دنیا و آخرت

​​​​​با توجه به استعداد های خاص هر انسان ایا عدم استفاده کامل از این توانمندیها خیانت در امانت ویژه ای است که خداوند در وجود انسان ها قرار داده؟؟ کمی شاید سوالم مبهم باشه سعی میکنم خوب توضیح بدم (بدون اغراق و بزرگنمایی): من از کودکی به طرز دیوانه واری شیفته علم اموزی و کشف موضوعات جدید و تلاش برای خدمت به مردم از این راه بودم،همیشه در دوران دانش آموزی مورد توجه معلمان و اطرافیان بودم و همگی برایم آینده روشنی در مسیر علم میدیدند.همیشه ازمونهای هوش مرا فردی دارای ضریب هوشی فوق العاده معرفی میکرد در کنکور هم موفق شدم رتبه عالی کسب کنم و دانشجوی پزشکی ام البته با چند سال تاخیر(لازم به ذکر است دلیل انتخاب این رشته فقط و فقط علاقه و استعداد و کمک به همنوعانم بود نه پول و مادیات).ولی متاسفانه از دوران نوجوانی با غلیان احساسات و  در جوار دوستانی نامناسب به لهو و لعب و شهوت کشیده شدم و به شدت دچار افت تحصیلی شدم و به دنبال ان افسردگی گرفتم و پس از چند سال پشت کنکور ماندن به رشته دلخواه رسیدم.اکنون به تبع اتفاقات تلخی که برایم رخ داد از آن دغدغه های متعالی که دوست داشتم خودم و تمام عمرم راصرف علم و خدمت به دیگران کنم دور شدم و احساس میکنم خود واقعیم را گم کرده ام و مادیات درچشمم پررنگتر جلوه میکند.اگر هرکس در این دنیا ماموریت ویژه ای داشته باشد مطمئنم ماموریت من صرف خودم در راه علم و خدمت به دیگران است .و اگر از هوش و توانایی های عجیبی که خداوند در فطرتم گذاشته استفاده کنم میتوانم تغییرات بزرگی در زندگی بسیاری از انسانها حتی در سطح جهانی ایجاد کنم مثلا باتوجه به علاقه ای ک در زمینه تحقیق و پژوهش پزشکی دارم و البته تلاش لازم شاید بتوانم واکسن یک بیماری خاص را بیابم یا درمان یک بیماری و....حال با این توصیف اگر من قید ان دغدغه های متعالی کمک به دیگران و البته سختی های راهش را بزنم و مثل یک فرد عادی به فکر یک زندگی ارام و بدون دردسر و مرفه (البته از راه حلال)برای خودم باشم ایا من اشتباه کرده و به استعداد و توانایی ویژه ای ک خداوند در وجودم قرار داده خیانت کرده ام؟؟؟ ببخشید طولانی شد. این سوال چندین سال است ک ذهن مرا مشغول کرده و نه از سر احساسات است نه اغراق لطفا اگر امکانش هست راهنماییم کنید . باسپاس.

سلام.

این متن ناامیدکننده است و علاقه ای به بیانش نداشتم اما واقعا برایم سوال است.
آیا این را قبول دارید بالاخره انسان زمانی به یک نقطه ی پایانی می رسد؟
مثلا من خیلی زودتر از چیزی که فکرش را می کردم به نقطه ی پایان رسیدم. زودتر از آن چیزی که یک آدمی فکرش کند. جوری که قانون عالم ماده و هر چیزی که در آن است رحمی بر من نداشت.
اما چرا خداوند راهی برای پایان دادن قرار نداده و باید حس زنده بگور شدن را داشته باشم؟
چرا باید در حسرت سوخت و در برزخ و ترس که کی تمام می شود ماند؟
چرا خداوند وقتی می داند فردی در آینده شکست سنگین می خورد را خلق می کند؟ آیا واقعا این لطف است که از عدم به هستی آمده است؟!

سلام و عرض ادب
ضمن آرزوی قبولی طاعات و عبادات
سوالی برام پیش آمد استاد ....
اینکه در احادیث اومده که تا 7 ساعت گناه نوشته نمیشه و به انسان فرصت توبه داده شده،آیا در طی این 7 ساعت این گناه به سمع ونظر امام زمان (عج) و ائمه اطهار (ع) و در مرحله بعد شهدا و صلحا هم رسیده یا خیر؟! هر چند همین که در محضر خدا مرتکب گناه شدیم هم مانند شخصی که اگر اشتباه نکنم از پیامبر شنید که خدا موقع ارتکاب گناه ناظر بوده از شدت گریه مرد،ماهم باید بمیریم ولی میخوام بدونم خدا برای بنده ش چقدر آبروداری میکنه و چه زمانی اونها هم از گناهان ما باخبر میشن و اگر اینطور هست آیا این شامل همه گناهان ریزو درشت مامیشه یا اختصاص داره به گناهان کبیره؟!

سلام ایا کارهای ناچیزی مثل خاراندن بیدلیل سر یا تکاندادن پا(بازی با پاها هنگام نشستن) در اخزت مجسم میشوند؟

در ادیان بیان شده که خداوند عادل است. قطعا عدالت بر این اساس است که افراد به خاطر کارهای خوبشان پاداش بگیرند و به خاطر گناهانشان مجازات شوند.

اما در اسلام بیان شده به دلیل بعضی از گناهان افراد میتوانند تا ابدیت در جهنم باشند.

مدت زمانی که فرد روی زمین است محدود بوده. بطور مثال فردی که شرک می ورزد برای مدت خاصی برای خداوند اسلام شریک قائل شده است و بعد هم این شخص مرده. بر چه اساسی این عدالت است که این شخص برای گناهی در زمان محدود، به مدت نامحدود و تا ابدیت مجازات شود؟

آیا اینکه افراد بصورت دائم به جهنم می روند در تناقض با صفت کمال خداوند در عادل بودنش نیست؟

[="Black"]بسم رب الحیدر

سلام و عرض ادب و احترام
مدتیه سوالات زیادی به همراه چند نفر از فامیل برامون پیش اومده که بعد از بحثهای زیاد و پرسش از کارشناسان به پاسخ روشنی نرسیدیم
سوال بنده به 3 قسمت تقسیم میشه و سوالات متفاوتی مطرحه پیشاپیش ممنون از پاسخ شما
جبر در خلقت، جبر در دوران زندگی (اتفاقات زندگی، قوانین طبیعی و دین) و جبر در آخرت
- آیا خلقت انسان جبر نیست؟
اگه پاسخ بله است پس این یک ظلم و ... به حساب میاد نسبت به کسانیکه از خلقت خود راضی نیستن و نیستی رو میخواهند
- چرا خداوند حکیم در زمان خلقت به گونه ای عمل نکرد که امکان پاسخ مخلوق نسبت به تمایل به آفرینش و زندگانی وجود داشته باشه؟
مثلا آیا نمیشد ابتدا ما به گونه ای خلق میشدیم مثلا بصورت یه نور یا هر چیز دیگه که بتوان از ما این سوال رو کرد و یا حتی کامل خلق میشدیم و به وسیله درک و فهمی که خودش نسبت به حیات به ما میداد ما پاسخ میدادیم و بعد اگه ما دنیارو انتخاب کرده بودیم ادامه مراحل خلقت و زندگانی طی میشد و اگه نیستی رو دوباره انتخاب کردیم به نیستی تبدیل میشدیم البته بصورتیکه بعد از خلقت و زمانیکه زندگی دنیارو انتخاب کردیم این سوال که ابتدا از ما پرسیده میشه از ذهنمون پاک میشد تا همه ذاتا مومن و معتقد به وجود خداوند بدنیا نیان و البته این هم ممکن بود که افرادی خود به خلق شدن رای داده اند اما حالا در زندگی ناراضی از این اتفاق هستن که این دیگه مقصر خودشون هستن اما مهم اینه که انتخاب با خودشون بوده بدون هیچ جبری
اگه خلقت ما به اجبار است پس تمام اتفات زندگی و حتی قوانین طبیعی دنیا هم اجبار است چون ما هرگز تیک پذیرفتن قوانین دنیارو نزده ایم
یکی از مسائل زندگی دین هست که این هم به نوعی اجبار است درسته هر کسی مختاره در انتخاب دین اما باز هم اختیاریه که بر اساس اجبار رخ میده مثلا من مختارم که دین رو انتخاب کنم یا راه های دیگه رو اما وقتی سرنوشت راه های دیگه چیزی جز ضلالت و آتش جهنم نیست به اجبار باید دین رو انتخاب کرد
آیا بهشت و جهنم اجبار نیست؟
اگه ما به اجبار بدنیا اومده باشیم پس به اجبار هم سرنوشتی یا بصورت بهشت یا جهنم در پیش داریم
درسته که همه اینها نشان دهنده الطاف و نعمات بی شمار خداوند است اما تکلیف کسی که بگه نعمات و الطاف و تکامل و زیبایی ها رو نمیخواهد چیه؟[/]