟؟؟؟؟؟؟؟
لطفا راهنماییم کنید ممنونم