بصیرت

سلام و عرض ادب خدمت کارشناس محترم   در این لینک: https://www.jamaran.ir/fa/tiny/news-703549 صحبت هایی از مرحوم حجت الاسلام والمسلمین هاشمی رفسنجانی یار دیرین امام و انقلاب نقل شده است که فیلم این سخنرانی ایشان هم در سایت ها موجود هست به گزارش جماران، حسن روحانی در اینستاگرام خود از قول آیت‌الله هاشمی رفسنجانی نوشت: «اتمام جنگ از افتخارات من و آقای روحانی است. چند ماه بعد از پایان جنگ، امام [خمینی] به من گفتند که آن جام ابتدا برای من تلخ بود اما امروز خیلی شیرین شده است.   متن کامل این بخش از سخنرانی آیت‌الله هاشمی به شرح زیر است؛ در داخل هم هنوز برخی می خواهند از جنگ حرف بزنند که آن حقیقت جنگ را بازگو نمی کنند. چیزهایی دیگری می‌بافند و به تاریخ تحویل می دهند؛ اما هنوز میلیون ها شاهد مثل شما هست که نمی گذارد حقیقت گم شود. اتفاقا وقتی شما از جام زهر و من و آقای روحانی و این مسائل حرف می‌زنید؛ اتفاقا این افتخار ما است. ما این کار را کردیم که جنگ تمام شود بچه های ما مثل برگ خزان می ریختند روی زمین؛ اگر یکی از آن بمب ها به جای حلبچه در تبریز می خورد چه اتفاقی می‌افتاد. خود امام دو سه ماه بعد از اتمام جنگ به من فرمودند: آن روز جام زهر تلخ بود برای من اما امروز خیلی شیرین شده است. سوال من این است که چه اتفاقی افتاد که قطعنامه 598 در ابتدا برای امام خمینی جام زهر و  تلخ بود ولی بعد شیرین شد ؟ متشکرم

سلام و عرض ادب
قرآن و اهل بیت(ع) دو راهنمای بزررگ هستند که خداوند برای ما قرار داده
عقل ما نیز مکملی است تا بتوانیم از این دو راهنما به خوبی بهره ببریم

اما چه در آیات قرآن و چه در قول و عمل معصومین(ع) گاهاً مواردی را می‌بینیم که برخوردها کاملاً متفاوت است
مثلاً گاهی می‌بینیم در یک جایی با جرمی برخورد شدید انجام شده و در جای دیگری بخشش انجام شده است
گاهی از یک کاری نهی شده‌ایم و گاهی به آن بسیار دعوت شده‌ایم

مثلاً من با دوستم یا همسرم درموردی اختلاف پیدا می‌کنم. حالا می‌خواهم بدانم نظر اسلام چیست و رفتار صحیح کدام است
اما وقتی بررسی می‌کنم می‌بینم در یکجا معصوم(ع) با بدترین رفتار دوستش مدارا کرده، ولی در جای دیگری با یک اشتباه کوچکتر برخورد شدیدی کرده
یا یکجا گفته شده با همسرت بسیار مهربان باش اما جای دیگری به همسری با این خصوصیت لعنت فرستاده

البته می‌دانم که هم قرآن و هم معصومین(ع) هر عملی را دقیقاً متناسب با شرایط و به درستی انجام می‌دهند
اما من از کجا باید بفهمم الان مصداق کدام موقعیت است که رفتاری مطابق با همان را داشته باشم؟

شاید بهترین مثالش رفتار امام حسن(ع) و امام حسین(ع) باشد که دو رفتار متفاوت داشتند که صد البته هر دو رفتار درست و به جا بوده
اما اگر من نوعی در موقعیتی قرار گرفتم بر اساس کدام معیار باید تشخیص بدهم الان موقع مدارا است یا برخورد؟
الان موقع تنبیه است یا بخشش؟ در کل از کجا بدانم برخورد من با مسائل بر اساس خواست خداست یا نه؟

با سلام
جریان صفین از تاسف آورترین فرازهای تاریخ برای شیعه است. زمانی که فرمانده لشکر امیرمومنان ع تا رسیدن به خیمه فریبکاران یعنی معاویه و عاص چند گامی بیشتر نداشت فتنه حماقت خوارج که ظاهربینی آنها کار دستشان داد جنگ برده را به شکستی بزرگ کشاند. جنگی که می توانست ریشه اموی را به هم بپیچد و اسلام را از این شجره خبیثه رها سازد، شد دردسری بزرگ برای خلاف علی ع و پس از آن امت اسلام. مصیبتی که به کربلا و عاشورا رسید و تا غیبت ادامه یافت و هنوز هم امت اسلام چوب آنرا می خورد....
و اما تاریخ برای عبرت ماست. که ما را برای عبرت گیری و آزموده شدن خلق کردند. ظاهرا امروز صحنه صفین در حال تکرار است. در حالی که ایران گروگان گرفته شده دوران طاغوت، زنجیرهای اسارت و بردگی استکبار را پاره کرده و بر دهان متجاوزان نخستین زده و به قدرت بزرگی در منطقه بدل گشته که بتواند از ملتهای مظلوم و آرمان های فراموش شده دفاع کند و در حالی که توانسته بزرگترین فتنه استکبار در منطقه یعنی فتنه گروه های تروریستی منطقه را به شکست بکشاند و عنقریب است که اسرائیل غاصب که ریشه هر فتنه ای در این منطقه است؛ خودبخود مضمحل گردد عده ای از داخل به تحریک و فریب دستگاه عریض و طویل استکبار دم از سازش با دشمن جنایتکار می زنند.
آیا اینان همان جاهلان ظاهرپرست زمان نیستند که نقش خوارج در صفین را بازآفرینی می کنند؟ چه بسا چنین است بخصوص که آنان نیز محور و مدار حقانیت در زمان خود را نمی شناسند و نمی دانند خدای متعال به لطف و کرمش حجت آشکاری به آنها عنایت کرده که راه را از بیراهه تشخیص دهند و علی زمان را به شکست نکشانند.
اما با کدام فریاد می توان ذهن خمود و عقل خموش آنها را بیدار ساخت؟ آیا این همه آیت و نشانه برایشان کافی نیست؟ منتظر چه اند؟ آیا منتظرند مسیح از آسمان نزول کند و یا مهدی از پشت پرده آشکار شود و بگوید این حق است و آن باطل تا قدم از بیراهه پس کشند؟ اگر چنین می اندیشند زهی خیال باطل که خداوند هیچ امتی را چنین هدایت نکرده چه اینکه حجت عقل را به آنها عطا کرده تا بکارش ببرند و حق را بیابند نه اینکه آن را پشت هواها و هوسها و ظاهربینی ها مخفی سازند.
برادر! خواهر! کیستی ؟ کجایی؟ چه می اندیشی؟ اینسوی میدانی یا آنسو؟ گوش به سخن کدام زبان سپرده ای؟ و عقل را چه کرده ای؟ و دین را چگونه تفسیر می کنی؟ امروز زمان آزمون بزرگ من و شماست. من و شما هم فرداروز مورد قضاوت تاریخ و آیندگانیم. آیا مارا هم به جبهه حق و بصیرت ملحق می سازند یا به جبهه باطل و کوردلی؟ لختی بیاندیش....
یا علیم

سلام و عرض ادب
قبل از ذکر سوال، نکته ای رو عرض کنم؛ اگه سوالی مشابه سوال بنده میشناسید، منو به همونجا ارجاع بدید تا وقت شریفتون گرفته نشه.
افراد متعددی در خاطرات خود، از یک رازهایی پرده برداشته اند،
مانند ارتشبد سابق حسین فردوست یا هیلاری کلینتون.
اینها در اعترافات خود چیزهای جالبی گفته اند. مثلا حسین فردوست چهره ی واقعی پهلوی رو نشان داده یا هیلاری کلینتون در کتاب خاطرات خود، اعتراف به دست داشتن در فتنه ی 88 داشته است.
من چند تا سوال دارم:
1-چرا باید این افراد بر ضد خود این سخنان را بر زبان جاری کنند؟ چه نفعی میبرند؟
2-اگر فرضا، کسی که قبلا فردی حزب اللهی بوده، بعدها بر ضد انقلاب خاطره بنویسد؛
اعترافات او هم همانقدر معتبرند که اعترافات جبهه ی مخالف اعتبار دارد؟
3- گاهی آدم در واقعی بودن کتاب ها شک می کند. مثلا چون انتشارات یک کتاب، وابسته به انقلاب است، احتمال اینکه ممکن است کتاب دستکاری شده باشد در ذهن می آید. اینو چیکار کنیم؟!
و هر چیزی که به نظرتان در این باره مفید است را بیان بفرمایید..
از بعضی افراد خواهش می کنم، باز هم با به حاشیه رفتن، تاپیک را به گند نکشند. اگر واقعا شبهه یا سوالی دارند در تاپیک مربوطه دنبال کنند. هرچند بعضی ها از روی تعمد این کارها رو می کنند و احتمالا مورد حمایت جایی هستند...

با سلام
یکی از دوستانم به نقل از استاد حوزه علمیه خواهران تعریف میکرد که خانمی متدین که متاهل و دارای چند فرزند بوده، یکروز درحالیکه شدیدا گریه و بی تابی میکرده و از لحاظ روحی آشفته بوده اومده حوزه و اینطور تعریف کرده که: خودش و تمام اعضاء خانواده حتی کودکان خردسالی که هنوز به سن تکلیف نرسیدن بسیار مقیّد به انجام واجبات و ترک محرمات، و کاملا پایبند به مستحبات و حتی به جا آوردن نماز شب بودن! بطوریکه بهیچ وجه نماز شبشون ترک نمیشده و خلاصه مو لا درز ایمانشون نمیرفته و همه ی اینها اثر تشویق و تلاش مستمر خود این خانم بوده.. تا اینکه یک روز که در محله و کوچه های نزدیک خونشون تردد میکرده ناخواسته چشمش به یک آقای جوان میفته، نگاهشون با هم تلاقی میکنه و کاملا خودشو میبازه و از اون روز کاملا اسیر این عشق شیطانی میشه و کاملا صبر و آرامش از وجودش میره، بطوریکه دیگه ذره ای به همسرش که تا قبل از این اتفاق دوستش داشته علاقه نداره و دیوانه وار انتظار میکشه که به اون مرد غریبه برسه! البته این موضوع رو علنی نکرده و جز خودش کسی ازش خبر نداشته و بارها در حد قرار گذاشتن و دیدار مخفیانه با اون آقا ملاقات داشته، چون علاقه دو طرفه بوده. البته خوشبختانه خود این خانم به خاطر زمینه های دینی که داشته متوجه گناه و معصیت بودن این کار میشده و میخواسته بذاردش کنار ولی از توانش خارج بوده..
وقتی دوستم این قضیه رو تعریف میکرد علاوه بر خودش ما هم متعجب و نگران شدیم از اینکه چطور ممکنه همچین اتفاقی برای یک زن مسلمان و دیندار بیفته؟؟؟ اون زمان من به این فکر میکردم که این خانم بدون تزکیه ی نفس عبادت میکرده و یا احساسی بوده و به استفاده از عقل بی توجه! اما واقعا با این جوابها قانع نمیشم و مثل سایر دوستانم نگرانم که نکنه در آینده دچار لغزش های بیچاره کننده ی مشابه بشم، چون خود راوی توضیح داده که این خانم از طلبه های شایسته و معتمد مسئولین حوزه بوده و شخصیت منطقی و عملگرایی داشته. لطفا روشن کنید علت بروز چنین مسائلی برای افراد متدین چه چیزی است و اگر مومنین با یک نگاه یا یک خطا این همه سقوط میکنن، پس ما دیگه باید چه کاری انجام بدیم و چطور خودمون رو مصون کنیم؟!

سلام ... امیدوارم که خوب و خوش و سلامت باشید ... دیروز سالروز بزرگداشت حکیم ابولقایم فردوسی بود و این بار برای من سوالی پیش اوم که گفتم ازتون بپرسم ... یک سوال ادبی ؛ مذهبی ؛ فرهنگی ؛ در صورت امکان راهنمائیم کنین ... همونطور که میدونیم حکیم ابولقاسم فردوسی در قرن 4 هجری زیست میکردند ... زمانی که حضرت محمد ( ع ) فوت شده بودند ... تمام امامهایی که داشتیم از دنیا رفته بودند ... و به عبارتی ... نزدیک به ( هزار و پانصد امامزاده منبع : ویکی ) در اون زمان در ایران در قید حیات بوده اند ... و یا اینکه در ایران فوت شده بودند ... اگر هم شما با اشعار ایشون آشنا باشید ... میدونید که ایشان عباراتی رو در درون اشعارشون به کار میبردند با عنوان تورانیان ... تورانیان رو اقوامی معرفی میکردند که از غرب ؛ ایران رو مورد تهاجم قرار میدادند ... ( ترک ها و عرب ها ) وقتی من به اشعار فردوسی دقت میکنم ... میبینم که ایشون در اشعارشون ترک ها رو مورد نکوهش قرار نمیده ... و حتی ما در درون شاهنامه اسطوره هایی ترک داشته ایم ... مثلا افراسیاب و اغریرث ؛ که بارها و بارها مورد تمجید ایشون قرار میگره و از پهلوانی و دلاوری ایشون سخن میگه ... درست هست که فردوسی ایشان رو به عنوان دشمن ایرانیان معرفی میکنه ولی جاهای زیادی هم داشتیم که از فرهنگ ؛ دلیر بودن ؛ پهلوانی این شاهان ترک سخن میگه ... مثلا این تعریفی هست که ویکی از اغریرث میکنه :

ولی وقتی من به اشعار فردوسی دقت میکنم همواره در حال نکوهش قوم عرب بوده اند ... حتی یک پهلوان عرب ... در درون شاهنامه که دارای خصلت پهلوانی و دلیر بودن باشه دیده نمیشه و همیشه در حال حقیر کردن قوم عرب بوده ... آنچنانچه ایشان در درون شاهنامه میگن ... چو بخت عرب بر عجم چیره گشت همه روز ایرانیان تیره گشت جهان را دگرگونه شد رسم و راه تو گویی نتابد دگر مهر و ماه ز می نشئه و نغمه از چنگ رفت ز گل عطر و معنی ز فرهنگ رفت ادب خوار گشت و هنر شد وبال به بستند اندیشه را پر و بال جهان پر شد از خوی اهریمنی زبان مهر ورزیده و دل دشمنی کنون بی غمان را چه حاجت به می کران را چه سودی از آوای نی که در بزم این هرزه گردان خام گناه است در گردش آریم جام به جایی که خشکیده باشد گیاه هدر دادن آب باشد گناه چو با تخت منبر برابر شود همه نام بوبکر و عمر شود ز شیر شتر خوردن و سوسمار عرب را به جایی رسیده است کار که تاج کیانی کند آرزو تفو برتو ای چرخ گردون تفو خوب سوالی که برای من بوجود میاد این هستش که چرا اینقدر حکیم ابوالقاسم فردوسی بصیرتشون کم بوده ... و این همه آدمهای خوبی که در قوم عرب بودن رو ندیدن ...

سلام بصیرت چیست ؟ ما چند نوع بصیرت داریم؟ اصلا چرا ما نمی فهمیم چیه؟ ایا بصیرت همون واژه ترجمه شده کلمه فلسفه هست به فارسی؟مثلا میگن طرف فیلسوفه بصیرت داره ...اینجوری؟! در سخنرانی رهبر متوجه شدم که گفت امریکایی ها و انگلیسی ها به او میگن چرا شما همون عالم درون کفایتتون نمیشه؟ و چرا در عالم بیرون هم وارد سیاست می شوید دخالت می کنین؟ اگه میشه چند مثال بزنین تا بیشتر متوجه بشیم. با تشکر