عرفان

رزم علي بن ابيطالب - عليه السلام - با عَمْرو بن عَبدُوَد:

حرف هاي ما و شما:

* شما رو به خدا اين حرفا رو به اونايي بگيد كه صبح تا شب سنگ مولوي رو به سينه مي‌زنن و افتخارشون اينه كه حافظ اشعارش هستند. خيال مي‌كنن كه حافظ وحي خداوندي هستن...!!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------



-----------------------------------------------------------------------------------------------

در عرفان چند مطلب اساسي داريم. اول اينكه عرفان علم حصولي (كه از راه ‏تحصيل به دست آيد) نيست بلكه قسمت عمده‎ ‎آن از راه تهذيب و تزكيه نفس به دست ‏مي‌آيد. آنجا كه ذات اقدس اله فرمود ”يُعَلّمُهُمُ الكِتابَ والْحِكْمَةَ ويُزكّيهِمْ“(١) بخش اول ‏مربوط به فقه، اصول، حكمت و امثال اينها است و بخش دوم يعني يُزكّيهمْ مربوط به ‏عرفان است. اگر كسي آينه جان را شفاف كند و بفهمد اين آينه را به كدام سمت ‏بچرخاند، اسرار عالم در آينه وجودش مي‌تابد و به آنها پي‌مي‌برد.‏ حارثه بن مالك كه درسي نخوانده بود آمد حضور پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و ‏سلم) و عرض كرد: من شب را صبح كرده‌ام در حالي كه به مقام يقين رسيده‌ام. حضرت ‏فرمود: هر چيز نشانه‌اي دارد، علامت يقين تو چيست؟ گفت گويا عرش خدا را مي‌بينم، ‏بهشت را مي‌بينم، جهنم و زوزه اهل جهنم را مي‌بينم و مي‌شنوم، حضرت فرمود: «عَبْدٌ ‏نَوّرَ اللّه قَلْبَهُ» بنده‌اي است كه خداوند قلب او را نوراني كرده است.‏ بحث‌هاي قرآني نشان مي‌دهد كه اگر كسي جان خود را شفاف كرد، يعني اهل ‏دغل و شبهه و خيانت نبود، سليم الفطره بود و فهميد آينه جان را به كدام سمت ‏بچرخاند، اسرار عالم را مي‌يابد. گاه انسان آينه جانش را به طرف مار و گرگ و عقرب ‏نگه مي‌دارد. خوب، اين آينه به جز گرگ و عقرب چيز ديگري نشان نمي‌دهد. اين‌كه ‏تقصير آينه نيست بالاخره بايد كسي باشد تا به انسان بگويد آينه را درست نگه‌دار.‏ خداوند در قرآن فرمود: ”كلاّ لَوْ تَعْلَمُون عِلْمَ اليَقينِ‎ ‎لَتَرَوُنّ الجَحيم“(٢) اگر اهل علم ‏اليقين باشيد و صفاي ضمير داشته باشيد هم اكنون جهنم را مي‌بينيد. والاّ بعد از مرگ، ‏كافر هم جهنم را مي‌بيند و مي‌گويد: ”رَبّنا اَبْصَرْنا وَسَمِعْنا“(٣).‏ زماني در عمره مفرده در حرم مطهر پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) ‏روبروي حرم نشسته بوديم، جواني نزد من آمد و گفت حاج‌آقا قصه‌اي دارم‎ ‎مي‌خواهم با ‏شما در ميان بگذارم، اجازه مي‌دهيد اين قصه را بگويم. گفتم: بفرماييد. گفت: من اهل ‏فلان شهر ايران و آبميوه ‌فروش هستم.براي اين‌ كه آب ميوه خنك و گوارا باشد ما يك تكه ‏يخ داخل ليوان مي‌اندازيم، بعد آبميوه روي آن مي‌ريزيم تا ليوان پر شود و به قيمت ‏معمول مي‌فروشيم. آن تكه يخ كه قيمتي ندارد، ما تعهد كرده‌ايم يك ليوان آب ميوه ‏بدهيم صد ريال، مقداري از اين ليوان را آن تكه يخ اشغال مي‌كند و قاعدتاً از حجم آبميوه ‏كاسته مي‌شود‎.‎ بعد گفت: من يك روز صبح كه آمدم مغازه در را باز كنم، ديدم قالب‌هاي يخي كه ‏معمولاً صبح قبل از آفتاب مي‌آورند جلوي در مي‌گذارند شعله‌ور شده و آتش از اين يخ‌ها ‏بلند است. فهميدم كه مشكل كجاست. و اين ناشي از غلّ و غش ما در فروش آب ‏ميوه‌هاست. بعد از آن رفتم ليوان‌هاي بزرگتري تهيه كردم و يخ داخل آن مي‌اندازم و يك ‏ليوان آب ميوه كامل را داخل ليوان بزرگتر مي‌ريزم و به مشتري مي‌دهم. اين جوان در ‏كنار قبر مطهر پيامبر‌اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) بعد از اين جريان همين آيه را ‏قرائت كرد: ”كلاّ لَوْ تَعْلَمُون عِلْمَ اليَقينِ لَتَروُنَّ الجَحْيم“(٤).خلاصه لقمه حرام آتش است. ‏در سوره نساء فرمود: ”إنّ الذينَ يأكْلُونَ اَمْوالَ اليَتامي ظُلْماً إنّما يَأكْلُونَ في بُطُونِهِم ‏ناراً“(٥)كساني كه اموال يتيمان را به ظلم مي‌خورند، همانا در حال خوردن آتشند.‏ ما درسي مي‌خواهيم كه فارغ التحصيلي نداشته باشد چون دشمن اصلي ما ‏شيطان، فارغ التحصيل نمي‌شود. تا زنده‌ايم ما را رها نمي‌كند ما هم تا زنده‌ايم بايد ‏درس بخوانيم. درس‌هاي حوزه و دانشگاه هم كه بالاخره بعد از ٢٠ ـ ٣٠ سال ملال آور ‏است. درسي بايد خواند كه ملال را از بين ببرد و اين همان راه تهذيب نفس يا عرفان ‏حقيقي است. پالايش‎ ‎كردن درون و مراقبت دائم داشتن راه عرفان است‎.‎ مرحوم كليني روايتي نقل مي‌كند به اين مضمون كه انسان‌هاي اولي خواب ‏نمي‌ديدند. انبيا به آنها مي‌گفتند: حساب و كتابي هست و هركسي در برابر اعمالش ‏مسؤول است ولي مردم باور نمي‌كردند. كم كم رؤيا نصيب افراد بشر شد، پس از آن ‏افرادي كه خواب مي‌ديدند، بامداد حضور پيامبرشان مي‌رسيدند و مي‌گفتند: اين‌ها ‏چيست كه ما در خواب مي‌بينيم؟ پيامبرشان فرمود: اين‌ها نمونه‌هايي از آن چيزهايي ‏است كه ما درباره‎ ‎بعد از مرگ مي‌گوييم. به هر حال راه تهذيب نفس بهترين راه عرفان ‏حقيقي است و اختصاصي هم به درس خوانده‌ها يا حوزه يا دانشگاه ندارد و ملال‌آور هم ‏نيست.‏ ‏…………………………………………………………………………‏
‏(١) سوره بقره، آيه١٢٩‎‏.‏
‏(٢) سوره‎ ‎تكاثر، آيات ٥ ـ ٦.‏
‏(٣) سوره‎ ‎نساء، آيه‎ ١٠.‎
‏(٤) سوره تكاثر، آيات ٥ ـ ٦.
‏ ‏(٥) سوره نساء، آيه‎ ١٠‎‏.‏

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

[=Arial][=&quot]با سلام و درود:Gol:

در این تایپیک، با طرح چند سؤال[/]بصورت گفتمانی،[=&quot] در خصوص راز اصلی گرایش به دین و مذهب، انشاءالله با مشارکت همۀ کاربران و البته پاسخ های کارشناسان، امیدوارم باب بحث خوب و مفیدی کلید بخورد. انشاءالله

سؤال: در طول تاریخ، عالمان دینی ما به ما گفته اند که راز اصلی توجه به مذهب و دین، یک امر فطری است؛ چیزی که از ان به فطرت، یاد می کنند و البته این را هم می دانم که قرآن نیز بر این نکته تأکید دارد، محل سؤال من اینست که پس چگونه است که برخی از متفکران و دانشمندان غربی، در دیدگاه هایشان، عوامل دیگری را سبب اصلی گرایش به دین دانسته اند؟

بدرود ...:Gol:
[/][/]

چگونه مى توان روحيه عرفان و معنويت را در وجود خود رشد داد؟

«عرفان» در اصطلاح عبارت از معرفت قلبى كه از طريق كشف و شهود (نه بحث و استدلال) حاصل مى شود كه آن را علم وجدانى هم مى خوانند.
رسيدن به شناخت قلبى و عرفان با عمل به واجبات و مستحبات مانند: نماز، روزه، دعا، شب زنده دارى و... و دستورهاى خداوند متعال و راهنمايى هاى پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) و اهل بيت(عليهم السلام)حاصل مى شود.
بسيارى از علماى سير و سلوك معتقدند كه رهروان راه كمال و فضيلت، تقوا و اخلاق و نزديك شدن به خداوند متعال بايد تحت نظارت راهنما باشد و راهنما نيز بايد شرايط لازم را داشته باشد و بهترين راهنمايان در اين راستا پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) و پيشوايان معصوم(عليهم السلام) هستند. حضرت امام سجاد(عليه السلام) مى فرمايد: «كسى كه دانشمند و حكيمى او را ارشاد نكند هلاك مى شود.•
يكى ديگر از مراحل رسيدن به شناخت و عرفان و اصلاح نفس، خودشناسى است، حضرت على(عليه السلام) مى فرمايد: «العارف من عرف نفسه فاعتقـها ونزّهها عن كل مايبعدها; عارف حقيقى كسى است كه خود را بشناسد و ]از قيد و بند اسارت[ آزاد سازد، و آن را از هر چيز كه او را از سعادت دور مى سازد پاك و پاكيزه كند.»•
پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) مى فرمايد: «من عرفه نفسه فقد عرفه ربّه; هر كس خود را بشناسد پروردگارش را خواهد شناخت.• و همچنين عوامل ديگرى در شناخت و رسيدن به كمال مؤثر هستند: از جمله; اخلاص در اعمال (گفتار و كردار)، امام صادق(عليه السلام)مى فرمايد: «خداوند به اندازه نيّت هاى بندگان به آن ها كمك مى كند.»•
2. توكل; خداوند متعال مى فرمايد: «...ومَن يَتَوَكَّل عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسبُهُ; (طلاق،3)...و هر كس بر خدا توكل كند كفايت امرش را مى كند...».
3. پيروى نكردن از هواهاى نفسانى; قرآن كريم مى فرمايد: «...آيا گمراه تر از آن كس كه پيروى از هواى نفس خويش كرده و هيچ هدايت الهى را نپذيرفته كسى پيدا مى شود؟! مسلماً خداوند قوم ستمگر را هدايت نمى كند!» (قصص،50)
4. پيروى نكردن از شيطان; «...او ]شيطان[ براى شما دشمن آشكارى است.» (يس،60)
5. پاك بودن محيط; (اعراف،58)
6. كمك، توسل، استمداد و دوستى با پيامبر اكرم و اهل بيت(عليهم السلام); (احزاب،21; توبه،71) و...•

1_ 1. بحارالانوار، علامه مجلسى رحمة الله عليه، ج 75، ص 159، مؤسسه الوفاء، بيروت.
2_ 1. غررالحكم ودرر الكلم، محمد تميمى آمدى، ص 240، دفتر تبليغات اسلامى، قم.
3_ 1. بحارالانوار، همان، ج 2، ص 32.
4_ 1. مستدرك الوسائل، شيخ حرّ عاملى، ج 1، ص 93، مؤسسه آل البيت(عليهم السلام) قم.
5_ 1. براى آگاهى بيشتر ر.ك: اخلاق در قرآن، آية الله مكارم شيرازى و ديگران، ج 1-3، د