نوجوانی

سلام و عرض ادب خدمت اسک دینی های محترم@};-
در یک حرکت انتحاری می خواهم کودک درونم را بکشم:>
گستاخ شده!!!:-sو زیادی هم فعال هست...
از میل و خواسته هایی که دارم تا زودرنجی و نبود عزت نفس و گاهی هم حسادت چاشنی اش می شود
عین بچه ها...
بزرگ که نمیشه پس بکشمش خلاص
پیش روانشناس های مختلف رفتم متأسفانه به علت نابلدی و ناپختگی نتیجه نگرفتم و دلسرد شدم
کودکی خیلی بد و عذاب آوری داشته ام و بسیار رنج دیدم هم جسمی و هم روحی...
کمتر کسی این موضوع را درک می کند و بیان میکند کسانی هستند با مشکلات شدید اما حالشان خوب هست
من جزو آن دسته افراد با حال خوب نیستم...خیلی سعی کردم
بارها هم اینجا تاپیک ایجاد کردم
پیش روانپزشک رفتم مدتی دارو مصرف کردم
این ها همه ش بی فایده ست
مشکلم ریشه در کودکی و نوجوانی ام دارد که شخصیتم شکل گرفته است و تغییرش خیلی سخته
از جهاتی بهتر شدم البته بیشتر سرکوب می کنم تا درمان...
حالا میخوام کودک درونمو از بین ببرم

با سلام بنده پسری 14 ساله هستم من هروقت تلویزیون میبینم هروقت صورت زنی ویا صدایش را میشنوم تحریک میشوم و گاهی اوقات مهمانی میرویم و گاهی به محرم ها نگاه میکنم هم تحریک میشوم و روز به روز دارد تحریکاتم به چیز های دیگر زیاد تر میشود واقعا دیگر خسته شدم هرگاه صدای زنی می اید یا گوش هایم را میگیرم و یا خود ر ا ازان جا دور میکنم قصدم هم تحریک نیست و خیلی کم تحریک میشوم ایا باید به کار های خود ادامه بدهم ونه تلویزیون ببینم ونه مهمانی بروم؟ اگر اینطوری باشد باید خود را از زندگی محروم کنم لطفا مرا راهنمایی کنید

با عرض سلام و درود خدمت شما
من 16 سال سن دارم. همانطور که می دانید، نوجوانی، بهار عمر انسانه و از قدیم گفتن «سالی که نکوست از بهارش پیداست» یعنی پایه های ساختمان و سبک زندگی انسان، تو نوجوانی زده میشه. خیلی از افراد را دیده ام که به من توصیه کرده اند «از جوانی ات خوب استفاده کن!» شاید در نگاه اول، برام خیلی مهم نباشه، ولی وقتی یکم با خودم درگیر میشم، می فهمم که وای بر من! نکنه این دوران طلایی رو بیخودی هدر بدم. نکنه ارزش این دوران رو وقتی بفهمم، که جز ندامت کاری ازم بر نیاد. یعنی تو این فکر و خیالات دیوونه میشم!
واقعا نمی دونم چیکار کنم. تازه مشکلاتم که یکی دو تا نیست. از یه طرف درسم اجازه نمیده زیاد به معنویات برسم و از طرف دیگه، واقعا از لحاظ اعتقادی صفرم! ببخشید اینو میگم، ولی مثلا موقع نماز «سبحان الله» به خودم میگم، تو از کجا میدونی خدا پاکه؟! اصن خدا پاکه یعنی چی و...
دوست دارم به والدینم کمک کنم ولی تنبل ام. از لحاظ آداب معاشرت هم ضعیفم. احتمالا کتاب شهید ابراهیم هادی رو خوندین. ایشون خیلی شوخ طبع، جذاب و خوش برخورد و اهل اجتماع بودن.
که من هیچ کدوم ازین ویژگی ها رو ندارم. یعنی، توانایی برقراری ارتباط و بگو و بخند در من کَمِه (یا اصن یافت نمیشه!). گاهی سعی می کنم با افراد خوش برخورد باشم وفرضا اونها رو با اسم فامیل صدا بزنم. ولی بعد رفتارم رسمی میشه و نمی تونم راحت باشم.
حتی، یه رگه هایی از تنهایی در وجودم هست. احساس می کنم رفقای صمیمی ام انگشت شمارن، یا هی ندارم!
از همه بدتر خیالات شهوانیه که دیگه نیاز به معرفی نداره.
در زندگی منظم نیستم.
همینطور... (مثنوی هفتاد من کاغذ)

خلاصه اینکه،
الان من دقیقا چیکار کنم؟!

سلام و خسته نباشید خدمت همه ی دوستان

من از زمانی که وارد دوره نوجوانی شدم یعنی از حدودا 14 ، 15 سالگی علاقه ی خاصی به ارتباط با دوستانم داشتم
البته به طور غیر عادی
من دوست داشتم که یک یا دونفر به عنوان دوست بسیار صمیمی داشته باشم که بسیار منو دوست داشته باشن و منم دوسشون داشته باشم
تا حالا هم چند بار اینجور رابطه ای رو تجربه کردم
اما چند تا مشکل وجود داره
اولا اینکه صمیمیت و محبت اوایل رابطه بین دوطرف یکسانه اما بعد از مدتی از طرف یکی از طرفین یا هر دو طرف کم میشه
دوما اینکه من میخوام وقتی یه نفر با من بود منو به همه چیز ترجیح بده. البته نه به "همه " چیز
مثلا من میخوام وقتی یکی برام دوست صمیمیه همونطوری که من اونو به همه چیز ترجیح میدم اونم منو به همه چیز ترجیح بده مخصوصا بقیه ی دوستاش مثلا توی بیرون رفتن و باهم بودن منو به سایر دوستاش ترجیح بده
خیلی وقتا هم سر این موضوع اذیت شدم
حتی گاهی که از دوستاشون برام تعریف میکنن اذیت میشم
نمی دونم حسودیه؟ مثلا وقتی از بیرون رفتنشون و خوش گذشتناشون میگن واقعا اذیت میشم
توقع دارم همونقدری که او برای من مهمه من هم براش مهم باشم
یعنی مثلا من حاظرم یه شبی که فرداش امتحان دارم اگه بهم بگه حالش خرابه چون برام مهم تره امتحان و درس رو ول کنم و برم کنار او باشم
میخوام اونم اینجوری باشه

اول میخوام بدونم اینا توقع زیادیه؟؟؟(که میدونم هست)
و میخوام کمکم کنید که این مشکلاتمو حل کنم و آرامش عاطفی پیدا کنم
ممنون از کارشناسان گرامی

سلام خدمت همه شما عزیزان
من تازه عضو این انجمن شدم سوالی ذهن بنده رو مشغول کرده حقیقتش کسی نیست بتونم بهش بگم به همین دلیل گفتم که اینجا بیان کنم

حقیقتش من 17 سالم هست و عاشق یک دختر شدم و حدود چند ماهی میشه واقعا نمیتونم بهش فکر نکنم !
اقوام دور هستن و جاهایی شنیدم مادرمم شاید برای من همین دختر رو در نظر داره اما من حس میکنم خیلی زودتر از حد موقرر عاشقش شدم و واقعا دوسش دارم به حدی که دکستاپ گوشیم هم شده اسمش !

اما نمیدونم چیکار کنم ! از طرفی شنیدم میگن عشق های نوجوانی زودگذر هستند و پایدار نیستند ! میخواستم در این مورد بدونم و اینکه اگر با اون قبل از ازدواج یا هرچیزی با گوشی در اتباط باشم(برای شناسایی بیشتر) آیا حرامه؟
و یه سوال دیگه اگرم درست باشه و من باهاش ارتباط تلفنی برقرار کنم آیا واقعا این عشق حقیقیه؟
یه دفه مثلا طرف به من دل نبنده بعد عشق من ذوگذر باشه و از بین بره؟!

از این سوالات ذهن منو مشغول کرده با اینکه وحشتناک علاقه دارم بهش و نمیتونم بهش فکر نکنم ولی نمیخوام بیگدار به آب بزنم چون هم به ضرر خودم هست هم به ضرر اون !

ممنون میشم جواب بدید

من تازه عضو شدم اگر اشتباهی در تاپیک زدنم هست معذرت میخوام پیشاپیش ...
مرسی

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام. می خواستم بپرسم که با توجه به این که جوانان و نوجوانان امروز در معرض گناه خاموش اند زمان مناسب ازدواج برای نوجوانان کی است؟

آخر در رساله ها و کتب دینی آمده که کسی که احساس میکند که در صورت ازواج نکردن به گناه می افتد واجب است که ازدواج کند ولی چگونه؟! با توجه به شرایط جامعه ی امروزی و برخی از عقاید نادرست چنین شرایطی فراهم نیست. چه باید کرد؟
از توجه شما عزیزان سپاس گزارم.

اللهم عجل لولیک الفرج وجعلنا من خیر اعوانه وانصاره والمستشهدین بین یدیه

مرجع تقلید : امام خامنه ای (مدظله العالی)