کاربر مهمان خوش آمدید
سلام.
یکی از مشکلاتی که دارم این هست که مثلا 40روز چله زیارت عاشورا گرفتم و غرور برم میداره که من چقدر آدم خوبی هستم .گاهی عیب هایی که دارم رو یادم میره و سریعا بعدش پر از عیب میشم خب مثلا اگر من عیب هام رو برطرف کنم چطور میتونم این حقیقت رو در نظر نگیرم که چقدر آدم خوبی ام؟اصلا تواضع و فروتنی به چه معنی هست؟؟
[="Times New Roman"][="Black"]سلام و عرض احترام خدمت کارشناس محترم.
من فکر میکنم فضایل و رذایل اخلاقی مرزهای بسیار باریک و دقیقی دارند که خارج شدن از هر طرف این مرزها انسان رو به بیراهه می بره.
در این تاپیک می خوام در مورد تواضع صحبت کنم که فکر میکنم خیلی از ماها در فهمش دچار اشتباه شدیم که با ذکر چند مثال توضیح میدم.
مثال 1 :
یکی از کاربران محترم سایت در تاپیکی در پاسخ به این سوال که چرا همسرشان دیر ازدواج کردند پاسخ دادند:
از خودشان سوال کردم فرمودند دختر خوب پیدا نکرده بودم( البته بنده خوب نیستم دارم پاسخ همسرم را نقل قول میکنمhappy)
اگر کسی مومن و مسلمان است و در درونش باور داره که همسر لایق و شایسته ای برای شوهرش نیست چرا از زندگی این بنده خدا بیرون نمیره ؟
یا چرا همه ی تلاشش رو نمی کنه تا یک همسر شایسته واسش پیدا کنه ؟
و اگر در درونش چنین احساسی نداره این مدل حرف زدن چی محسوب میشه ؟ ریا/تکبر/ یا ... ؟
[SPOILER]
این کاربر محترم فقط یک مثال بود و به هیچ وجه قصد بی احترامی یا هرچیز دیگری رو به ایشان ندارم.
[/SPOILER]
مثال 2 :
صحبت یکی از کارشناسان سایت رو نقل به مضمون میکنم:
متاسفانه برخی از روحانیون دزد لباس روحانیت هستند و متاسفانه بنده هم یکی از آنها هستم.
واقعا اگر ایشان دروغ نمی گویند و باور دارند که دزد لباس روحانیت هستند چرا این پست رو رها نمی کنند و چرا به دین خیانت می کنند ؟
مثال 3 :
یکی از مربیان فوتبال همیشه در کنفرانس مطبوعاتی این جملات را می گوید:
"من کمترین سهم رو در پیروزی تیم دارم"
"من برای استقلال/پرسپولیس کاری نکردم."
"من کوچکترین عضو این باشگاه هستم"
"منه ناچیز کسی نیستم."
"منه حقیر عددی نیستم"
اما وقتی با یک نفر دعوایش می شود:
"تو کوچولو تر از اونی هستی که در مورد من حرف بزنی"
"من پنج تا قهرمانی آوردم تو با فلان تیم سقوط کردی"
تنها چیزی که توی این جملات نمی بینید تواضع هست. یا تکبر هست یا ذلت.
من فکر میکنم حاصل جمع ریا و تکبر می شود: تواضع مغرورانه ( این اصطلاح رو از جناب Reza-D یاد گرفتم )
متاسفانه ما عادت کردیم احساس گناه بکنیم بدون اینکه دلیلش رو بدونیم.
عادت کردیم خودمون رو له بکنیم بدون اینکه دلیلش رو بدونیم.
وقتی من می دونم که آدم باهوشی هستم برای چی باید خودم و شخصیتم رو له کنم برای اینکه بهم بگن : به به عجب تواضعی.
به نظرم واقعا این رفتارها نشانه ی عقب ماندگی هست.[/][/]
از نظر اخلاق اسلامی چگونه باید تشخیص بدهیم که رفتارمان متکبرانه است یا از روی عزت نفسمان عمل میکنیم ؟
و همینطور مرز بین ذلت نفس و رفتار متواضعانه رو چگومه تشخیص بدهیم ؟
سلام داستانهایی که خوندم حرف هایی که درباره ی بزرگان وعلماءشنیدم و... همه حاکی ازاین بودکه بااین که بنده ی خوب خدابودندبازهم میگفتن چیزی برای اون دنیاندارن ونشانه ی تواضعشون بودحتی معصومین ع هم دردعاهایشان همین امررااشاره میکردندوبااینکه معصوم بودن .حالاتکلیف ماچیه؟من حتی توانجام واجباتم کوتاهی کردموکلی حق الناس برگردنمه ومرگ هرلحظه درکمینه!مابایدچیکارکنیم!خداگفته امیدوارباشیم امیدهست توسل هست اما....بایدچیکارکنم!انگارهر کاری بکنیم کمه!توبعضی ازاین داستانهاشنیدم اگه هم چیزی نداشتن عشق به امام حسین ع شفیعشون شده ماکه میگیم عاشق امام حسین ع هستیم وبراشون گریه میکنیم چطور؟چطورمیشه بادستانی پروبارضایت خدارفت!!!؟
اگه هیچی نداشته باشم فکرمیکنم عاشق امام حسین ع هستم وخدااین عشقوازمون نگیره بیشترنگران عمل هستم!رفتارمونم بایدحسینی باشه!
وقتی گناهان خودمودیگران رو می بینم خیلی ناراحت میشم کاش میشدکاری کرد!عمل کردنه تنهاحرف!
البته جایی شنیدم اگه تمام تلاشوبکنیم خداوندحق الناس هاروهم می پوشونه ایادرسته؟
سلام.
در تعریف عجب گفتند "اگر انسان کمالات خود را بزرگ بشمارد"
سوال 1. لطفا توضیح دهید چرا عجب صفت بدی است. چه اشکالی دارد انسان به کمالاتی که در خود سراغ دارد افتخار کند؟
گفته شده "کبر به این معناست كه شخص، خود را بالاتر از دیگران بداند. ولى در عجب، پاى کس دیگری در میان نیست"
سوال 2. چگونه می شود انسان بدون در میان بودن پای دیگران و بدون مقایسه خود با دیگران به کمالات خود پی ببرد و افتخار کند؟
فعلا همین دو تا سوال رو دارم.
با تشکر.
شرمنده مساله ذهنم مشغول کرده
من در معراج السعاده در بخش کبر و تواضع خودنم که حد مطلوب این رذیله تواضع و افراطش کبر هست که مذمومه و تفریطش ذلت هست که اونم بازم مذمومه خب در جایی حدیثی خوندم مثلا اگر کسی با کسی قهر کنه اونی که زود آشتی کنه افضلتر نزده خدا من چند بار این کارو کردم با یه نفر بعد احاس کردم این مساله باعث میشه من به ذلت بیافتم حالا این احادیث با مساله ای که گفتم واسم هضم نمیشه کی هت کمک کنه این مساله واسم هضم میشه یعنی حد تواضع و حد کبر و تا چه جایی میتوان کرد که به ذلت منتهی نشه؟؟؟؟
باری! آقای قاضی عرفانی همه جانبه دارد، پس هم در منزل اخلاقش آسمانی است، هم با شاگردانش اخلاقی پدرانه دارد، هم در میان مردم متواضع و فروتن است و هم با مخالفانش اهل عفو و گذشت است.
در خانه، پدری مهربان و دلسوز است. نام فرزندان را با تجلیل و احترام و با مهربانی، با لفظ آقا و خانم صدا می کند.
و فرزندان در کنار چنین پدری رشد می کنند و می بالند. داخل اتاق که می شوند پدر به احترامشان بلند می شود تا هم آن ها ادب را یاد بگیرند و هم دیگران برای فرزنداش عزت و احترام قائل شوند.
در این خانه خبری از تحکم، جدیت و امر و نهی های خشک نیست. بچه ها رفتار دینی را از پدر می آموزند و لازم نیست در هیچ کاری آن ها را مجبور کنی. نماز پدر، بچه ها را به نماز می کشاند و احوالات شبانه اش برای شب بیداری، مشتاقشان می کند. اما پدر که دوست ندارد فرزندان از کودکی به تکلف و مشقت بیفتند به آن ها می گوید لازم نیست از الان خودتان را به زحمت بیندازید، و بچه ها که بارها زمزمه های عاشقانه وی و زلال جوشیده از چشمانش را در نیمه شب ها وقتی اللهم أرنی الطلعة الرشیدة می خوانده و لا هو الا هو می گفته، دیده و شنیده اند، در حالات وی حیران می مانند.
و این چنین فرزندان در کنار او از او می آموزند و احتیاج به مدرس و مربی ندارند. آن ها کامل ترین مربی بالای سرشان است که در همه چیز نمونه است. بارها پدر را دیده اند که وقتی به نماز می ایستد، چگونه برای نماز مستحب لباس کامل و حتی جوراب می پوشد.
پسران ایشان هیچ اجباری برای طلبگی ندارند، به آن ها می گوید: طلبگی همین است، می خواهید بشوید و نمی خواهید، بروید کار کنید. و دختران هم با آن که امکان تحصیل در نجف نیست باسواد می شوند.
